عباس کوره راهی را برای مذاکره باز می‌گذارد

قاطبه افکار عمومی جهان واکنش مثبتی به طرح محمود عباس نشان دادند و آن را نقطه حائز اهمیتی در تحولات مربوط به اسرائیل و فلسطین دانستند. اگرچه سرزمین هایی که طبق طرح عباس قرار است در زمره خاک کشور فلسطین قلمداد شود، شامل همه حق فلسطینی ها نمی شود اما می تواند شروعی باشد برای استیفای حقوق ملت فلسطین و عقب نشاندن اسرائیل از سیاست شهرک سازی و اشغالگری. عباس به خوبی درک کرد که تحقق این هدف جز با تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی و جامعه بین الملل میسر نیست و از این رو کار را به سازمان ملل کشاند و طرحی را به بان کی مون و شورای امنیت سپرد و با نطقی جانانه در صحن سازمان ملل، توپ را به زمین امریکا و اسرائیل انداخت.

اما کار به همین جا ختم نشده و موافقان و مخالفان این طرح به دنبال جلب نظر یا چرخش نظر یکدیگرند. از فردای روز سخنرانی، هیلاری کلینتون به تشریح دلایل مخالفت امریکا با طرح تشکیل کشور فلسطین در زمان فعلی پرداخت و تلاش کرد بمب خبری محمود عباس را خنثی کند. از اسرائیلی ها صدای مشخصی درنیامده و به نظر می رسد آنها نیز منتظرند تا ببینند کار به وتوی امریکا می کشد یا محمود عباس می پذیرد که به اتاق مذاکرات بازگردد؛ اتاقی که ظاهرا قرار نیست برنامه عملیاتی خاصی از آن بیرون بیاید و اسرائیل را مجاب به عقب نشینی از مواضع اشغالگرانه اش کند.

اگرچه زمزمه هایی مبنی بر احتمال بازگشت به اتاق مذاکرات وجود دارد، اما تکاپوی محمود عباس نیز هنوز ادامه دارد و شعله امید فلسطینی ها را روشن نگه داشته است. او ظرف چند روز آینده به پاریس می رود تا با نیکلا سارکوزی در مورد طرح ارائه شده در سازمان ملل بحث و گفتگو کند.

او دیروز نیز به کلمبیا رفته بود و با خوان مانوئل سانتوس رئیس جمهوری این کشور دیدار کرده بود. جالب اینجاست که عباس در کلمبیا ضمن تاکید بر لزوم تشکیل کشور فلسطینی، از تمایل به از سرگیری مذاکرات با رژیم صهیونیستی نیز سخن گفته بود. ظاهرا محمود عباس با وجود دیپلماسی فعالی که در پیش گرفته، می داند که در نهایت در برابر وتوی امریکا یا ایجاد اجماع از سوی حامیان اسرائیل و امریکا، راه برون رفتی ندارد و ناچار باید دری را هم برای مذاکره باز بگذارد.

شاید محمود عباس نگران است که با همسویی جامعه بین الملل با امریکا یا وتوی این کشور، دستش از امتیازهایی که ممکن است از طریق مذاکرات چهارجانبه ولو در طولانی مدت عایدش شود، کوتاه بماند و رهبری اش را در قضیه فلسطین از کف بدهد و طرف مقابل را صاحب نفوذ و قدرت بیشتری کند.

باید دید تلاش های سیاسی تشکیلات خودگردان برای جلب حمایت بین المللی و واداشتن امریکا از وتو تا چه اندازه قابل برابری با اراده امریکایی ها برای حرکت در مسیر سابق و دستیابی به صلح از طریق مذاکره است. عباس به خوبی می داند که این طرح بدون نظر مثبت امریکا به سرانجام نخواهد رسید و اوضاع را در سرزمین های اشغالی پیچیده تر خواهد کرد. این موضوع را اسرائیل نیز به خوبی می داند و از این رو هرگونه مسیریابی یا انحراف در مسیر موجود و بطور کلی مدیریت قضیه فلسطین را برعهده امریکا گذاشته است.