چرا اروپا در مهار سیل های اخیر شکست خورد؟

دیپلماسی ایرانی:

مصاحبه توسط: وِرا شرودر

آقای باخمان، شما در زمینه مدیریت خطر و حفاظت در برابر سیل متخصص هستید. آیا فوریت کافی در دادن هشدار به مردم در رابطه با طوفان ها صورت نگرفته است؟ کدام اقدامات پیشگیرانه شکست خورده اند؟

صحبت در این باره در مرحله کنونی دشوار است، چرا که من هم فقط آن چه رسانه ها گزارش می دهند را دنبال می کنم. اما تعداد زیاد قربانیان باعث نگرانی من شده است. باید پرسید که چه هشدارهایی داده شده است و چقدر این هشدارها جدی گرفته شده اند.

منظورتان این است که مردم هشدارها را به اندازه کافی جدی نگرفتند؟

بسیاری از افراد تندی و شدت وقایع را دست کم گرفتند. در موزل، حوزه راین یا هامبورگ، یعنی مناطقی که بارها و بارها با طغیان های بزرگ رودخانه ای یا طوفان روبه رو می شوند، مانورها یا برنامه های آموزشی وجود دارند تا مردم برای چنین شرایط غیرمترقبه ای آموزش ببینید. به علاوه، این امکان وجود دارد که از سه یا چهار روز قبل، وقوع سیلاب پیش بینی شود. در چنین حالتی می توان جور دیگری برای چنین اتفاقاتی آماده شد.

این بار اینطور نبود؟

ما هنوز برای ارزیابی نهایی اطلاعات کافی نداریم. پیش بینی ها در باره وقوع باران های بسیار شدید از قبل وجود داشته است. اما سوال این است که این سناریو که چنین اتفاقاتی در رودخانه های کوچک تر مانند آر، فیشت، یا لنه رخ بدهد، چقدر جدی گرفته شده است. و مهم نیست که با چه سرعتی عملیات تخلیه انجام می شود، چرا که مجبور کردن مردم همواره کار دشواری است. قدرت آب به راحتی دست کم گرفته می شود. شاید کسی بگوید «در انبار پناه می گیرم» یا اینکه «سعی می کنم در خیابان و از میان آب که به نظر ده سانتی متر ارتفاع دارد سریع بدوم.» در چنین حالتی از شدت و سرعت جریان شدید آب و یا چاله ای که سیل به وجود آورده غافل می شوید. این شرایط می تواند در مورد سیل های ناگهانی مرگ آور باشد.

مردم نمی دانستند چه چیزی پیش رویشان است؟

آماده سازی افراد در مناطقی که به ندرت وقایعی به این شدت و بزرگی در آن اتفاق می افتد، آسان نیست. مطمئنا اکنون می توان از همه شهروندان خواست که یاد بگیرند تا در صورت وقوع سیل چگونه عمل کنند. اما اگر زمانی در منطقه ای زندگی می کردید که هر سال خشک تر و خشک تر می شده است و اگر می گفتید: سیل؟ آن موقع جواب می گرفتید: من که نمی دانم چیست.

آیا در سال های اخیر تغییرات زیادی در مدیریت خطر سیل ایجاد شده است؟

از زمان انتشار بخشنامه مدیریت خطر سیل در سال ۲۰۰۷ اتفاقات زیادی در سطح اروپا رخ داده است. برای مدتی طولانی تصور می شد که باید بیش تر و بیش تر از راه حل های فنی مانند سیل بندها یا سدها استفاده کرد. امروزه اما در حال بحث در مورد طیف گسترده ای از اقدامات مانند احیای جنگل ها، ذخیره سازی غیر متمرکز، سیستم های هشدار سریع و احتیاط عمل هستیم. در تحقیق ها با مدل های پیچیده رایانه ای کار می کنیم که در آنها می توانیم طیف گسترده ای از حوادث ایجاد شده توسط طوفان را در انواع محیط های طبیعی مدل سازی کنیم. اما همه اینها به دست همه مردم نمی رسد. به هر حال، ما هر شش سال یکبار در سراسر اروپا نقشه های نشان دهنده خطر سیل را داریم که برای عموم مردم قابل مشاهده است - همچنین به طور مجازی قابل دسترس هستند. متأسفانه افراد زیادی از این نقشه ها اطلاع ندارند.

چرا؟

محافظت در برابر سیل موضوعی است که مربوط به مسئولین می شود. و البته مسئولین آنچه را که سیاست تعیین می کند، اجرا می کنند. بنابراین وظیفه سیاست است که در سرعت و اجرای نتایج تحقیقات جدید تلاش کند. این امر نه تنها مربوط به مدل سازی سناریوهای احتمالی است، بلکه بیش از هر چیزی مربوط به مدل سازی پیامدهای سیل برای افراد یا زیرساخت های حیاتی مانند برق، ارتباطات تلفن همراه، آبرسانی یا خانه سالمندان می شود. و این نه تنها برای برنامه ریزی های راهبردی، بلکه همچنین برای کارهای عملیاتی در صورت بروز حادثه نیز صدق می کند: در چنین شرایطی باید از چه کسی مراقبت شود؟ مطمئنا هنوز جا برای پیشرفت در این زمینه وجود دارد.

به دلیل تغییرات آب و هوایی احتمال وقوع چنین رویدادهایی افزایش یافته است. آیا حفاظت در برابر سیل به سرعت کافی می تواند خودش را با این مسئله سازگار کند؟

به نظر من، در مورد سازگاری با آب و هوا بسیار کم صحبت می شود. شرایطی پیش آمده است، تغییرات آب و هوایی هم به وجودآمده است. خطرات افزایش یافته است و اتفاقاتی در حال رخ دادن است. قطعا باید روند گرمایش زمین را متوقف کنیم. اما در عین حال باید از نیرو و منابعمان برای مقابله بهتر با شرایط موجود استفاده کنیم. موضوع آب بندی سطح زمین، یعنی توسعه روزافزون ساخت و ساز و پوشاندن زمین با مصالح ساختمانی به طوری که دیگر هیچ بارشی نمی تواند در زمین نفوذ کند، فقط یک جنبه از این شرایط است.

کدام جنبه اغلب نادیده گرفته می شود؟

بلوک های ساختمانی بسیاری وجود دارد. آنچه من همیشه در بحث علت ها از قلم می اندازم، مسئله انباشت سیستماتیک و جهانی خسارت در دشت های سیل خیز است. یا به بیان ساده تر: ما در جاهایی می سازیم که نباید بسازیم. یک مثال خوب از ساحل میامی در فلوریدا می زنم: در سال ۱۹۲۶ سه کلبه ماهیگیری و یک استراحتگاه کوچک تفریحی در آن جا وجود داشت که طوفان در آن سال همه چیز را از بین برد. امروز هتل ها در کنار یکدیگر ساخته شده اند. اگر امروز همان طوفان در آن جا اتفاق بیافتد، یک فاجعه بزرگ به وقوع می پیوندد. در سراسر جهان، بیش تر و بیش تر افراد در مناطقی که واقعا نامناسب هستند در حال سکونت می باشند.

منبع: تاگِس آنزایگِر / ترجمه: علی مفتح