جدال دو سویه در امریکا
فردا در امريکا نبردهای گوناگونی در جریان است. نبرد محافظه‌کاری و تحول‌خواهی از یک سو و نبرد سیاستمداری و آنارشسیم از سوی دیگر.
روز سه شنبه دوم نوامبر 2010 برگی دیگر از جدال سنتی دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان در تاریخ ایالات متحده رقم خواهد خورد. چنانچه دموکرات ها اکثریت کنگره و سنا را از دست دهند سنگی بر سر راه تغییرات گسترده‌ای خواهد بود که اوباما دو سال پیش وعده آن را داده بود. او اصلاحات گسترده‌ای را در سیستم نوین درمان، آموزش و مالیات پایه گذاشته است. در واقع این انتخابات رفراندومی است برای باراک اوباما و تحولاتی که در این دو سال انجام داده یا قصد دارد در دو سال آینده انجام دهد.
از این روزست که روز گذشته باراک اوباما، در جمع هواداران خود هشدار داد که پیروزی جمهوری‌خواهان در انتخابات میان دوره‌ای کنگره می‌تواند هر آن‌چه را که دولت وی انجام داده به عقب باز گرداند. او به طرفداران خود گفت: «با شماست که به جمهوری‌خواهان بگویید که وعده‌هایشان خریداری ندارد که وعده‌هایشان را تجربه کرده‌ایم و دیگر نمی‌خواهیمشان.»
باراک اوباما همچنین روز شنبه در جمع شرکت‌کنندگان همایشی در شیکاگو گفت که انتخابات روز سه‌شنبه نباید انتخاباتی درباره شخص او باشد. اوباما همچنین در شهر فیلادلفیا واقع در ایالت پنسیلوانیا گفت: «این انتخابات، انتخاباتی برای صحنه‌آرایی انتخابات (ریاست‌جمهوری) دو سال آینده نیست، بلکه انتخاباتی برای صحنه‌آرایی ۱۰ تا ۲۰ سال آینده است.»
با این حال برخی معتقدند پیروزی جمهوری‌خواهان در این انتخابات کابوس و پایان کار دموکرات‌ها نیست. چرا که چنانچه دموکرات‌ها همچنان اکثریت کنگره و سنا را حفظ کنند این احتمال بسیار افزایش خواهد یافت که در انتخابات آینده ریاست‌جمهوری همه نارضایتی‌های موجود در فضای امريکا بر سر اوباما و دموکرات‌ها خراب شد و او از حفظ قدرت در کاخ سفید برای چهار سال دوم بازماند. ته ذهن آنها انتخابات سال 1996 ریاست جمهوری است که محبوبیت بیل کلینتون در دور اول ریاست جمهوری‌اش کاهش یافته بود ولی چون مجلسین در اختیار جمهوری‌خواهان بود آنها توانستند بخشی از تقصیرات و اشتباهات در سیاست‌ها را به گردن جمهوری‌خواهان بیندازند و کاخ ریاست جمهوری را برای 4 سال دوم نیز حفظ کنند.
از سوی دیگر فردا علاوه بر نبرد سنتی دموکرات‌ها – جمهوری‌خواهان که به مبارزه تحول‌خواهی – محافظه‌کاری تبدیل شده، نبرد دیگری هم در جریان است. جنبش اعتراضی چای (تی پارتی) نزاعی جدید در صحنه سیاسی ایجاد کرده است. شاید مهم‌ترین نکته جنبش اعتراضی چای این است که این حزب طبقه‌بندی‌های سنتی را به چالش می‌کشد. در واقع این جنبش ناراضیان غیرسیاسی از فضای سیاسی امريکارا گرد خود جمع کرده است. آنها کاندیداهایی هنجارشکن را به رقابت در انتخابات تشویق کرده‌اند که گاه بسیار از جریان اصلی سیاست در ایالات متحده دور بوده‌اند. عدم اعتماد به سیاستمداران، دولت و رسانه‌ها در این جنبش بسیار قوی است و آنها به دنبال سیاستمدارانی متفاوت از آن چه هستند که اکنون در لابی‌های سیاسی امريکا در جریان است.
شاید از این رو باشد که سارا پیلین به نماد این جنبش تبدیل شده است. زمانی که در انتخابات دور قبل ریاست جموری مک‌کین او را به عنوان معاون خود انتخاب کرد، بسیاری از بی تجربگی او در فعالیت‌های سیاسی نوشتند و گفتند که یک ملکه زیبایی که چهار سال عضو شورای شهر بوده و 10 سال به عنوان شهردار یک شهر 6 هزار و 500 نفری فعالیت می‌کرده نمی‌تواند معاون خوبی برای رئیس جمهورى امريکا باشد. با این حال این بی تجربگی سیاسی در حال حاضر برای او برگ برنده‌ای شد که بتواند حمایت وسیعی را در جنبش چای پیدا کند.
با این حال آن‌چه فراموش نمی‌شود این است که سارا پلیلین یک جمهوری‌خواه است و کاندیدای معاونت رئیس‌جمهور در دور قبل و شاید کاندیدای ریاست جمهوری در دوره آینده. از این رو جمهوری‌خواهان به دنبال این هستند که بر موج این جنبش یا موج «ضد دولتی» سوار شوند تا در انتخابات فردا بر دموکرات‌ها برتری یابند. چیزی که بر اساس نظر سنجی‌ها چندان دور از انتظار نخواهد بود.
نظر شما :