نگاهی به سرمقاله رکس تیلرسون در دفاع از دیپلماسی آمریکا

دیپلماسی ایرانی: هفته گذشته سرمقاله ای در نیویورک تایمز منتشر شد که نام نویسنده اش رکس تیلرسون، وزیر امور خارجه ایالات متحده بود با این عنوان: "به دیپلماسی خود افتخار می کنم." این مقاله در دوران تعطیلات سال نو منتشر شد و به نظر با توجه چندانی مواجه نشد. از قرار معلوم این مقاله دفاعی است از کارنامه ناامید کننده و نحیف تیلرسون که احتمالا به پایان تصدی خود بر وزارتخانه نزدیک می شود. می شود با تیلرسون احساس هم ذات پنداری کرد، کسی که به نظر می آید آدم خوبی است، هر چند که معلوم شد او برای ریاست بر دستگاه دیپلماسی مناسب نیست. مهمترین چیزی که دست او را بست رئیس جمهوری بود که او برای اش کار می کرد و ذات رابطه او با آن رئیس جمهور. برخی از خطوط سرمقاله بازتابنده این موضوع است که چطور رئیس جمهور مکررا وزارت او را نادیده می گرفت یا در تناقض با آن عمل می کرد – برای نمونه این جملات در خصوص کره شمالی که "در مذاکره با کره شمالی باز می ماند" و اینکه رژیم کره شمالی "می بایست راه اش را به میز مذاکره پیدا کند."

بسیاری از خطوط سرمقاله باعث آبروریزی است نه فقط به خاطر عملکرد شخص تیلرسون، بلکه به خاطر دولتی که او نیز بخشی از آن است که یکی از مهیب ترین سقوط ها در جایگاه ایالات متحده را رقم زده و این کشور را در جهان در عمیق ترین انزوا و بی اعتمادی در تاریخ فرو برده است.

ارجاعاتی که در نوشته در خصوص دیپلماسی مطرح شده است با کارنامه یک سال اخیر که طی آن دولت، وزارت امور خارجه را فلج کرد و باعث شد در جبهه های مهم دیپلماسی دست به اقدامی نزند در تنافض است. برای نمونه، ارجاع به سوریه و اینکه "چقدر ما انتظار داشتیم روسیه از راه ما پیروی کند": اینطور به نظر می رسد که انگار  در دیپماسی صلح سوریه ایالات متحده پیش رو بوده است و روسیه عقب مانده، حال آنکه ماجرا کاملا بر عکس بوده است.

جز این مکررا تلاش شده است تا از ابتکار عمل ها و دستاورد هایی صحبت به میان آید که واقعا وجود ندارد. برای نمونه مقاله از این ماجرا کسب اعتبار می کند که "عملا تمام قلمرویی که داعش پیشتر در سوریه و عراق تصاحب کرده بود باز پس گرفته شد" – روندی که کاملا در دولت قبلی آغاز شده بود. ارجاع به اتخاذ "یک استراتژی جدید جنوب آسیا که بر افغانستان تمرکز دارد" را در واقع می شود تنظیماتی جزئی در خصوص سیاست هایی توصیف کرد که دو دولت گذشته در خصوص جنگ بی پایان در افغانستان در پیش گرفته بودند.

موضوعی که سر مقاله تیلرسون در خصوص کره شمالی می گوید یک مثال است.  مقاله به نظر می آید بر اهمیت نتایج اذعان دارد و بر دوری گزیدن از "سیاست شکست خوردت  استراتژی صبر" تاکید دارد. اما دستاوردهای یاد شده همه در این موضوع خلاصه شده است که فشارهای اقتصادی و سیاسی بر کره شمالی چقدر شدیدتر شد.

در خصوص ایران تیلرسون می گوید ما اینک "علیه کلیت تهدیدات ایران مقابله می کنیم" و در تلاش هستیم تا ایران را به خاطر هر آنچه ما در خصوص رفتارهای اش نمی پسندیم مجازات کنیم، اما این بار هم خبری از اینکه نشان داده شود نتایج این تلاش برای ایجاد تغییر چه بود وجود ندارد.

تمرکز بر نتیجه این نیست که بگوییم  به جای آنکه به دولت ها بر اساس تلاش و مهارتی که با هدف رسیدن به نتایج نشان دادند نمره دهیم، صرفا با توجه به نتیجه نهایی باید نمره داد.

بیشتر آنچه در آن سوی آب ها می گذارد و ارتباط تنگاتنگی هم با منافع ایالات متحده دارد خارج از کنترل حکومت ایالات متحده است. اما مهارت ها باید وجود داشته باشد و تلاش ها نیز باید در راه هایی همراه با استراتژی درست و معقول به کار برده شود که دلایل خوبی بدهد که باور کنیم نتایجی به دست خواهد آمد، بعد دولت نمره خوبی خواهد گرفت.

تفاوت بزرگی است میان این نگاه و اینکه صرفا به ناراحتی کسی به خاطر کاری که کشور دیگری می کند یا مجازات کشور دیگر به خاطر کار دیگری، نمره بدهیم.

منبع : نشنال اینترست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33