شروطی برای توافق نکردن

روزنامه ابتکار در سرمقاله ای به قلم محمد علی وکیلی، آورده است: شروطی که حتی بعضا در تعارض با قوانین بین المللی هستند. حضور نظامی ایران در تمامی کشورها به درخواست دولت قانونی و مشروع آن کشورها است و غنی سازی ایران در پرتو سقف نظارت آژانس و در چارچوب «ان پی تی» است. ادعاهای آمریکا در تخلفات ایران در این موارد به قدری غیر واقعی و ساختگی بود که حتی نتوانست شرکای قدیمی و استراتژیک خود (یعنی اروپایی ها) را قانع کند. با این حال، آمریکا به طورِ یکجانبه به اتکای ادعاهای واهی، از برجام خارج شد و تهدید به تحریم های سخت تر از هسته ای کرده است.

بالاخره آمریکا می تواند با توجه به حجم اقتصادش در جهان، تحریم هایی به طور یکجانبه وضع کند؛ تحریم هایی که بر اقتصاد ما تاثیر داشته باشد اما انگار نمی تواند فکر کند که برای تاثیر سیاسی، چیزی فراتر از جنگ اقتصادی می خواهد. چطور توافقات بین المللی که بعضاً خود آمریکا بیشترین سهم را در وضع آن داشته است را نقض می کند و همزمان فرای و ورای این قوانین، برای بقیه کشورها «باید و نباید» وضع می کند؟! اگر ذره ای هم به بازدارندگی قوانین و توافقات بین المللی اعتمادی بود، با این سیاست آمریکا آن هم برباد رفت. لذا نه تنها ایران بلکه همه کشورها باید فکری به حال امنیت خود بکنند و مطمئن نباشند بدون قدرت نظامی که بتواند بالاسر قدرت ها باشد، امنیت خود را تامین کنند. حتی توافق و یا شراکت با آمریکا نیز نمی تواند آنان را از تعرضِ این کشور و نقض قوانینی که خود امضا و یا وضع کرده است، ایمن نگه دارد.

البته این نکات به قدری بدیهی است که به نظر نمی آید تصمیم گیران کاخ سفید ندانند که سیاست های شان این تبعات و ملزومات را دارد؛ با این حال، با زورگوییِ عریان، می خواهند سیاست خود را پیش ببرند. آنان شروطی را برای توافق با ایران وضع کرده اند که می دانند اصلا و اساسا قابلیت تحقق ندارند. در واقع توگویی عامدا برای توافق نکردن این شروط اعلام شده است! 

رئیس جمهور روحانی با آگاهی از این وجوهِ سخنان مایک پومپئو، به درستی اعلام کرد که «شما چکاره هستید که برای سایر کشورها باید و نباید تعیین می کنید؟». پاسخ کاخ سفید اما عجیب تر بود؛ «ما نگفتیم ایران چکار باید بکند، ما گفتیم آمریکا چه می خواهد بکند»! این در حالی است که وزیر خارجه آمریکا، به صراحت گفته است که «اگر توافقنامه مورد نظرمان روی میز نباشد با احترام مذاکرات را ترک خواهیم کرد». و البته بقیه جمله ناگفته پیدا بود که «و مردم ایران را در یک جنگ اقتصادی و تحریم های مالی و تحریم دارو و غذا و... تحت فشار خواهیم گذاشت...». تکبر آمریکایی باعث شده که حتی معنای «با احترام» نیز باید موافق با آنچه «موردنظر» آنان استفاده شود!

به هرحال آمریکا رسما و به طور یکجانبه جنگی اقتصادی با ایران را آغاز کرده است. ما راهی جز مقاومت نداریم. از همه ظرفیت های خود نیز باید استفاده کنیم. از همسایگان، اروپا، سایر کشورهای جهان و از همه مهمتر از ظرفیت های داخلی باید حداکثر بهره را ببریم. ظرفیت های بزرگی در داخل داریم که هنوز به فعلیت نرسیده است. ظرفیت دست نخورده نیروی انسانی ما و استعدادی که در انسجام ملیِ ما نهفته است از صدها بمب اتم قدرتمندتر است. قطعاً مقابل این استکبار نباید سر خَم کرد. سال ها است که استکبار جهانی می خواهد ما را حذف کند. تدبیرِ هوشمندانه ما، کار را به جایی رساند که آنان برای این هوس مجبور شوند همه روندها و هنجارهای بین المللی را زیر پا بگذارند و از زور عریان استفاده کنند و نتوانند برای این زورگویی نیز توجیهی بتراشند.