بازگشت انقلاب به خیابان های بحرین

دیپلماسی ایرانی: تحولات جامعه بحرین متاثر از شکاف های اجتماعی و عمدتا مذهبی است. این شکاف ها بعد از تحولات بیداری اسلامی یا بیداری عربی، تشدید شد. به سوال کشیده شدن مشروعیت سیاسی رژیم، زیر سوال بردن، مداخله خارجی یا به عبارتی گره خوردگی کشور بحرین با عملکرد و اقدامات قدرت های مداخله گر در خلیج فارس و خاورمیانه، عدم احقاق یا عدم اعطای جایگاه شایسته و مناسب به اکثریت اقلیت نگه داشته شده بحرین، از جمله مواردی بود که در اعتراضات، راهپیمایی ها و مناسبت ها مطرح می شد. جرقه مصر، تونس و بقیه کشورها زمینه ساز این موضوع بود که شیعیان بحرین هم برای دستیابی به خواسته های سیاسی و اجتماعی خود به شیوه مسالمت آمیز به خیابان ها بیایند. با این امید که بتوانند به شیوه مبارزه در رژیم بر خلاف مبارزه با رژیم، حداقل ها را کسب کنند. اما در حقیقت این خواست های به حق، قانونی و مسالمت آمیز جامعه شیعی بحرین با یک سری از ملاحظات منطقه ای و فرامنطقه ای گره خورد که عملا این گره را کور تر یا موضوع را پیچیده تر کرد. برخودهای قهریه اولیه و عدم انتفاع از روش های سرکوب، رژیم را به این نتیجه رساند که همه چیز را نمی توان به نوعی از منظر تهدید و ترعیب پیشبرد. بنابراین سعی کرد با گروه های میانه و معتدل تر جامعه شیعی کنار بیاید یا به عبارتی در تلاش بود تا در بین بدنه اجتماعی معتدل شیعی که نسبت به عملکرد حکومت اعتراض داشتند، شکاف بیاندازد. هرچند از این فضا رژیم تا حدودی سعی بر استفاده داشت، اما روشی برای دفع وقت  یا استفاده از زمان بود که تا الان نتیجه نداده است.

عملکرد سال های بعد از 2011 تا حال حاضر بحرین، در چند هدف خلاصه شده بود:

1. ایجاد شکاف در بین گروه های انقلابی بحرین و تقسیم بندی آنها به گروه های تاثیرپذیر از بیرون و گروه های ملی یا گروه های میهنی.
2. استفاده از زمان به بهانه تهیه گزارش های حقوق بشری و منسوب کردن کمیته های حقیقت یاب برای انتشار گزارش هایی که نشان از حوادث پشت پرده، اهداف، عوامل و مقصران موضوع باشد.
3. تلاش برای جلوه دادن ترویستی و غیربومی بودن جریان های حادث در بحرین بود که برای مسلم کردن این امر، بحث شیعه هراسی، اسلام هراسی و ایران هراسی در کانون رسانه های هم بحرین و هم گروه و کشورهای حامی آن قرار گرفت.

احساس می شود که بازگشت به تحولات یا بازگشت به خیابان ها در بحرین، با این هدف دنبال می شود که سکوت ملت یا تلاش برای پیگیری اهداف از طریق مجاری رسمی و قانونی به بن بست رسیده است. یا رژیم خواستی جدی برای تعامل با اکثریت مردم کشور که شیعه هستند، ندارد. عملکرد و اقدامات دولت بحرین، میدان دادن به مداخلات منطقه ای و فرامنطقه ای و جایگزین کردن شیوه های سرکوب با استفاده از نیروهای مزدور خارجی عواملی است که در تشدید تحولات جدید تاثیر داشته و بر این باورم اگر رژیم احساس می کند با دستگیری ها شاید بتواند آتش خشم ملت را مهار کند یا با نهادینه کردن کنترل خواست انقلابی مردم باز هم ثبات سیاسی خودش را رقم بزند، اشتباه می کند چرا که مشکلات نهادینه تر از این است که با دستگیری یک نفر بتوان مشکل بحرین را حل کرد.