همه از هندسه غلط بین‌المللی خسته‌اند

مقام معظم رهبری با تاکید بر اینکه همه از هندسه غلط بین المللی خسته شده اند، تأکید کردند: سران سیاسی و نظامی رژیم غاصب صهیونیستی سعی در نابودی و هضم فلسطین در معده حرامخوار رژیم صهیونیستی دارند.
به گزارش فارس، شانزدهمین اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد صبح امروز با سخنرانی مقام معظم رهبری و با حضور سران 120 کشور عضو سازمان ملل در محل سالن اجلاس سران در تهران آغاز به کار کرد.

متن کامل بیانات مقام معظم رهبری در این اجلاس به نقل از دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خامنه ای به شرح ذیل است:

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی الرّسول الأعظم الأمین و علی اله الطّاهرین و صحبه المنتجبین و علی جمیع الأنبیاء و المرسلین.

به شما میهمانان گرامی، سران و هیئتهای نمایندگی کشورهای جنبش عدم تعهد و نیز دیگر شرکت کنندگان در این اجلاس بزرگ بین المللی خوشامد میگویم.

ما در اینجا گرد آمده ایم تا به هدایت و کمک پروردگار، حرکت و جریانی را که در شش دهه ی قبل با هوشمندی و موقعیت شناسی و شجاعت چند تن از رهبران سیاسیِ دلسوز و مسئولیت پذیر پایه گذاری شد، به اقتضای موقعیتها و نیازهای امروز جهان ادامه دهیم و بلکه به آن جانی تازه و تحرکی دوباره ببخشیم.

میهمانان ما از مناطق جغرافیائی دور و نزدیک در اینجا گرد آمده و متعلق به ملیتها و نژادهای گوناگون و دارای تعلقات اعتقادی و فرهنگی و تاریخی و وراثتیِ متنوعند؛ ولی همان طور که «احمد سوکارنو» یکی از بنیانگذاران این جنبش در کنفرانس معروفِ باندونگ در سال 1955 گفت، مبنای تشکیل عدم تعهد، نه وحدت جغرافیائی یا نژادی و دینی، بلکه وحدت نیاز است. آن روز کشورهای عضو جنبش عدم تعهد، به پیوندی که بتواند آنها را از سیطره ی شبکه های اقتدارگرا و مستکبر و سیری ناپذیر مصون بدارد، نیازمند بوده اند؛ امروز با پیشرفت و گسترش ابزارهای سلطه گری، این نیاز همچنان پابرجا است.

من میخواهم حقیقت دیگری را مطرح کنم:

اسلام به ما آموخته است که انسانها با وجود ناهمگونیهای نژادی و زبانی و فرهنگی، فطرت همسانی دارند که آنها را به پاکی و عدالت و نیکوکاری و همدردی و همکاری فرا میخواند و همین سرشت همگانی است که اگر از انگیزه های گمراه کننده به سلامت عبور کند، انسانها را به توحید و معرفت ذات متعالی خداوند رهنمون میگردد.

این حقیقت تابناک دارای چنان ظرفیتی است که قادر است پایه و پشتوانه ی تشکیل جوامع آزاد و سرافراز و برخوردار از پیشرفت و عدالت - توأماً - گردد و شعاع معنویت را بر همه ی فعالیتهای مادّی و دنیائی انسانها نفوذ دهد و بهشتی دنیائی - پیش از بهشت اخرویِ موعود ادیان الهی - برای آنان فراهم آورد. و نیز همین حقیقت مشترک و همگانی است که میتواند شالوده ریز همکاریهای برادرانه ی ملتهائی باشد که از نظر شکل ظاهری و سابقه ی تاریخی و منطقه ی جغرافیائی، شباهتی به یکدیگر ندارند.

همکاریهای بین المللی هرگاه بر چنین شالوده ای استوار باشد، دولتها ارتباطات میان خود را نه بر اساس ترس و تهدید یا افزون طلبی و منافع یکجانبه یا واسطه گریِ افراد خائن و خودفروش، بلکه بر پایه ی منافع سالم و مشترک، و برتر از آن، منافع انسانیت بنا میکنند و وجدان بیدار خود و خاطر ملتهای خود را از دغدغه ها آسوده میسازند.

این نظم آرمانی در نقطه ی مقابل نظام سلطه قرار دارد، که در قرنهای اخیر قدرتهای سلطه گر غربی، و امروز دولت زورگو و متجاوز آمریکا، مدعی و مبلّغ و پیشقراول آن بوده و هستند.

میهمانان عزیز!

امروز آرمانهای اصلی جنبش عدم تعهد با گذشت شش دهه همچنان زنده و پابرجاست؛ آرمانهائی مانند استعمارزدائی ، استقلال سیاسی و اقتصادی و فرهنگی، عدم تعهد به قطبهای قدرت و ارتقاء همبستگی و همکاری میان کشورهای عضو. واقعیتهای امروز جهان با آن آرمانها دارای فاصله است؛ ولی اراده ی جمعی و تلاش همه جانبه برای عبور از واقعیتها و دست یافتن به آرمانها، هرچند پُر چالش، لیک امیدآفرین و ثمربخش است.

ما در گذشته ی نزدیک، شاهد شکست سیاستهای دوران جنگ سرد و نیز یکجانبه گرائیِ پس از آن بوده ایم. جهان با عبرت آموزی از این تجربه ی تاریخی، در حال گذار به نظام بین المللی جدیدی است و جنبش عدم تعهد میتواند و باید نقش نوینی ایفاء نماید. این نظام باید بر پایه ی مشارکت همگانی و برابری حقوق ملتها استوار باشد؛ و همبستگی ما کشورهای عضو این جنبش برای شکل گیری این نظم نوین، از ضرورتهای بارز عصر کنونی است.

خوشبختانه چشم انداز تحولات جهانی، نویدبخش یک نظام چند وجهی است که در آن، قطبهای سنتی قدرت جای خود را به مجموعه ای از کشورها و فرهنگها و تمدنهای متنوع و با خاستگاههای گوناگون اقتصادی و اجتماعی و سیاسی میدهند. اتفاقات شگرفی که در سه دهه ی اخیر شاهد آن بوده ایم، آشکارا نشان میدهد که برآمدن قدرتهای جدید با بروز ضعف در قدرتهای قدیمی همراه بوده است. این جابه جائی تدریجی قدرت، به کشورهای عدم تعهد فرصت میدهد تا نقش مؤثر و شایسته ای را در عرصه ی جهانی بر عهده بگیرند و زمینه ی یک مدیریت عادلانه و واقعاً مشارکتی را در پهنه ی گیتی فراهم آورند. ما کشورهای عضو این جنبش توانسته ایم در یک دوران طولانی، با وجود تنوع دیدگاهها و گرایشها، همبستگی و پیوند خود را در چهارچوب آرمانهای مشترک حفظ کنیم؛ و این دستاورد ساده و کوچکی نیست. این پیوند میتواند دستمایه ی گذار به نظمی عادلانه و انسانی قرار گیرد.

شرائط کنونی جهان فرصتی شاید تکرارنشدنی برای جنبش عدم تعهد است. سخن ما آن است که اتاق فرمان جهان نباید با دیکتاتوری چند کشور غربی اداره شود. باید بتوان یک مشارکت دموکراتیک جهانی را در عرصه ی مدیریت بین المللی شکل داد و تضمین کرد. این است نیاز همه ی کشورهائی که مستقیم یا غیرمستقیم از دست اندازی چند کشور زورگو و سلطه طلب زیان دیده اند و می بینند.

شورای امنیت سازمان ملل دارای ساختار و سازوکاری غیرمنطقی، ناعادلانه و کاملاً غیر دموکراتیک است؛ این یک دیکتاتوریِ آشکار و یک وضعیت کهنه و منسوخ و تاریخ مصرف گذشته است. با سوء استفاده از همین سازوکار غلط است که آمریکا و همدستانش توانسته اند زورگوئیهای خود را در لباس مفاهیم شریف بر دنیا تحمیل کنند. آنها میگویند «حقوق بشر»، و منافع غرب را اراده میکنند؛ میگویند «دموکراسی»، و دخالت نظامی در کشورها را به جای آن می نشانند؛ میگویند «مبارزه با تروریسم»، و مردم بی دفاع روستاها و شهرها را آماج بمبها و سلاحهای خود میسازند. در نگاه آنها، بشریت به شهروندان درجه ی یک و دو و سه تقسیم میشوند. جان انسان در آسیا و آفریقا و آمریکای لاتین ارزان، و در آمریکا و غرب اروپا گران قیمت گذاری میشود. امنیت آمریکا و اروپا مهم، و امنیت بقیه ی بشریت بی اهمیت دانسته میشود. شکنجه و ترور اگر به دست آمریکائی و صهیونیست و دست نشاندگان آنها صورت گیرد، مُجاز و کاملاً قابل چشم پوشی است. زندانهای مخفی آنها که در نقاط متعددی در قاره های گوناگون شاهد زشت ترین و نفرت انگیزترین رفتارها با زندانیان بی دفاع و بی وکیل و بی محاکمه است، وجدان آنان را نمی آزارد. بد و خوب، کاملاً گزینشی و یکطرفه تعریف میشود. منافع خود را به نام «قوانین بین المللی»، و سخنان تحکم آمیز و غیرقانونی خود را به نام «جامعه ی جهانی» بر ملتها تحمیل میکنند و با شبکه ی رسانه ایِ انحصاریِ سازمان یافته، دروغهای خود را راست، و باطل خود را حق، و ظلم خود را عدالت طلبی وانمود میکنند و در مقابل، هر سخن حقی را که افشاگر فریب آنها است، دروغ، و هر مطالبه ی برحقّی را یاغیگری مینامند.

دوستان! این وضعیت معیوب و پر زیان، غیرقابل ادامه است. همه از این هندسه ی غلط بین المللی خسته شده اند. جنبش 99 درصدی مردم در آمریکا بر ضدّ کانونهای ثروت و قدرت در آن کشور، و اعتراض عمومی در کشورهای اروپای غربی به سیاستهای اقتصادی دولتهاشان نیز نشان لبریز شدن پیمانه ی صبر و تحمل ملتها از این وضعیت است. باید این وضعیت نامعقول را علاج کرد.

پیوند مستحکم و منطقی و همه جانبه ی کشورهای عضو جنبش عدم تعهد میتواند در یافتن و پیمودن راه علاج، تأثیرات عمیقی بر جای بگذارد.

حضار محترم!

صلح و امنیت بین المللی از جمله ی مسائل حادّ جهان امروز ما است و خلع سلاحهای کشتار جمعی و فاجعه بار، یک ضرورت فوری و یک مطالبه ی همگانی است. در دنیای امروز، امنیت، پدیده ای مشترک و غیرقابل تبعیض است. آنها که سلاحهای ضد بشریت را در زرادخانه های خود انبار میکنند، حق ندارند خود را پرچمدار امنیت جهانی قلمداد کنند. این - بی شک - نخواهد توانست نیز امنیت را برای خود آنها به ارمغان آورد. امروز با تأسفِ فراوان دیده میشود که کشورهای دارنده ی بیشترین تسلیحات هسته ای، اراده ای جدّی و واقعی برای حذف این ابزارهای مرگبار از دکترین نظامی خود ندارند و آن را همچنان عامل رفع تهدید و شاخصی مهم در تعریف جایگاه سیاسی و بین المللی خود میدانند. این تصور، به کلّی مردود و مطرود است.

سلاح هسته ای نه تأمین کننده ی امنیت و نه مایه ی تحکیم قدرت سیاسی است، بلکه تهدیدی برای این هر دو است. حوادث دهه ی 90 قرن بیستم نشان داد که داشتن این تسلیحات نمیتواند رژیمی همانند شوروی سابق را هم حفظ کند. امروز نیز کشورهائی را میشناسیم که با داشتن بمب اتم، در معرض امواج ناامنی های مهلکند.

جمهوری اسلامی ایران استفاده از سلاح هسته ای و شیمیائی و نظائر آن را گناهی بزرگ و نابخشودنی میداند. ما شعار «خاورمیانه ی عاری از سلاح هسته ای» را مطرح کرده ایم و به آن پایبندیم. این به معنی چشم پوشی از حق بهره برداری صلح آمیز از انرژی هسته ای و تولید سوخت هسته ای نیست. استفاده ی صلح آمیز از این انرژی، بر اساس قوانین بین المللی، حق همه ی کشورها است. همه باید بتوانند از این انرژی سالم در مصارف گوناگونِ حیاتی کشور و ملتشان استفاده کنند و در اِعمال این حق، وابسته به دیگران نباشند. چند کشور غربی که خود دارنده ی سلاح هسته ای و مرتکب این کار غیرقانونی اند، مایلند توان تولید سوخت هسته ای را نیز در انحصار خود نگه دارند. حرکتی مرموز در حال شکل گیری است تا انحصار تولید و فروش سوخت هسته ای را در مراکزی با نام بین المللی ولی در واقع در پنجه ی چند کشور معدود غربی، تثبیت و دائمی کنند.

طنز تلخ روزگار ما آن است که دولت آمریکا که دارنده ی بیشترین و مرگبارترین سلاحهای هسته ای و دیگر سلاحهای کشتار جمعی و تنها مرتکبِ به کارگیری آن است، امروز میخواهد پرچم مخالفت با اشاعه ی هسته ای را به دوش بگیرد! آنها و شرکای غربی شان رژیم صهیونیستیِ غاصب را به سلاحهای هسته ای مجهز کرده و برای این منطقه ی حساس، تهدیدی بزرگ فراهم کرده اند؛ اما همین مجموعه ی فریبگر، استفاده ی صلح آمیز از انرژی هسته ای را برای کشورهای مستقل برنمیتابند و حتّی با تولید سوخت هسته ای برای رادیوداروها و دیگر مصارف صلح آمیز انسانی، با هرچه در توان دارند، ستیزه گری میکنند. بهانه ی دروغین آنان، بیم از تولید سلاح هسته ای است. در مورد جمهوری اسلامی ایران، آنان خود میدانند که دروغ میگویند؛ اما سیاست ورزی، آنگاه که کمترین اثری از معنویت در آن نباشد، دروغ را هم مجاز میشمرد. آیا آن که در قرن بیست ویکم زبان به تهدید اتمی میگشاید و شرم نمیکند، از دروغگوئی پرهیز و شرم خواهد کرد؟!

من تأکید میکنم که جمهوری اسلامی هرگز در پی تسلیحات هسته ای نیست، و نیز هرگز از حق ملّت خود در استفاده ی صلح آمیز از انرژی هسته ای چشم پوشی نخواهد کرد. شعار ما «انرژی هسته ای برای همه، و سلاح هسته ای برای هیچکس» است. ما بر این هر دو سخن پای خواهیم فشرد و میدانیم که شکستن انحصار چند کشور غربی در تولید انرژی هسته ای در چهارچوب معاهده ی عدم اشاعه، به سود همه ی کشورهای مستقل و از جمله کشورهای عضو جنبش عدم تعهد است.

تجربه ی سه دهه ایستادگیِ موفقیت آمیز در برابر زورگوئی ها و فشارهای همه جانبه ی آمریکا و متحدانش، جمهوری اسلامی را به این باور قطعی رسانده است که مقاومت یک ملت متحد و دارای عزم راسخ، قادر است بر همه ی خصومتها و عنادها فائق آید و راه افتخارآمیز به سوی هدفهای بلند خود را بگشاید. پیشرفتهای همه جانبه ی کشور ما در دو دهه ی اخیر واقعیتی است که در برابر چشم همگان قرار دارد و رصدکنندگان رسمی بین المللی مکرراً بدان اذعان کرده اند؛ و این همه در شرائط تحریمها و فشارهای اقتصادی و تهاجم تبلیغاتی شبکه های وابسته به آمریکا و صهیونیسم اتفاق افتاده است. تحریمهائی که یاوه گویان، آن را فلج کننده نامیدند، نه تنها ما را فلج نکرده است و نخواهد کرد، بلکه گامهای ما را محکمتر، و همت ما را بلندتر، و اطمینان ما را به درستی تحلیلهای خود و نیز به توانائی درون زای ملتمان راسختر کرده است. ما یاری خداوند را در این چالشها بارها و بارها به چشم دیده ایم.

میهمانان گرامی!

لازم میدانم در اینجا از یک مسئله ی بسیار مهم سخن بگویم؛ که اگرچه مربوط به منطقه ی ما است، ولی ابعاد گسترده ی آن از این منطقه فراتر رفته و سیاستهای جهانی را در طول چندین دهه تحت تأثیر قرار داده است و آن، مسئله ی دردآور فلسطین است. خلاصه ی این ماجرا آن است که یک کشور مستقل و دارای شناسنامه ی روشنِ تاریخی به نام «فلسطین»، بر اساس یک توطئه ی وحشتناک غربی با سردمداری انگلیس در دهه ی 40 قرن بیستم، از ملت آن، غصب و به زور سلاح و کشتار و فریب، به جماعتی که عمدتاً از کشورهای اروپائی مهاجرت داده شده اند، واگذار گردیده است. این غصب بزرگ که در آغاز با کشتارهای جمعیِ مردم بی دفاع در شهرها و روستاها و راندن مردم از خانه و کاشانه ی خود به کشورهای هم مرز همراه بود، در طول بیش از شش دهه همچنان با همین جنایتها ادامه یافته است و امروز هم ادامه دارد. این، یکی از مهمترین مسائل جامعه ی بشریت است. سران سیاسی و نظامی رژیم غاصب صهیونیست، در این مدت از هیچ جنایتی پرهیز نکرده اند؛ از کشتار مردم و ویران کردن خانه ها و مزارع آنان و دستگیری و شکنجه ی مردان و زنان و حتّی کودکان آنان، تا تحقیر و توهین به کرامت این ملت و سعی در نابودی و هضم آن در معده ی حرامخوار رژیم صهیونیستی، و تا محورهای بیانات در شانزدهمین اجلاس سران جنبش عدم تعهددوحمله به اردوگاههای آنان در خود فلسطین و در کشورهای همسایه که میلیونها آواره را در خود جای میداده است. نامهای «صبرا» و «شتیلا» و «قانا» و «دیر یاسین» و امثال اینها با خون مردم مظلوم فلسطین در تاریخ منطقه ی ما ثبت شده است. اکنون نیز پس از شصت و پنج سال، هنوز همچنان همین جنایتها در رفتار گرگان درنده ی صهیونیست با باقی ماندگان در سرزمینهای اشغالی ادامه دارد. آنها پی درپی جنایتهای جدیدی می آفرینند و منطقه را با بحران تازه ای روبه رو میکنند. کمتر روزی است که خبری از قتل و جرح و زندانی کردن جوانهائی مخابره نشود که به دفاع از وطن و کرامت خود برخاسته و به ویرانگری مزارع و خانه های خود اعتراض کرده اند. رژیم صهیونیستی که با به راه انداختن جنگهای فاجعه بار و کشتار مردم و اشغال سرزمینهای عربی و سازماندهی تروریسم دولتی در منطقه و جهان، دهها سال ترور و جنگ و شرارت به راه انداخته، ملت فلسطین را که برای احقاق حق خود به پا خاسته و مبارزه میکنند، تروریست مینامد و شبکه ی رسانه های متعلق به صهیونیزم و بسیاری از رسانه های غربی و مزدور نیز با زیر پا گذاشتن تعهّد اخلاقی و رسانه ای، این دروغ بزرگ را تکرار میکنند. سردمداران سیاسیِ مدعی حقوق بشر نیز چشم بر این همه جنایت بسته و بدون شرم و پروا، از آن رژیم فاجعه آفرین حمایت کرده و در نقش وکیل مدافع آن ظاهر میشوند.

سخن ما آن است که فلسطین متعلق به فلسطینی ها است و ادامه ی اشغال آن، ظلمی بزرگ، تحمل ناپذیر و خطری عمده برای صلح و امنیت جهانی است. همه ی راههائی که غربیها و وابستگان آنها برای «حل مسئله ی فلسطین» پیشنهاد کرده و پیموده اند، غلط و ناموفق بوده است و در آینده نیز چنین خواهد بود. ما راه حلی عادلانه و کاملاً دموکراتیک را پیشنهاد کرده ایم: همه ی فلسطینی ها، چه ساکنان کنونی آن، و چه کسانی که به کشورهای دیگر رانده شده و هویت فلسطینی خود را حفظ کرده اند، اعم از مسلمان و مسیحی و یهودی، در یک همه پرسیِ عمومی، با نظارتی دقیق و اطمینان بخش شرکت کنند و ساختار نظام سیاسی این کشور را انتخاب نمایند و همه ی فلسطینیانی که سالها رنج آوارگی را تحمل کرده اند، به کشور خود باز گردند و در این همه پرسی و سپس تدوین قانون اساسی و انتخابات، شرکت نمایند. آنگاه صلح برقرار خواهد شد.

در اینجا مایلم پندی خیرخواهانه به سیاستمداران آمریکائی که تاکنون همواره به عنوان مدافع و پشتیبان رژیم صهیونیستی در صحنه حاضر شده اند، بدهم: این رژیم تاکنون برای شما دردسرهای بیشمار داشته است؛ چهره ی شما را در میان ملتهای منطقه، منفور و شما را در چشم آنان شریک جنایات صهیونیستهای غاصب معرفی کرده است؛ هزینه های مادی و معنوی که در طول سالهای متمادی از این رهگذر به دولت و ملت آمریکا تحمیل شده است، سرسام آور است؛ و احتمالاً در آینده اگر همین روش ادامه یابد، هزینه های شما سنگین تر هم خواهد شد. بیائید به پیشنهاد جمهوری اسلامی درباره ی همه پرسی بیندیشید و با تصمیمی شجاعانه، خود را از گره ناگشودنی کنونی نجات دهید. بی شک مردم منطقه و همه ی آزاداندیشان گیتی از این اقدام استقبال خواهند کرد.

میهمانان محترم!

اکنون به سخن آغازین باز میگردم. شرائط گیتی حساس و جهان در حال گذار از یک پیچ تاریخیِ بسیار مهم است. انتظار میرود که نظمی نوین در حال تولد یافتن باشد. مجموعه ی غیرمتعهدها حدود دو سوم اعضاء جامعه ی جهانی را در خود جای داده است و میتواند در شکل دهی آینده نقشی بزرگ ایفاء کند. تشکیل این اجلاس بزرگ در تهران نیز خود حادثه ای پرمعنا است که باید در محاسبات به کار آید. ما اعضاء این جنبش با هم افزائی امکانات و ظرفیتهای گسترده ی خود میتوانیم برای نجات جهان از ناامنی و جنگ و سلطه گری، نقشی تاریخی و ماندگار بیافرینیم.

این مقصود فقط با همکاریهای همه جانبه ی ما با یکدیگر امکان پذیر است. در میان ما، کشورهای بسیار ثروتمند و نیز کشورهای دارای نفوذ بین المللی کم نیستند. علاج مشکلات با همکاریهای اقتصادی و رسانه ای و انتقال تجربه های پیشبرنده و تعالی بخش، کاملاً امکان پذیر است. باید عزمهامان را راسخ کنیم؛ به هدفها وفادار بمانیم؛ از اخم قدرتهای زورگو نترسیم و به لبخند آنان دل خوش نکنیم؛ اراده ی الهی و قوانین آفرینش را پشتیبان خود بدانیم؛ به شکست تجربه ی اردوگاه کمونیستی در دو دهه پیش، و شکست سیاستهای به اصطلاح لیبرال دموکراسی غربی در حال حاضر - که نشانه های آن را در خیابانهای کشورهای اروپائی و آمریکایی و گره های ناگشودنی اقتصاد این کشورها همه می بینند - با چشم عبرت بنگریم. و بالاخره سقوط دیکتاتورهای وابسته به آمریکا و همدست رژیم صهیونیستی در شمال آفریقا و بیداری اسلامی در کشورهای منطقه را فرصتی بزرگ بشماریم. ما میتوانیم به ارتقاء «بهره وری سیاسی جنبش عدم تعهد» در مدیریت جهانی بیندیشیم؛ میتوانیم برای تحول در این مدیریت، سندی تاریخی تهیه کنیم و ابزارهای اجرائی آن را فراهم نمائیم؛ میتوانیم حرکت به سمت همکاریهای مؤثر اقتصادی را طراحی و الگوهای ارتباط فرهنگی میان خود را تعریف کنیم. بی شک تشکیل دبیرخانه ی فعال و پرانگیزه ای برای این تشکیلات، خواهد توانست به حصول این مقاصد کمکی بزرگ و پر تأثیر تقدیم کند.

متشکرم