پیشنهاد ائتلاف نظامی چاوز علیه واشینگتن
هوگو چاوز، رییس جمهور ونزوئلا از کشورهای آمریکای لاتین و حوزه کارائیب خواست تا در برابر آن چه او تهدید نظامی آمریکا توصیف می‌کند، ائتلافی نظامی تشکیل دهند. چاوز به رغم تکذیب آمریکا معتقد است که ایالات متحده خطری جدی برای کشورهای آمریکای جنوبی و مرکزی به شمار می‌رود.
هوگو چاوز، رییس جمهور ونزوئلا از کشورهای آمریکای لاتین و حوزه کارائیب خواست تا در برابر آن چه او تهدید نظامی آمریکا توصیف می‌کند، ائتلافی نظامی تشکیل دهند.
چاوز که از جمله رهبران ضد آمریکایی منطقه آمریکا لاتین است، دوشنبه پس از خاتمه اجلاس «راه بوليوارى کشورهاى آمريکاى ما» (آلبا) از کشورهای عضو در این کنفرانس خواست تا ارتش متحدی درباره آن چه توطئه‌های امپریالیستی آمریکا می‌خواند، تشکیل دهند. این کشورها عبارتند از بولیوی، کوبا، نیکاراگوئه، دومینیکا، و ونزوئلا که همگی از متحدان کلیدی چاوز در مبارزه ضد کاپیتلاسیتی او علیه آمریکا و متحدان‌اش در منطقه به شمار می‌روند. سوای جزیره کوچک دومینیکا که در حوزه دریای کارائیب قرار دارد و به تازگی به این جمع پیوسته، سایر کشورهای عضو آلبا (که نام خود را از سیمون بولیوار، رهبر مبارزات استقلال آمریکای لاتین و شخصیت مورد علاقه چاوز و متحدان او گرفته است)، همگی تحت حاکمیت دولت‌های سوسیالست و منتقدان سر سخت آمریکا اداره می‌شوند؛ کوبا که سابقه‌ای طولانی در رو در رویی با آمریکا از زمان آغاز حکومت فیدل کاسترو در این کشور دارد، نیکاراگوئه که با بازگشت دانیل اورتگا و ساندینیستا به قدرت بار دیگر پس از وقفه نزدیک به دهه حکومت سوسیالیست‌ها را تجربه می‌کند، و بولیوی که با قدرت گرفتن اوا مورالس سرخپوست فصل جدیدی از ملی سازی صنایع و ثروت‌ها را در این کشور فقیر آمریکا جنوبی تجربه می‌کند.
چاوز به رغم انکارها و تکذیب‌های مکرر آمریکا معتقد است که ایالات متحده به لحاظ نظامی خطری جدی برای کشورهای آمریکای جنوبی و مرکزی به شمار می‌رود. او که در سال‌های گذشته شورش‌های خیابانی مخالفان خود را بارها و بارها به دسیسه‌های آمریکا مرتبط کرده بود، از سال گذشته میلادی پس از ادعای کشف نقشه آمریکا برای ترور او (که البته این نیز از سوی واشینگتن تکذیب شده) با شدت و جدیت بیشتری اتهامات خود را علیه آمریکا مطرح کرده و می‌کوشد سایر کشورهای آمریکای لاتین را متقاعد کند که آمریکا تهدیدی نظامی برای آن‌ها نیز به شمار می‌رود.
رهبر سوسیالیست ونزوئلا همچنین اخیراً آمریکا را متهم کرده است که از طریق تحریک کلمبیا در پی برهم زدن ثبات و امنیت منطقه آمریکای لاتین است. اتهامات چاوز علیه کلمبیا به ویژه پس از آن که کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه ایالات متحده، هفته گذشته از لزوم توسعه روابط اقتصادی با کلمبیا سخن گفت، شدت بیشتری به خود گرفته است.
روابط ونزوئلا و کشورهمسايه‌اش کلمبيا از ماه نوامبر به علت اينکه آلوارو اوريبه، رييس جمهور کلمبيا، به نقش ميانجيگرانه چاوز در حل بحران گروگانگيرى چريکهاى چپگراى کلمبيا پايان داد، تيره شده است. مخالفان چاوز میانجیگری او را در آزادی تعدادی از این گروگان‌ها بخشی از نمایش‌های تبلیغاتی پوپولیستی او توصیف کرده‌اند. رئيس جمهورى ونزوئلا هفته گذشته در واکنش به این ادعاها و همچنین در ژی بالا گرفتن بحران سیاسی بین ونزوئلا و کلمبیا اوريبه، همتاى کلمبيايى خود را عامل آمريکا، بزدل، و دروغگو خواند.
پیمان آلبا که اکنون چاوز می‌کوشد آن را به پیمانی نظامی نیز گسترش دهد در واقع ائتلافی تجاری و اقتصادی است که بین کشورهای بولیوی، ونزوئلا، نیکاراگوئه، کوبا، و دومینیکن بسته شده است. چاوز می‌کوشد اعضای این اتحاد را به تشکیل ارتشی واحد برای مقابله با تهدیدهای احتمالی آمریکا تشویق کند. او در این باره گفت: «[در صورت تشکیل نیروی واحد] اگر آمریکا یکی از ما را تهدید کند همه ما را تهدید کرده است و ما همه با هم به او پاسخی مشترک خواهیم داد.»
اما پرسش اصلی در این شرایط این است که آیا در صورت واقعیت داشتن ادعای چاوز درباره تهدید آمریکا، مجموع نیروهای نظامی این کشورها توان دفاعی لازم دربرابر آمریکا را خواهند داشت یا حتی تشکیل این ائتلاف به مثابه عاملی بازدارند برای تهدیدهای آمریکا خواهد بود یا نه؟
کوبا که شاید به طور تاریخی قویترین نیروهای نظامی را در مجموع این چند کشور داشته باشد در فاصله سال‌های 1994 تا 2003 شمار پرسنل ارتش خود را برای صرفه‌جویی در هزینه‌های نظامی از 235 هزار نفر به 60 هزار نفر تقلیل داده است. ونزوئلا که به کمک درآمدهای نفتی این کشور یکی از ثروتمندترین کشورهای آمریکا لاتین محسوب می‌شود و استطاعت تشکیل ارتشی بزرگ را دارد 87500 پرسنل فعال در خدمت دارد و البته نیروی ذخیره ارتش آن از سال 2005 به 100 هزار نفر افزایش یافته است. اما بولیوی، کشور فقیر آمریکای جنوبی سالانه تنها استطاعت 130 میلیون دلار هزینه نظامی را دارد و با این هزینه ارتشی تشکیل داده است که 20 درصد نیروهای آن را نوجوانان 14 تا 16 ساله و 20 درصد دیگر را نوجوانان 16 تا 18 ساله تشکیل می‌دهند. ارتش نیکاراگوئه، دیگر عضو این اتحاد احتمالی نظامی در بهترین شرایط تاریخی خود در دهه 1980 زمانی که ساندینیستا هنوز در راس قدرت بودند (پیش از صعود دوباره به راس قدرت در سال 2007) توسط ارتش کوبا آموزش دیده است و البته تا کنون بخشی از نیروهای آموزش دیده در آن دوران بازنشسته شده‌اند و نیروهای مسلح جمهوری دومینکن نیز که مساحتی برابر نیمی از استان تهران را دارد تنها به نیروهای پلیس محدود می‌شود.
این اتحاد نظامی احتمالاً قرار است به عنوان عاملی بازدارند در برابر ارتشی باشد که با 1426700 پرسنل فعال دومین ارتش بزرگ جهان پس از ارتش جمهوری خلق چین به شمار می‌رود و بابودجه سالانه 9/548 میلیارد دلار پرهزینه‌ترین ارتش جهان است و یکی از صادر کنندگان تجهیزات نظامی در دنیا به شمار می‌رود. در مقابل این ارتش برای مثال نیروهای هوایی نیکاراگوئه در مجموع 61 فروند هواپیما و هلکوپتر دارد که تنها 6 فروند از آن‌ها هواپیماهای جنگی هستند (از نوع آلباتروس ساخت چکسلواکی سابق در دهه 1960) و ما بقی هواپیماهای ملخی آموزشی و ترابری محسوب می‌شوند.
نظر شما :