روزی که واشنگتن در برابر نیرنگ تلاویو سر خم کرد

دیپلماسی ایرانی: این روزها سی امین سال روز کشتار صبرا و شتیلا است. کشتاری که صدها فلسطینی و لبنانی در یک توطئه اسرائیلی – لبنانی کشته شدند. با گذشت نزدیک به سی سال از آن حادثه هنوز هیچ فرد یا نهادی به عنوان مقصر آن حادثه فاجعه بار شناخته نشد. حتی دولت اسرائیل بار دیگر روز دوشنبه 17 سپتامبر نیز با تحقیق بر سر این پرونده مخالفت کرد تا راز و رمزهای این پرونده جنایت بار همچنان سر به مهر باقی بماند.

این در حالی است که بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که حادثه صبرا و شتیلا باعث شد تا سیر نزولی نفوذ امریکا به عنوان متحد بلامنازع اسرائیل در منطقه آغاز شود و از آن تاریخ تا کنون شاهد افول تاثیرپذیری واشنگتن بر سیاست های جاری در خاورمیانه و کشورهای عربی و اسلامی باشیم.

به گزارش وب سایت شبکه خبری الجزیره، آن فاجعه نه تنها باعث کاهش نفوذ امریکا در منطقه شد بلکه وجهه اخلاقی امریکا نیز از بین برد به گونه ای که امریکا فردای روز حادثه احساس کرد که در وقوع آن فاجعه انسانی مقصر است و برای جبران آن اقدام به نشر و گسترش نیروهای نظامی خود در منطقه کرد بدون این که پیام روشنی از این تلاش هایش برای جهانیان داشته باشد.

لسیت انزیسکا در یادداشتی که در روزنامه نیویورک تایمز منتشر کرده است در این باره می نویسد، اسناد منتشر شده از موریس دریپر، نماینده وقت امریکا در خاورمیانه ادعا می کند که امریکا فریب دسیسه های اسرائیل را خورد و ناخواسته درگیر حادثه صبرا و شتیلا شد.

انزیسکا که در حال حاضر تلاش می کند دکترای خود را از دانشگاه کلمبیا در رشته تاریخ دریافت کند، در این یادداشت همچنین می نویسد که فریب و نیرنگ اسرائیل به اندازه ای بزرگ بود که باعث شد امریکا تلاش جدی ای برای جلوگیری از ارتکاب آن جنایت انسانی نکند. بدین ترتیب که اسرائیل اطلاعات جزئی را از واقعیت های موجود در آن منطقه در اختیار امریکا قرار داد تا بدین ترتیب بتواند اجازه ادامه کشتار و نسل کشی اش در صبرا و شتیلا را داشته باشد.

وی در ادامه یادداشت خود می نویسد: مطالعه بر روی کشتار صبرا و شتیلا حقایق بسیاری را افشا می کند. اگر بیشتر دقیق شویم می بینیم که هم پیمانان اسرائیل چه بسا بیشتر از امریکا در وقوع آن حادثه دست داشته اند. از سویی شاهدیم که امریکا با ابراز ناتوانی در جلوگیری از وقوع آن فاجعه هزینه های سنگینی را متحمل شد. امریکا در حقظ مصالحش شکست سنگینی خورد و بعدا متحمل فجایع سنگین تری شد. در عین حال مواضع اخلاقی امریکا که همواره تلاش داشت در برابر حوادث جهان به خود بگیرد به شدت خدشه دار شد و امریکا دیگر از آن تاریخ تا کنون یک کشور اخلاق مدار شناخته نمی شود.

انزیسکا در ادامه یادداشت خود به جزئیات دیدار دریپر با اسحاق شمیر، وزیر امور خارجه وقت و اریل شارون، وزیر دفاع وقت اسرائیل یک روز و ساعاتی قبل از وقوع آن جنایت در روز 17 سپتامبر 1982 اشاره می کند و می نویسد: شمیر دقیقا می دانست که کتایب قصد دارند در اردوگاه آن جنایت را مرتکب شوند. شارون حتی به اطلاع واشنگتن رسانده بود که در اردوگاه بین دو هزار تا سه هزار تروریست وجود دارد و با این بهانه دروغین توانسته بود امریکایی ها را متقاعد کند که نسبت به کشتار چشم پوشی کرده و در توقف آن تاخیر کنند.

شارون بعدا در توجیه آن دروغ گفت: «ما درباره هر چیزی که به امنیت ما مرتبط باشد به هیچ وجه چیزی نمی پرسیم. چرا که موضوع به وجود و امنیت ما مربوط است، آن حادثه به اعتقاد ما خارج از مسئولیت ما بوده است و برای همین مانع از تهیه و انتشار هر گونه گزارشی درباره آن از سوی هر کسی که باشد، می شویم.»

نویسنده در پایان تاکید می کند، فریبی که دریپر از اسرائیلی ها خورد باعث شد تا تلاویو بتواند به کتایب لبنانی موجود در اردوگاه چراغ سبز نشان دهد که کشتار خود را در اردوگاه تکمیل کنند و همه را بکشند.    

در قتل عام صبرا و شتیلا سه هزار و ۲۹۷ فلسطینی و لبنانی کشته شدند. در میان کشته ها 136 لبنانی وجود داشت. پیکر یک هزار و 800 نفر در خیابان ها و کوچه های تنگ این اردوگاه رها شد و یک هزار و 97 تن دیگر نیز در بیمارستان غزه و 400 تن دیگر در بیمارستان عکا به قتل رسیدند. جنایتی که هنوز ابعاد و گستردگی آن به دلیل نفوذ شدید اسرائیلی ها در مجامع بین المللی حقوق بشری سازمان ملل کشف نشده باقی مانده است.