کشتار بوسنی مجددا خبر روز می شود؟

نویسنده: سعید هاشمی، کارشناس ارشد مدیریت فرهنگی، کارشناس توسعه روابط فرهنگی بوسنی و هرزگوین

دیپلماسی ایرانی: جنگ در بوسنی و هرزگوین، جنگی مسلحانه و بین‌المللی بود که از ۵ آوریل ۱۹۹۲ تا ۱۴ دسامبر ۱۹۹۵ بین بوسنی و هرزگوین و صربستان جریان داشت و با امضای توافق دیتون در شهر دیتون از ایالت اوهایو ایالات متحده امریکا پایان یافت.

دلیل اصلی آغاز این جنگ به باور عمده افراد، برافروختن حس ملی‌گرایی صرب‌ها توسط اسلوبودان میلوشویچ رییس‌جمهوری صربستان بعد از تجزیه یوگسلاوی سابق و به هنگام سخنرانی معروف گازیمستان وی بود. 

اتفاقات و رخدادهای جنگ سه ساله در بوسنی همواره نشان از وجود تنش های قومیتی و اختلافات نژادی در بروز این جنگ داشته که البته از پیش تر نشانه هایی مبنی بر ریشه های عمیق این نفرت و کینه توزی های طرف درگیر در اعماق تاریخ دارد.

مسلمانان بوسنیایی که خواستار جدایی از یوگسلاوی سابق بودند با مخالفت صرب‌های ساکن بوسنی مواجه شده و صرب ها به سرکوب مسلمانان پرداختند. این حادثه یکی از خونبارترین جنگ های اروپا و بزرگترین نسل کشی بعد از جنگ جهانی دوم به‌شمار می‌رود که به قتل‌عام و کشتار گروهی از اقوام مختلف در بوسنی انجامید. در جریان این جنگ در شهرهای سارایوو پایتخت بوسنی و هرزگوین و سربرنیتسا هزاران نفر کشته شدند و همچنان شهر سارایوو با ۱٬۴۲۵روز محاصره کامل، عنوان "طولانی‌ترین محاصره پایتخت یک کشور در تاریخ مُدرن جنگ‌ها" را به یدک می کشد.

در نهایت میراث سیاسی به‌جا مانده از توافق صلح دیتون در سال ۱۹۹۵ به درگیری‌ها (جنگ فیزیکی) خاتمه داد. اما نتایج این توافق در اصل بیشتر به نفع سیاست خارجی ایالات متحده در بخشی از اروپا بود تا در برگیرنده منافع مسلمانان بومی اروپا در سرزمین بوسنی.

بنظر می رسد: ایالات متحده امریکا با پیگیری و به سرانجام رساندن این توافق بیشتر در پی دیکته کردن قدرت و اقتدار خارجی خود نسبت به رقبای اروپای غربی بود تا بعد از جنگ های جهانی اول و دوم بار دیگر بر این موضوع تاکید عملی کند. 

آثار بجامانده از توافق دیتون در مقام عمل، هیچ گاه موجب کاهش اختلافات قومی و نژادی که باعث آغاز جنگ شده بود، نگشته است و ترتیبات سیاسی این توافق نیز منجر به ایجاد شورای ریاست جمهوری دوره ای، عدم وجود ساختار اداری و سیاسی نامطلوب و همچنین ایجاد محدودیت های مختلف و عدم توسعه اقتصادی بوسنی بوده است که زمینه را برای رواج فساد مالی و اداری در این کشور فراهم کرده‌است. 

بر اساس اظهارات محمد شاکربی، سفیر وقت بوسنی در سازمان ملل متحد و نماینده ویژه دولت بوسنی در نظارت بر حسن اجرای پیمان صلح در این کشور: "جنگ خوب بهتر از صلح بد است و ریشه مشکلات کنونی بوسنی هنوز همین قرارداد دیتون است. بی دلیل نیست اگر بخواهیم سارایوو را بیت المقدس اروپا بنامیم. سارایوو همانند بیت المقدس در خاورمیانه همواره دستخوش چالش بوده است. چالشی هم که هم اکنون در بوسنی و هرزگوین وجود دارد، در ذات آن نبوده بلکه حاصل آن چیزی است که در توافق دیتون تحمیل شده و در دراز مدت صلح را به ارمغان نخواهد آورد.   می خواهم بگویم توافق بدی بود چون بالاخره جلوی ادامه جنگ را گرفت ولی این توافق نامه نتوانست زمینه صلح بادوام و پیشرفت کشور را فراهم کند".

استقرار نماینده ای عالی از سوی سازمان ملل متحد به عنوان "ناظر بین المللی در بوسنی" نیز از نتایج این مولود ناقص الخلقه دیتون است که این جایگاه را حتی بالاتر از مقام شورای ریاست جمهوری در این کشور! تعریف کرده است.

اخیرا والنتین اینتسکو نماینده عالی سازمان ملل متحد در بوسنی و هرزگوین بعد از گذشت حدود سه دهه از جنگ بوسنی و در واپسین روزهای ماموریت دوازده ساله خود در این کشور، مصوبه ای  را در خصوص جنایت جنگی و به نوعی به رسمیت شناختن نسل کشی در بوسنی ابلاغ کرده است که در نوع خود بسیار قابل توجه بوده و نیاز به بررسی جمیع موارد و متون مرتبط با این امر را دارد که البته شرح و بسط همه این موارد در این مَقال نمی گنجد ولیکن اشاره اجمالی به برخی موارد مرتبط بشرح ذیل، ضروری بنظر می رسد: 

-چندی پیش حکم حبس ابد برای راتکو ملادیچ، فرمانده نظامی صرب های بوسنی در دیوان لاهه تائید شده است. به این ترتیب وی که از او به عنوان «قصاب بوسنی» یاد می شود به جرم «نسل کشی»، «جنایت علیه بشریت» و «جنایت جنگی» در جریان جنگ بوسنی، تا پایان عمر در زندان خواهد بود. 

- رادوان کارادزیچ، رهبر سابق صرب های بوسنی نیز به جرم «نسل کشی»، «جنایت جنگی» و «جنایت علیه بشریت» به طور قطعی به حبس ابد محکوم شده است.

-بوسنی امروز به عنوان یک گوشت قربانی در میانه کارزار ایالات متحده و روسیه نیز باید واکاوی شود. میلوراد دودیک، رئیس صرب های شورای ریاست جمهوری بوسنی مغضوب امریکایی ها و تمایل شدیدی به شخص ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه دارد و از طرفی سایر مقامات گرایش های امریکایی و ایضا تُرکی دارند. 

-از روسیه می توان به عنوان مانع جدی در راه رسیدن بوسنی به عضویت در "ناتو" نام برد.

-بنظر می رسد: از نقش کلیدی جو بایدن، رئیس جمهور فعلی آمریکا در اتفاقات اخیر و مناسبات سیاسی در حال جریان نباید غافل بود، چرا که وی با اشراف و آشنایی کامل به مسائل –تجزیه یوگسلاوی سابق، -حوزه ی بالکان و خصوصا موضوع -جنگ بوسنی از دهه ها پیش در مناسبات و اتفاقات رقم خورده، تاثیر جدی داشته است. 

اخیرا در جریان محکومیت راتکو ملادیچ، جو بایدن ضمن استقبال از تصمیم قضات دادگاه تجدیدنظر وابسته به سازمان ملل، تائید این حکم را در حالی "تاریخی" توصیف کرد که با توجه به شواهد و قرائن موجود می توان نتیجه گرفت: نقش آفرینی ایالات متحده در خاتمه جنگ بوسنی با ایجاد توافق دیتون، اگر صرفا برای مردمان سرزمین بوسنی خاتمه جنگ فیزیکی را در بر داشت ولی برای امریکا به عنوان استخوان لای زخمی بشمار می رود که به بهانه های مختلف حضور فیزیکی و دخالت های نامحسوس آنان را در مناسبات و عرصه های گوناگون این کشور در پی خواهد داشت که تصمیم اخیر نماینده عالی سازمان ملل متحدی که به نوعی اهرم فشار قانونی در اختیار آمریکا می باشد، هم به نوعی از این قاعده مستثنی نیست.

-کشورهای روسیه و چین از مخالفان سرسخت حضور نمایندگان عالی سازمان ملل متحد در بوسنی هستند و تا کنون تلاش زیادی هم برای پایان دادن به این پروسه معنادار سیاسی کرده اند که تا کنون ناکام بوده اند.

-به عبارت بسیار ساده می توان گفت: با توجه به اوج گرفتن منازعات و رقابت های شدید سیاسی، نظامی و اقتصادی کشورهایی همچون امریکا، چین و روسیه، کشورهایی همچون بوسنی و هرزگوین و حتی منطقه ی بالکان بیش از پیش مورد توجه و جولانگاه این ابرقدرت های جهان امروز ما خواهد بود تا هر یک ماهی خود را از این دریای متلاطم و پر از آشوب صید کنند. 

در پایان علاوه بر تمام ناگفته ها و متون مغفول مانده، اشاره به سوالاتی بسیار پر تکرار و مهم که ذهن نویسنده را درگیر کرده است، خالی از لطف نیست.

-چرا ایالات متحده امریکا بعد از گذشت سه سال از درگیری، جنگ و کشتار هزاران نفر افراد بی دفاع، برای پایان جنگ دهه نود میلادی در بوسنی وارد میدان شد؟ 

-آیا این تعلل معنادار و طولانی مدت و اقدام برای ایجاد توافق صلح که منجر به ایجاد چهره ای منجی گونه از ایالات متحده در اذهان بوسنیایی ها شد، دلیلی است بر قدرت سیاست خارجی این کشور در برابر سایر کشورهای قدرتمند مدعی در این عرصه، خصوصا اتحادیه اروپا؟

-با توجه به حضور فیزیکی ایالات متحده در کشورهایی مانند افغانستان و عراق و دخالت های آشکار در جنگ این کشورها با حضور پر شمار نظامیان خود، چرا ماجرای جنگ در بوسنی را به نوع دیگری (ایجاد توافق صلح دیتون) مدیریت کرد؟