هدف نشست شهرداران آسیا سیاسی است

اندیشمندی روس قبلا گفته بود که در مملکت ما حتی شکفتن یک گل هم یک واقعه سیاسی است. در ایران نیز اینچنین بوده و هست. حکایت همین اجلاس شهرداران آسیا. گفته اند برگزاری این اجلاس توصیه و مصوبه مجمع پارلمان های آسیایی بوده است. اولا مجمع پارلمان های آسیایی خود چه وزنی دارد که بخواهیم به فرزند آن یعنی اجلاس شهرداران آسیا اعتبار ویژه ای ببخشیم جز تلاش برای بهره برداری سیاسی از این واقعه.

نظری به چند سال قبل یعنی هنگامی که اتحادیه بین المجالس کشورهای اسلامی در زمان ریاست آقای ناطق بر مجلس تشکیل شد و کلی تلاش کردیم و باج دادیم و بعد شادی کردیم که توانستیم مقر این اتحادیه را در تهران داشته باشیم، بیاندازیم. هیچکس در ایران نیست که بپرسد این اتحادیه با این همه هزینه چه گلی گوشه جمال کشورمان نشاند. حتی مطمئن هستم که بسیاری از نمایندگان محترم مجلس نیز نمی دانند این اتحادیه چیست و چه کاربردهایی می تواند داشته باشد. به عنوان نمونه کوچکی از عملکرد به روز این اتحادیه پیشنهاد می کنم سری به صفحه خانگی این اتحادیه بزنید. انگار همه افراد دبیرخانه این سازمان آن قدر گرفتارند که از چند ماه پیش نتوانسته اند عمده ترین تغییرات در درون خود این سازمان را در صفحه خانگی خود منعکس کنند. آن وقت از این سازمان انتظار حرکت هماهنگ و هم سو با تحولات روز را داریم؟

اما از اجلاس شهرداران آسیا در تهران نیزنمی توان انتظاری بیش از خود مجمع پارلمان های آسیا و یا اتحادیه بین المجالس داشت جز برای بهره برداری سیاسی افرادی خاص. واقعا آن گونه که در تبلیغات پیرامون برگزاری این اجلاس عنوان شده ما باید در این اجلاس انتظار ایجاد فرصتی برای تبادل تجربیات حول مشکلات مشترک شهرهای آسیایی داشته باشیم؟ اگر واقعا قصدمان استفاده از تجربیات دیگران بود نمی توانستیم با صرف هزینه کمتر از بیت المال چند شهر بزرگی را که مشکلات مشابهی با تهران یا شهرهای بزرگ ایران دارند انتخاب کنیم و ملموس تر با دعوت از کارشناسان آنها یا اعزام کارشناسان خودمان به آنجا مسایل را بررسی کنیم؟ واقعا آیا مسئولین مربوطه به این نتیجه رسیده اند که اگر دبیرخانه اجلاس شهرداران آسیا در تهران باشد به نفع ماست یا قصد بهره برداری سیاسی دارند و یا واقعا کار کارشناسی شده است، که در این مورد آخر واقعا تردید دارم.

در تبلیغاتی که این چند روز حول این اجلاس شنیده ام برخی عنوان می کنند که کشورهای آسیایی وجوه مشترک فراوانی دارند و خوشبینانه می گویند اگر بر روی این وجوه کار شود می توان مثل اتحادیه اروپا یا آفریقا به یک سازمان واحدی رسید. دوستان نمی دانند که آسیا به عنوان یک قاره و در قیاس با قاره های اروپا و آفریقا بیشترین عوامل و زمینه های واگرایی را دارد و اگر واقعا به دنبال همگرایی جمعی در کل قاره آسیا باشیم اتلاف وقت و سرمایه است. شاید مناسب ترین راه برای اجرای طرح های مشترک در قاره آسیا باید از طریق راهکارهای زیرمنطقه ای صورت گیرد. یعنی پیدا کردن کشورهایی از این قاره که بیشترین وجوه همخوانی و اشتراک را داشته باشند. نمونه نسبتا موفق در آسیا آسه آن است. به هرصورت اگر از گذشته درس نگیریم آینده به ما وفا نخواهد کرد. ای کاش دوستان در شهرداری تهران حداقل در تبلیغات خود برای این اجلاس واقع بینانه تر عمل می کردند.