احمدی‌نژاد دنبال مناظره است نه مذاکره
سفير سابق ايران در پاريس در رابطه با مذاکراتى که قرار است طى ماه‌هاى آتى ميان ايران با اعضاى گروه 1+5 برگزار شود، اظهار داشت: اساسا من این زمان و فضا را برای مذاکره مناسب نمی‌دانم. ضمن اینکه با نفس مذاکره موافقم و معتقدم ما در نهایت باید مشکلات را در پشت میز مذاکره حل کنیم و نه در سخنرانی‌ها.
صادق خرازى در گفتوگو با خبرنگار ايلنا، در رابطه با پاسخ اوباما براى مذاکره با ايران حول محور طالبان و مسائل افغانستان و اينکه پس از طرح پيشنهاد احمدى‌نژاد براى گفتوگو با اوباما وزارت امورخارجه آمريکا يکبار اعلام کرد که اين پيشنهاد را جدى تلقى نمى‌کند، اما تنها چند روز پس از آن اوباما گفت که پيرامون مسائل افغانستان با احمدى نژاد مذاکره مى‌کند، اظهار داشت: اینها که شما می‌گوئید موضوع را دقیق روشن نمی‌کند. گفته‌های دو طرف فقط در لفظ "گفتوگو" و "مذاکره"، اشتراک و یا مشابهت‌هائی دارند. ولی "موضوع و دستور کار" مذاکره در صحبت‌های احمدی‌نژاد و اوباما کاملا با هم متفاوت هستند.
وى افزود: آنطور که من از صحبت‌های آقاى احمدی‌نژاد می‌فهمم، منظور ایشان از گفتوگو، مناظره کلان وگسترده قابل پخش از رسانه‌ها در باب مسائل جهانی، از جهان‌بینی‌های متفاوت، و بحث‌های کلامی و جدل‌های فلسفی گرفته تا مسائل هسته‌ای و افغانستان و... را می‌تواند شامل شود. اینکه امریکائی‌ها گفته‌اند "این پیشنهاد را جدی تلقی نمی‌کنند" احتمالا ناظر بر متدولوژی مذاکره، گستردگی دستور کار و موضوعیت نداشتن است. ولی اینکه اوباما بگوید حاضر به مذاکره با احمدی‌نژاد پیرامون مسائل افغانستان حول محور طالبان است، مطلب دیگری است.
اين مسوول سابق وزارت امورخارجه تصريح کرد: روشن است که آنها در تله افغانستان گیر کرده‌اند و کمک ایران می‌تواند ذی‌قیمت باشد. این موضوع قابل بده و بستان است و می‌تواند نرخ داشته باشد. اینکه آیا ایران این استراتژی غلط را بپذیرد، که فقط در یکی از نادر مواردی که دست بالا را دارد، جداگانه و فارغ از حل سایر معضلات گریبان‌گیر، مذاکره کند مطلب جداگانه‌ای است که بستگی به هوشمندی تصمیم گیرندگان دارد.
وى همچنين در پاسخ به اين پرسش که آيا طرح درخواست ايران براى مذاکره با آمريکا پيش از برگزارى نشست آتى ايران با گروه 1+5 مى‌تواند تامين کننده اهداف ايران باشد يا آمريکايى‌ها همچنان به رويکرد خصمانه خود عليه ما ادامه مى‌دهند نيز گفت: این تاکتیک از این باب می‌تواند صحیح جلوه کند که اگر شما با اعضا یک خانواده می‌خواهید منزلی را معامله کنید برای رسیدن به توافق، اولویت دارد و اصلح آن است که کوشش کنید موافقت پدر خانواده را که "اتوریته" دارد و می‌تواند چک بکشد و در دفترخانه سند را امضا نماید را جلب نمائید و وقتتان را با سایر اعضا خانواده که نمی‌توانند حرف آخر را بزنند تلف نکنید، اگرچه آنها بعضا حرفهایشان موثر ومفید هم باشد.
خرازى ادامه داد: اینکه می‌گوئید امریکا رویکرد خصمانه دارد، خوب ببینید اگر رویکرد طرفین نسبت به هم اینگونه نبود که مذاکره موضوعیت پیدا نمی‌کرد. شما هیچگاه شنیده‌اید که مثلا سوئد و نروژ که سالها‌ست با رابطه حسن همجواری دوستانه در کنار هم زندگی می‌کنند با هم دعوای "مذاکره بکنیم و یا نکنیم"، داشته باشند؟! موضوع اصلی داشتن اراده سیاسی برای مذاکره توام با حسن نیت و ارزیابی صحیح طرفین از توان یکدیگر برای رسیدن به یک توافق است.
وى در پاسخ به اين سوال که ايران بايد با چه سياستى در نشست آتى ايران با اعضاى گروه1+5 شرکت کند تا بتواند اندکى از هجمه‌هايى که عليه ما در جامعه بين‌المللى به راه افتاده است بکاهد نيز اظهار داشت: ایران قبلا هم با 5+1 در مقاطع مختلف مذاکره کرده است و تجربه کافی دارد. اگرچه به دلائل مختلف تجربیات تیم‌های مذاکره کننده به گونه‌ای منسجم و منطقی با هم تبادل پیدا نکرده‌اند.
وى افزود: در یک مقطعی که امریکا تازه عراق صدام حسین را درهم کوبیده بود و نئوکان‌ها زیر علم وکتل جرج بوش "قروم قروم" می‌کردند، و"هل من مبارز" می‌طلبیدند، برای اینکه در معرض تهدید قرار نگیریم و یا با تصویب قطعنامه در تقابل با جامعه جهانی قرار نگیریم "دٌر غلطان داده‌ایم و شکلات گرفته‌ایم". در یک مقطعی دیگر ما چیزی ندادیم، ولی درعوض "شکلات" ندادند که هیچ، بلکه به ما "قطعنامه" داده‌اند، و باز در معرض تهدید نظامی قرار گرفته‌ایم و در شرایط نامساعدی برگشته‌ایم سر جای اول، و تلاش برای واسطه دست دوم تراشیدن، که بیائید با ما مذاکره کنید.
خرازى همچنين ارزيابى خود را از رفتار روسيه و چين در نشست آتى ايران با گروه 1+5 با توجه به اين موضوع که روس‌ها و چينى‌ها در زمان تصويب قطعنامه 1929 بى‌تفاوت به مراودات دوستانه با ايران راى خود را به نفع آمريکايى‌ها در سبد انداختند با اين وجود با تحريم‌هاى يکجانبه اروپا و آمريکا عليه ايران مخالفند اينگونه بيان کرد: روس‌ها و چینی‌ها رای خودشان را به نفع امریکائی ها در سبد نینداختند. مساله آری یا نه که نبود و سبدی هم در کار نبود. بلکه آنها دستشان را به علامت رای مثبت به قطعنامه‌ای که در جلسات متعدد و کلمه به کلمه آن را مثقالی بر طبق منافع خودشان سنجیده و مذاکره وتصحیح و حک و اصلاح کرده بودند، بالا بردند. این قطعنامه یک محصول و دستپخت مشترک بود، و یا به عبارتی مخرج مشترک "حداکثر منافع قابل حصول" تهیه کنندگان آن بود.
وى تاکيد کرد: صرفنظر از این مساله، زمانی پالمرستون وزیر خارجه قرن نوزدهم بریتانیا گفته بود: "انگلستان دوستان همیشگی ندارد، منافع ابدی دارد." حالا هم من نمی‌دانم روسیه و چین گفته‌اند که جدی با ما دوست هستند، یا اینکه بطور یکجانبه ما خودمان را به آنها می‌چسبانیم. قدر مسلم انکه فعلا دشمن ما نیستند. ولی اگر روزی ما بازارهای خودمان را با کالاهای نامرغوب چینی پر نکنیم، آیا باز هم با لبخندهای محبت آمیز چشم بادامی‌ها روبرو خواهیم بود؟ و یا حجم مبادلات میلیاردی ما با روسیه ثلث شود باز هم همین رفتار را با ما خواهند داشت؟
اين مسوول سابق دستگاه سياست خارجى تاکيد کرد: در مورد قسمت دوم سوالتان، واضح است چین و روسیه چون در تصمیمات یکجانبه اتحادیه اروپا و یا تحریمات یکجانبه امریکا مشارکت نداشته‌اند و ملاحظات واحتمالا سهم آنها در این بخش از تحریم‌ها وحتی نحوه تصمیم‌گیری لحاظ نشده است، با آن موافق نباشند. در مورد مذاکره هم قبلا نظرم را گفتم. فقط یک نکته را اضافه کنم که ما نباید به گونه‌ای عمل کنیم که به صورت کارت بازی و ابزار بهره‌برداری برای دیگران قرار بگیریم.
وى در پاسخ به اين پرسش که ايران با چه شيوه‌اى مى‌تواند از تصويب قطعنامه‌هاى بعدى در شوراى امنيت سازمان ملل جلوگيرى کند، گفت: باید با شیوه‌هائی که قبلا عمل کرده و منتهی به صدور قطعنامه شده است عمل نکند! می‌گویند مومن از یک سوراخ دو بار گزیده نمی‌شود.
نظر شما :