ایران جای امریکا را در عراق می‌گیرد

دیپلماسی ایرانی: خبرنگار خاورمیانه شبکه ان بی سی ایالات متحده در تازه‌ترین گزارش خود از عراق به بازاحیای نقش ایران در عراق می‌پردازد و می‌نویسد:

این روزها در گوشه و خیابان عراق همه از تکرار تاریخ و بازگشت به گذشته این کشور خبر می‌دهند. زمانی که از یک نیروی امنیتی یا خبرنگار عراقی سوال می‌کنم: فردای پس از عقب نشینی نیروهای امریکایی از عراق را چگونه تعبیر می‌کنید، پاسخ به من به بحثی دو ساعته و اجتناب ناپذیر تبدیل می‌شود که در آن همگان به تاریخ سیاسی در خاورمیانه و جهان اسلام اشاره می‌کنند. این عقب نشینی یک بازگشت به منزل ساده سرباران امریکایی نیست. برای عراقی‌ها آگوست سال 2010 یعنی آغازی و البته گردشی در سیاست‌های عراق.

این رونامه‌نگار امریکایی در ادامه گزارش می‌نویسد: بزرگترین نگرانی عراقی‌ها از عقب نشینی ایالات متحده از عراق در بازگشت رقیب قدیمی ‌به صحنه معالادت سیاسی این کشور خبر می‌دهد. بسیاری از عراقی‌ها خاطره هشت سال جنگ با ایران را فراموش نکرده‌اند و ایران را همچنان دشمن خود می‌دانند. هفت سال است که ایالات متحده در عراق یکه تازی می‌کند. هفت سال است که سربازان، تانک‌ها و البته سیاستمداران امریکایی عراق را به جولانگاهی برای خود تبدیل کرده‌اند. در این سال‌ها از میزان نفوذ ایران بر مسائل داخلی عراق کاسته شده اما این تاثیر کمرنگ نشده است.  

در اوایل قرن شانزدهم درست چند دهه پس از آنکه کریستوفر کلمب ایالات متحده را بیابد، آخرین امپراطوری اسلامی ‌تلاش برای تقویت نفوذ در منطقه خاورمیانه را آغاز کرده بود. سلطان سلیمان که امپراطوری عثمانی را در دست داشت از استانبول بازی را در دست گرفت. این قدرت شکست‌ناپذیر به نظر می‌رسید. مسئولیت سلیمان چیره کردن عثمانی بر تمام جهان بود. او جنگ خود را جهاد نام داده بود. سلیمان خود را جانشینی مسلمان برای سزار روم‌ها می‌دانست. او حتی دوست داشت همگان او را سزار صدا کنند. سلیمان ارزوی روزی را داشت که جهان را یک حاکم اداره کند و آن حاکم و جهان را یک خدا. سلیمان با ذکاوت تمام موفق به چیدن ارتشی شکست ناپذیر برای خود شد. در حالی که اروپایی‌ها به جنگ با خاندان عثمانی با ابزار تسلیحاتی رفته بود، ونیزی‌ها برای مبازره با این امپراطوری راهکاری جدید یافتند. همگان ونیزی‌ها را با عنوان کشتی ران‌های حرفه‌ای می‌شناسند. مردان و زنانی که حتی خانه‌هایشان هم بر آب سوار است.

 ونیزی‌ها با تمام ثروتی که در اختیار داشتند مطمئن بودند که نمی‌توانند با امپراطوری عثمانی مقابله کنند. بنابراین وارد بازی با سیاست شدند. آنها عزم خود را برای حمله به خاندان عثمانی از داخل به کار گرفتند. شبکه جاسوسی ونیزی‌ها در داخل امپراطوری عثمانی فعال شد. ونیزی‌ها به طرفداران و هواداران عثمانی رشوه‌های کلان دادند. در نتیجه توانستند برای مدت زمانی رویارویی با عثمانی را به تعویق بیندازند. اکنون پنج قرن پس از این حوادث تاریخی، عراقی‌ها ایرانی‌ها را در جامه همان ونیزی‌های سابق فروبرده‌اند.

نویسنده این گزارش در ادامه می‌نویسد: ایران می‌داند که نمی‌تواند با امریکا در جامه قدرتی نظامی‌ رویارویی کند. بنابراین نفوذ بر دولت عراق را از سر گرفته است. عراقی‌ها ادعا می‌کنند که ایران در هفت سال گذشته تنها و تنها به جمع آوری اطلاعات از عراق پس از صدام حسین پرداخته است.

خبرنگار ان بی سی با تکرار ادعاهای خود ایران را به ونیز ینج قرن گذشته تشبیه می‌کند و می‌نویسد: ایرانی‌ها به عراقی‌ها رشوه دادند و شبکه جاسوسی در این کشور به راه انداختند. ایران با این حرکت‌های مارپیچ می‌تواند برای مدتی با امپراطوری ایالات متحده به ستیز بپردازد.