رفتار قابل پیش بینی روسیه و چین

قدرت‌های جهانی بارها و بارها در تنظیم روابط خود با کشورهای کوچک و بزرگ جهان پایبندی خود را به ابزار و لوازمی که آنها را در تحقق اهدافشان کمک  کند، نشان داده‌اند. مقاطع گوناگون تاریخ روابط بین الملل نشان دهنده توجه و پایبندی همه بازیگران عرصه جهانی به روش‌ها و ابزارهایی است که آنها را در تحقق منافع و اهدافشان کمک می‌کند و جز در مورد دولت‌هایی معدود، در تاریخ روابط بین الملل نمی‌توان شواهدی را یافت که کشورها نسبت به فاکتور مهم منافع ملی در تنظیم سیاست های خود کم توجهی نشان داده باشند.

در مورد مسائل حساس بین المللی به طور طبیعی توجه به حفظ و تامین منافع ملی از اهمیت بیشتری برخودار می‌شود و کشورهایی مانند روسیه و چین در تنظیم روابط خود با جمهوری اسلامی ایران نیز همواره بر این مساله توجه داشتند.

آنها در تنظیم روابط با دیگر قدرت‌های جهان بویژه اعضای صاحب حق وتو در شورای امنیت پیش از این نیز بارها تعهد و الزام خود را نسبت به منافع گوناگونشان به نمایش گذاشتند.

این‌که دولت جمهوری اسلامی ایرا به دیگر بازیگران صحنه بین المللی گرایش پیدا کند و از توانایی‌ها و امکانات آنها یاری بگیرد، در تنظیم این رویکردها تاثیرگذار نبوده و در چین و روسیه نیز همواره تلاش کرده‌اند در چگونگی رفتار با ایران بر ملاحظات عمومی در سیاست بین الملل متمرکز شوند و بر این اساس رفتار پکن و مسکو در قبال ایران در چارچوب روابط کشورها قابل پیش بینی بود.

بر اساس پیشینه روابط قدرت‌ها به طور کامل قابل پیش بینی است که چین و روسیه در نهایت افزایش منافع و کسب منافع بیشتر را در تنظیم روابط جستجو می‌کنند که برآیند این محاسبات همان رویکردهایی است که ما امروز در روابط چین و روسیه و ایران شاهد هستیم.