سید حسن نصرالله، چهره‌ای باهوش و کاریزماتیک

دیپلماسی ایرانی: برای ششمین سال است که دیپلماسی ایرانی یادداشت های سرکیس نعوم را که در پی دیدارش با مقام های فعلی و سابق امریکایی نوشته است، منتشر می کند. امسال نیز بر اساس همان رویه دیپلماسی ایرانی تلاش دارد این یادداشت ها را ترجمه و منتشر کند. با این تفاوت که از لحاظ زمانی تلاش می شود نزدیک تر به زمان انتشار آن در روزنامه مرجع یعنی روزنامه النهار باشد و کاربردی ترین آنها در این جا انتخاب و منتشر شود. اهمیت این یادداشت ها در این است که به روز هستند و مطابق با تحولات جاری در منطقه تهیه شده اند و در آنها نکاتی مشاهده می شود که برای خوانندگان می تواند جذاب باشند. در این جا قسمت هفتاد و دومین آن را می خوانید:

درباره اظهارات مقام واقعا مهم که در اداره سوم کاخ سفید اوضاع خاورمیانه را دنبال می کند که گفت: "در ایران گروهی میانه رو و گروهی تندرو وجود دارد اما هیچ کدام بر اصل نظام اختلاف ندارند"، گفتم: «در ایران امروزه حکومت دو حزبی است که حداقلی از دموکراسی محسوب می شود. البته حکومت مانع از نامزدی هزاران نفر در انتخابات مجلس و انتخابات دیگر می شود، اما در صندوق های رای تقلب نمی شود و نامزد پیروز را می پذیرد حتی اگر ولی فقیه از پیروزی او راضی نباشد.» بعد برای او درباره مواضع سابقی که ایران داشت و بعد دریافت که باید در رابطه با امریکا گشایشی انجام دهد، توضیحاتی دادم. و اشاره کردم که منطقه به گونه ای شده که نیاز به رهبری گروهی پیدا کرده است.

جواب داد: «ترسی از عربستان در میان کشورهای عربی خلیج فارس به وجود آمده است. کویت و قطر از آن می ترسند. امارات چند سال پیش از بخش بزرگی از سرزمین هایی که عربستان مطالبه می کرد، دست کشید و به این ترتیب اختلافاتش را با آن حل کرد.»

نظر دادم: «عربستان قبل از فوت پادشاهش، ملک عبدالله پیشنهاد داد که شورای همکاری خلیج فارس تبدیل به اتحادیه شود. پیشنهاد رد شد اما گفته شد که نیاز به بررسی دارد. این اتفاق مهمی است. تحول جاری در عربستان بعد از اعلام جنگ در یمن این بوده که از یک کشور مسالمت آمیز دفاعی و درون گرا به یک کشور نظامی تبدیل شده است. این تحول چه عربستان پیروز شود چه شکست بخورد، تکمیل خواهد شد، حالا چه بر خانواده پادشاهی تاثیر بگذارد چه نگذارد.»

آن مقام مسئول مهم نظری درباره حرف من نداد و گفت: «به لبنان برویم و درباره حزب الله و دبیر کل آن سید حسن نصرالله صحبت کنیم. به اعتقاد بسیاری او Sharp یا به عبارتی باهوش و هوشیار و قاطع و فعال است. درباره او بگو.»

گفتم: «سید حسن نصرالله واقعا باهوش و "زرنگ" است و کاریزمای بسیار قوی ای دارد. موفق شد قطب بخش بزرگی از مردم شیعیان لبنان شود و حزبش را به یک قدرت مهم منطقه ای تبدیل کند. ایران به آن در سوریه و لبنان نیاز دارد و از آن حمایت می کند و حمایت خواهد کرد. اسرائیل هم شروع به اعتراف به آن به اسم موازنه متقابل داده است.»

جواب داد: «ایرن حمایت می کند و حمایت خواهد کرد برای این که آدم آن است و برای این که حزب اللهی که رهبری می کند، حزب ایران است.»

نظر دادم: «فقط این نیست. برای این که حزب الله باعث شکوه آن است. پرچم فلسطینی ای را برافراشت که (امام) خمینی بعد از تاسیس حکومت اسلامی برفراشت، در سال 2000 بر اسرائیل پیروز شد و آن را وادار کرد که از لبنان عقب نشینی کند، در سال 2006 مانع از تحقق اهداف جنگ علیه حزبش است. پرچم فلسطین اساسا سنی است. اما به واسطه حزب الله و مردمی بودن آن که واقعا در جهان عربی و اسلامی گسترده است، از آن ایران شد. البته این وضعیت کمی تغییر کرده است. به هر حال حزب الله، شاید از حرفی که می زنم خوشت نیاید، موسسه هایی دارد که هر کدام از آنها کار خودش را می کند و احیانا در درون آن انتخابات یا عملیات رای گیری انجام می شود. چنین چیزی برای دیگر احزاب و جنبش های لبنانی از جمله شیعی مشاهده نمی شود.»

نظر داد: «نبیه بری، رئیس جنبش امل، هرمی شده است، سنش نزدیک 80 سال است اگر بیشتر نباشد. آیا ابزارهای سازمانی وجود دارد تا در صورتی که کناره گیری کرد یا از این دنیا رفت، جانشینی برای او تعیین شود؟»

جواب دادم: «موسساتی در "امل" وجود دارند که گفته می شود ظاهری است. همچنین گفته می شود که نفوذ حزب الله در درون آن بسیار بالا است. علاوه بر آن درگیری شدید مذهبی که علیه آن و حزب برقرار شده، همچنان به قوت خود باقی است.»

بعد پرسید: «نظرت درباره سعد حریری چیست؟ به نظر نمی رسد که عربستانی های فعلی او را دوست داشته باشند و همانند سابق به او پول نمی دهند. به نظر می رسد که او نمی خواهد در لبنان پول خرج کند و می خواهد در خارج زندگی کند. چگونه می شود کسی رهبر بماند در حالی که می خواهد خارج از کشورش باشد؟»

برایش توضیح دادم که رهبری او با پدر راحلش، رفیق حریری، متفاوت است، او رهبری را بدون برنامه ریزی سابق تحویل گرفت، سعد حریری مثل پدرش نیست و پدرش خیلی کار می کرد و آن قدر خلاق بود که یکی از معاونین نزدیکش می گفت که بعضی وقت ها به او حسودی می کردیم. مهم این نیست که چگونه ثروت جمع کرد مهم این است که چگونه این ثروت را مدیریت کرد.

بعد درباره اسرائیل پرسید، جواب دادم: «چاره ای ندارد جز این که روزی راه حل دو کشوری را بپذیرد و واقعا حمایت امریکا را در این راه کسب کند. فکر نمی کنم ایران مانع شود برای این که در گذشته مانع از مذاکرات مرحوم اسد با اسرائیل نشد.»

حرفمان با صحبتی درباره روسیه به پایان رسید که: «در سلاح مشکلاتی دارد و همچنان روی به روزرسانی آن کار می کند. با دخالتی که در سوریه داشت نشان داد که می تواند حرکت سریعی داشته باشد و عملیات به روزرسانی را آغاز کرد و ارتشش بر اساس آن عمل می کند. کما این که سلاح خود را به منطقه و شرکت ها و جهانیان پیشنهاد داده است.»

ادامه دارد...