مسأله فلسطین و عمیق تر شدن شکاف های درون اروپایی

دیپلماسی ایرانی: رویکرد اتحادیه اروپا در قبال جنگ حماس و رژیم صهیونیستی یکدست نبوده و اختلاف نظرهای جدی در این خصوص دیده می‌شود. در نشست سران اتحادیه اروپا در هفته گذشته کشورهای عضو ساعت‌ها در مورد این که آیا اتحادیه باید برای ارسال کمک‌های بشردوستانه حیاتی به غزه درخواست آتش‌بس کند یا خیر بحث کردند. در پایان کشورهای اروپایی درباره ایده مکث‌های بشر دوستانه (لحظات متناوبی برای اجازه دسترسی نامحدود به کالاها در غزه ایجاد شود) با یکدیگر به توافق رسیدند. ایده‌ای که آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا هم در نشست کنگره به آن اشاره کرده بود. در گفت وگوهای صورت گرفته در نشست رهبران اروپایی برخی از این رهبران به صراحت با اعلام آتش بس مخالفت می کردند. برخی از کشورهای اروپایی هم ضمن تشدید ارسال کمک های نظامی و پشتیبانی نظامی از رژیم صهیونیستی کماکان بر تنور جنگ می دمند و حتی در برخی موارد مانند کمک های پهپادی آلمان به این رژیم به نظر می رسد این حمایت ها با هدف گسترش سطح تنش در منطقه و درگیر شدن سایر بازیگران منطقه ای در درگیری است موضوعی که وزیر دفاع آلمان نیز به صورت تلویحی به آن اشاره کرده و عنوان کرده بود که باید منتظر یک جنگ فراگیر باشیم. 

در همین ارتباط مدیر بخش اروپا در گروه بین‌المللی اوراسیا معتقد است با وجود فاجعه انسانی فزاینده در غزه و همچنین شدت کارزار نظامی اسرائیل، نه تنها بعید است که موضع اتحادیه اروپا در خصوص حمایت از برقراری صلح تغییر کند بله به عقیده وی «آلمان حتی ممکن است در موضع خود در خصوص حق اسرائیل برای دفاع از خود شدیدتر از ایالات متحده عمل کند»؛ موضعی که در آلمان در بین رهبران دولت ائتلافی در خصوص آن اشتراک نظر وجود دارد و به نظر نمی رسد در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت، صرف‌نظر از اینکه تهاجم زمینی به غزه چگونه پیش می‌رود و تلفات غیرنظامی و ویرانی‌ها چگونه پیش برود در نهایت تفاوتی در آن ایجاد شود.

اما این روزها افکار عمومی اروپا در مورد جنگ غزه کاملا دودسته و پیچیده شده است. عوامل مختلفی وجود دارد که دیدگاه ها و واکنش های اروپایی ها را شکل می دهد، مانند روابط تاریخی آنها با اسرائیل یا فلسطین، پیشینه مذهبی و قومی آنها، وابستگی های سیاسی آنها، نحوه مواجه افکار عمومی اروپایی با رسانه ها، و تجربیات شخصی آنها. برخی از تظاهراتی که در پاریس، لندن و دیگر شهرهای اروپایی برگزار شد، ابراز همبستگی با مردم فلسطین بود که از حملات اسرائیل و محاصره غزه آسیب دیده اند. بسیاری از معترضان نقض حقوق بشر و استفاده نامتناسب از زور توسط اسرائیل را محکوم کردند و خواستار پایان دادن به اشغالگری و گسترش شهرک‌سازی شدند. برخی نیز از دولت‌هایشان خواستند که موضع محکم‌تری علیه اسرائیل اتخاذ کنند و تحریم‌ها یا تحریم‌ها را اعمال کنند. برخی از معترضان در برابر خشونت های پلیس برای سرکوب اعتراضات به خشونت متقابل متوسل شدند. 

مقامات اروپایی بسیار تلاش کردند تا پاسخ های مردمی را به یهود ستیزی مرتبط کنند تا امکان سرکوب بیشتر اعتراضات را فراهم کنند. آنالنا بربوک، وزیر امور خارجه آلمان در پیامی که در شبکه اجتماعی ایکس خود منتشر کرده بود به دیدارش از یک مرکز آموزشی یهودی اشاره کرده و می نویسد: «من از یک مهدکودک یهودی دیدن کردم که نمی تواند آدرس خود را برای محافظت از کودکان منتشر کند. کودکان عبری زبان از ترس حمله به سفرهای درون شهری نمی روند. این واقعیت که این زندگی روزمره یهودیان در آلمان است، قلبم را خون می کند.» مشابه این اظهارات طی روزهای گذشته در بین مقامات اروپایی به کرات دیده می شود که در راستای مظلوم نمایی و زمینه سازی برای سرکوب معترضین نسبت به سیاست های دولتمردان اروپایی در قبال رژیم صهیونیستی است. این اقدامات توسط  جامعه مدنی اروپایی به شدت محکوم شد.

جنگ غزه احساسات و تنش ها را در اروپا برانگیخته و اختلافات و تعصبات عمیقی را که در درون و بین جوامع اروپایی وجود دارد را آشکار کرده است. این جنگ همچنین شکاف بین مواضع رسمی دولت های اروپایی و افکار عمومی شهروندان آنها را برجسته کرده است. در حالی که اکثر رهبران اروپایی حمایت خود را از حق اسرائیل برای دفاع از خود ابراز کرده اند و از هر دو طرف خواسته اند که به قوانین بین المللی احترام بگذارند و از غیرنظامیان حمایت کنند، بسیاری از اروپایی ها این موضع را زیر سوال برده و دولت های خود را به جانبداری یا همدستی با اسرائیل متهم کرده اند. تأثیر این تظاهرات ها علیه جنگ غزه بر تصمیمات رهبران اروپایی نامشخص است و به عوامل مختلفی از جمله مدت و شدت درگیری، فشار ایالات متحده و سایر بازیگران بین المللی، پویایی سیاسی داخلی و در دسترس بودن کانال های دیپلماتیک بستگی دارد. برخی از رهبران اروپایی ممکن است احساس کنند که مجبورند رویکردی متعادل یا انتقادی در قبال اسرائیل اتخاذ کنند مانند موضعی که اخیرا رئیس جمهوری آلمان، اشلین مایر در قبال تظاهرات ها اتخاذ کرده و با اشاره به حدود ۳۰۰هزار مهاجر فلسطینی در آلمان گفته بود «جامعه فلسطینیان در آلمان باید فضایی برای نشان دادن درد و ناامیدی خود در مورد قربانیان غیرنظامی غزه و در میان گذاشتن آن با دیگران داشته باشد.»  برخی دیگر ممکن است به سیاست های موجود خود پایبند باشند و سعی کنند نارضایتی عمومی و ناآرامی های اجتماعی را مهار کنند. 

در هر صورت آنچه به صورت جدی مشاهده می شود این است که رهبران اروپایی باید با چالش آشتی دادن منافع و ارزش‌های خود با واقعیت‌ها و انتظارات جمعیت‌های متنوع و پراکنده خود مواجه شوند.