ناتو به سوریه و ایران حمله می‌کند؟

پس از 3 ماه درگیری در سوریه، جهان تحرک خود را آغاز کرده است. شورای امنیت سازمان ملل در گزارش سوم آگوست ضمن محکوم ساختن سوریه به دلیل ادامه تشنج‌‌ها نگرانی عمیق خود را از ادامه تشنج‌ها و کشتار صدها تن از مردم این کشور اعلام کرد. با این حال این بیانیه‌ به اندازه قطعنامه شورای امنیت قوی نیست که همچنان به رای موافق 15 عضو این شورا نیاز دارد.

این بیشترین چیزی بود که آمریکا و متحدانش می‌توانستند به آن دست پیدا کنند. قطعنامه یا زبان تند‌تر که به تحریم بیانجامد، چیزی نیست که روسیه و چین بتوانند به آن رای وتو بدهند. این در حالی است که دمیتری مدودف، رئیس جمهور روسیه در گفت و گو با روزنامه ایزوستیا به بشار اسد همتای سوری خود هشدار داد که صبر کرملین هم به پایان رسیده است.

وی در این مصاحبه که 5 آگوست به چاپ رسید تاکید کرد که روسیه روند تحولات سوریه را زیر نظر دارد و با توجه به تغیر روند این تحولات، رویکرد روسیه نیز تغیر کرده است. از سوی دیگر دمیتری روگوزین، نماینده روسیه در ناتو نیز بر این باور است که ناتو موضوع اقدام نظامی علیه سوریه به منظور سرنگونی بشار اسد را دنبال می‌کند و در این راه امکان حمله به ایران نیز وجود دارد. به این ترتیب می‌توان گمانه زنی کرد که طرح حمله در دست اقدام قرار دارد. با این حال مسکو امیدوار است که ناتو دست به این اقدام نزند چرا که در این صورت ریسک وقوع درگیری‌های گسترده در منطقه بسیار زیاد خواهد بود.

از سوی دیگر این حمله می‌تواند میزان نفوذ روسیه در برخی کشور‌های منطقه را کاهش دهد که در این صورت به نفع کرملین نخواهد بود. روسیه سیاستی را دنبال می‌کند که جماهیر شوری سابق برای بسط قدرت خود در منطقه از آن پیروی می‌کرد.

بنابراین رقبا و دشمنان آمریکا به عنوان دوستان روسیه قلمداد می‌شوند. پس از سرنگونی جماهیر شوری سابق و افزایش نفوذ آمریکا در منطقه، روسیه با یک متحد منطقه‌ای یعنی سوریه تنها ماند و روابط پیچیده با ترکیبی از عشق و نفرت را با ایران بنا نهاد. با بررسی دقیق‌تر هشدار روگوزین می‌توان به این نکته پی برد که وی به طور محتاطانه‌ای از اشاره به آمریکا برای مشارکت در این حمله خودداری کرده است.

اما این در حالی است که حمله ناتو بدون مشارکت آمریکا امکان پذیر نخواهد بود. زیرا کشور‌های عضو ناتو بدون آمریکا از قدرت نظامی کافی و پیشرفته برای مقابله با ایران و سوریه برخوردار نیستند. بنابراین می‌توان اینگونه توضیح داد که مقامات روسی از این حقه شگرد دیپلماتیک برای هشدار دادن به آمریکا استفاده کرده‌اند تا به کشور‌های متحد آنها دست درازی نکند.

از سوی دیگر کرملین به طور همزمان این پیام را برای ایران و سوریه ارسال می‌کند تا دوست واقعی خود را شناخته و زیر چتر حمایتی آن قرار گیرند. باید گفت که هدف روسیه از گسترانیدن این چتر حمایتی فروش تسلیحات و البته دستاورد‌های سیاسی است. ایران و سوریه هر دو خریداران بزرگ تسلیحات روسی هستند. هرچند روسیه از فروش اس 300 به ایران خودداری کرد اما در واقع این قرارداد تنها به حال تعلیق درآمده است.

همچنین روسیه نقشی بنیادی در بخش انرژی ایران ایفا می‌کند و به همین دلیل بهای زیادی را در عرصه بین‌المللی پرداخت کرده است. باید گفت که روسیه با درک نقشه نفوذ منطقه‌ای مترصد فرصت است زیرا در این تجارت نباید هیچ فرصتی را از دست داد. روسیه احساس می‌کند که نفوذ آمریکا در منطقه در حال افول است و این ضعف با خروج نیرو‌های آمریکایی از عراق تشدید خواهد شد. بنابراین روسیه به دنبال تقویت روابط با ایران است که اخیرا سیر صعودی در قدرت یافتن در منطقه را به خوبی طی می‌کند.

این تقویت روابط دوستی عمیق‌تر با سوریه را نیز به همراه دارد و این درحالی است که مسکو این کشور را با آغوش باز می‌پذیرد. جای پا داشتن در سوریه برای روسیه این منفعت را دارد که نفوذ خود را در تارتوس، دریایی عمیق و مدرن که با سرمایه روسیه ساخته شده ، حفظ می کند و از سوی دیگر به پایگاه دریایی قدیمی جماهیر شوری سابق در لاتاکیه دسترسی خواهد داشت. این دلیلی است که روسیه را همچنان در کمپ حامیان بشار اسد نگاهداشته است.

Huffington Post