آمریکا از عربستان و سازمان رجوی فریب نخورد

کریستوفر اِی پربل

دیپلماسی ایرانی: فیلم "شوک و حیرت" راب رینر، قرار است از تاریخ 13 ژوئیه روی پرده ی سینما برود. این فیلم ما را یاد نقش تحریک کنندگان و دسیسه چینان، در به وجود آوردن جنگ عراق می اندازد. (هشدار لو دادن داستان فیلم: این مقاله ماجرای اصلی فیلم را نشان می دهد، مانند اینکه آمریکا در واقع سال 2003 به عراق حمله کرد و اینکه اکثر افرادی که ما را در باتلاق این جنگ انداختند، از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی کردند.)

برخی از حامیان جنگ عراق، در کلیپ هایی واقعی از آن زمان دیده می شوند. مثلا، کلیپ لوری مایلروئی در شبکه ی سی اسپن، که تلاش می کرد ماجرای دخالت صدام حسین در حمله به مرکز تجارت جهانی سال 1993 را به عموم بقبولاند. در این فیلم می بینیم که دیک چنی در دیدار با مطبوعات از ارتباط عراق با القاعده و تلاش عراق برای دستیابی به سلاح اتمی صحبت می کند و همچنین جورج دبلیو بوش در سخنرانی اش "از محور های شرارت" سخن به میان می آورد.

در قسمت هایی از فیلم اسامی در گفتگو ها بیان می شوند. به عنوان مثال، رینر که نقش جان والکات، رئیس دفتر نایت رایدر، را بازی می کند از بیل کریستول و دیگران در پروژه ای برای قرن آمریکایی جدید به عنوان مسببین اصلی جنگ نام می برد.

اما به یکی از شخصیت ها به طور ویژه ای پرداخته می شود: احمد چلبی. او به عنوان شارلاتانی حقه باز در این فیلم به تصویر کشیده می شود. در یک صحنه، خبرنگاران نایت رایدر، جاناتان لندی و وارنر استرابل (با بازی وودی هارلسون و جیمز مارسدن)، با چلبی در دفتر لوکس اش در واشنگتن دیدار می کنند. جک توپالین به خوبی نقش چلبی متکبر را بازی می کند کسی که هیچ علاقه ای به دانستن حقیقت ندارد و برای کسانی هم که به دنبال حقیقت بودند ارزشی قائل نبود.

وقتی در مورد این فیلم فکر می کنیم، یکی از مسائل شوکه کننده این است که این فیلم نشانگر تلاش های مشابهی است که امروزه در حال انجام است.

در اواخر سال 2001، پروژه ای برای قرن آمریکایی جدید، از اطلاعات جعلی چلبی خودخواه و کنگره ی ملی عراقش استفاده می کرد. اکنون این بنیاد دفاع از دموکراسی ها است که با استفاده از اطلاعات حاصله از سازمان مجاهدین خلق ( گروهک منافقین) برای تغییر نظام در تهران تلاش می‌کند.

اگرچه بسیاری از آمریکایی ها گول حقه‌بازی های چلبی را خوردند (و مالیات دهندگان آمریکایی حتی هزینه اش را دادند)، این انتظار می رود که روزنامهنگاران حال حاضر با توجه به تجربه ای که از جنگ عراق به دست آورده اند، بیشتر مراقب باشند که گول اظهارات سعودی ها و مجاهدین درباره ایران را نخورند.

عربستانیها بسیار علاقه مندند که آمریکا به جای آنها با ایران وارد جنگ شود. در خاطرات رابرت گیتس، وزیر پیشین دفاع، درباره ی دیدارش با پادشاه عبدالله، این گونه آمده است:

"عبدالله خواستار یک حمله نظامی تمام عیار، نه فقط به سایت های هسته ای، بلکه به اهداف نظامی ایران بود. او از آمریکا می خواست که پسران و دخترانش را به جنگ با ایران بفرستد تا از موقعیت عربستان در خلیج فارس و منطقه دفاع کنند، انگار که ما مزدوران او هستنیم.... هرچه بشتر حرف می زد، من بیشتر عصبانی می شدم."

چند ماه پیش اسوشیتد پرس گزارشی از اقدامات جورج نیدر و الیوت برویدی، صاحبان شرکت های خصوصی مشاوره دهنده به مقامات آمریکایی در برپا کردن کمپین چند میلیون دلاری به نفع عربستان و امارات تهیه کرده بود. در مرحله ای برویدی توانست بنیاد دفاع از دموکراسی را متقاعد به برگزاری کنفرانسی به منظور حمله به قطر، دشمن عربستان، کند. مارک دوبوویتز، رئیس بنیاد بعد ها گفت که برویدی به او اطمینان داده بود که سرمایه این کار از یک کشور خارجی تامین نمی شود و او هیچ قراردادی با کشورهای حوزه خلیج فارس ندارد. هرچند برای دوبوویتز مهم نبود که منافع بنیاد هم راستا با منافع پادشاهی عربستان باشد. (همانگونه که از اسم این بنیاد پیدا است، باید متعهد به دفاع از دموکراسی باشد، اما دوبوویتز جایی دیگر گفته است ممکن است یک "حکومت استبدادی فراگیر" را ترجیح دهد.)

گاهی نگران می شوم وقتی می بینم چقدر یک جمله از فیلم "شک و حیرت" درست است: ولاتکا، همسر جاناتان لندی، به او می گوید:" اگر آنها به دنبال جنگ باشند، حتما آن را به پا خواهند کرد."

اما هنوز اندکی امید دارم به اینکه آمریکایی ها می توانند از اشتباهاتشان درس بگیرند و نمی گذارند که دیگر دروغ به آنها تحویل داده شود و برای شروع جنگی دیگر در خاورمیانه گمراه شوند.

منبع: نشنال اینترست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33