تنهایی پاسداران مسجد الاقصی دربرابر بی تحرکی امت اسلام

نویسنده: خالد قدومی، نماینده جنبش حماس در تهران 

دیپلماسی ایرانی: صهیونیست‌ها در مسجد الاقصی هر آنچه را در این روز به دنبالش بودند، مرتکب شدند، دست کم 1687 صهیونیست به مسجد الاقصی تعرض کردند و مناسک تلمودی را به طور علنی و دسته‌جمعی با حمل پرچم رژیم صهیونیستی برگزار کردند. همچنین نیایش و آموزه‌های دینی یهودی را تحت حمایت پلیس برپا کردند و برای اولین بار از سال 1967 زمان انجام عبادت‌های توراتی را در داخل مسجد الاقصی به شیوه‌ای علنی افتتاح کردند.

در مورد راهپیمایی پرچم هم، شهرک‌نشینان وارد منطقه باب العامود شده و پرچم رژیم اشغالگر را برافراشتند، آنها همچنین وارد بخش قدیمی قدس شدند و همانند همیشه ساکنان این منطقه را مورد حمله قرار دادند و وارد محله شیخ جراح شده و اقدام به عربده‌کشی کردند.

اما در مقابل، محافظان و پاسداران مسجد الاقصی به طور گسترده اعتکاف کردند و به رغم تمامی فشارها و محدودیت‌ها، از ساعات اولیه بامداد هزاران نفر در مسجد الاقصی جمع شدند و آن را تنها نگذاشتند و همان گونه که عهد بسته بودند، در خط مقدم دفاع از این مسجد، اعتکاف کردند و ایستادند و با تمام توان با صهیونیست‌ها مقابله کردند. در این راه زنان و مردان بسیاری زخمی شدند، اما آنها کاملا دست تنها بودند.

فلسطینیان از شب قبل، پرچم‌های فلسطین را در خیابان‌های قدس، محله راس العامود، سلوان، جبل المکبر، طور، عیسویه، صوانه، شیخ جراح، بیمارستان مقاصد و حتی روی دیوارهای مدارس و شهربازی‌ها برافراشته کردند، همانند همیشه از میان سختی‌ها، حماسه آفریدند و با استفاده از یک دستگاه کوادکوپتر و بالون، پرچم فلسطین را بر فراز راهپیمایی پرچم شهرک‌نشینان به اهتزاز درآوردند و راهپیمایی پرچم فلسطین را در خیابان صلاح الدین برپا کردند و با وجود سرکوب و حمله گسترده اشغالگران اسرائیلی، بار دیگر این راهپیمایی را برگزار کردند.

در حالی که دشمن اشغالگر می‌خواست در این روز عرض اندام کند و حاکمیت موهوم خود را در شهر قدس به رخ بکشد، در حقیقت بحران مشروعیت ادامه‌دار خود و نیاز مبرم به بکارگیری تمامی توانمندی‌ها برای برگزاری راهپیمایی در شهر قدس را به نمایش گذاشت.

محافظان و پاسداران مسجد الاقصی در این مسجد، باب العامود، صوانه و خیابان صلاح الدین تنها ماندند و شاهد تحرکی جدی از امت اسلام نبودیم. فلسطینیان از قدس، سرزمین‌های اشغالی 1948 و شماری هم از کرانه باختری به آنان ملحق شدند، از هیچ تلاشی فروگذاری نکردند و همچون خاری در گلوی دشمن بودند و این رژیم را وادار به اتخاذ تدابیر گسترده‌ای شد و نیروهای خود را بسیح کرد؛ فقط بخاطر اینکه این راهپیمایی از دروازه قدس عبور کند و بهای این کار را هم دادند.

باید در این روز در مواجهه با واقعیت کنونی، برآوردی از اداره نبرد بر سر مسجد الاقصی داشته باشیم. از زمان نبرد سیف القدس کاملا واضح و روشن بود که ما در برابر معادله‌ای دو بخشی قرار داریم، یک بخش اراده مردمی و بخشی هم مقاومت مسلحانه، همانند همیشه به مورد دومی پایبند بودیم اما اولی را فراموش کردیم، هرچند که این مورد در حقیقت سلاحی غیرقابل انکار و سپری دائمی برای دفاع از مسجد الاقصی است. بیشتر ما تبدیل به افرادی شدیم که منتظر اقدام و واکنش مقاومت هستیم و انتظار داریم معادلات را تحمیل کنیم و تمامی سختی کار بر دوش آن (مقاومت) باشد اما بی‌خیال دروازه نخست که دروازه اقدام و عمل و وظیفه اصلی همگی ماست، شدیم که این مورد ادامه رویارویی با دشمن را ممکن می‌سازد و موجب خواهد شد تا در هر نبردی، مقاومت دست بالا را داشته باشد.

از امروز به بعد، ما نیاز به تأمل و ارزیابی بیشتری برای تقویت این روند و تمرکز مجدد بر آن داریم. ما از سال 2014 از طریق ورود به دو جنگ و 5 خیزش سراسری، راه درست را در پیش گرفتیم اما لازم است که نه با یک پا، بلکه با هر دو پا به جلو حرکت کنیم و اهتمام بیشتری به نبرد اعتکاف و رباط و اراده مردمی در قدس بدهیم و تا حد امکان حضور گسترده‌تر و پررنگ‌تری در این فعالیت‌ها داشته باشیم و اجازه ندهیم محافظان و پاسداران مسجد الاقصی دوباره تنها بمانند.