چرا سیاستِ ما عموماً با عصبانیت همراه بوده است؟

دیپلماسی ایرانی:

1-چون متّحدِ قابلِ اتکایی در جهان نداشته ایم؛

2-چون بیوگرافی (بسیار) کم خوانده ایم؛

3-چون خریدار دارد؛

4-چون نیازِ عمیقی به مطرح شدن داریم؛

5-چون بیشتراز سکوت و آرامش، از هیجان لذت می بریم؛

6-چون رسانه ها سوژه پیدا می کنند؛

7-چون تفاوت های بین کشورها را کمّی نمی بینیم؛

8-چون تفاهم را عموماً عیب می دانیم؛

9-چون Compromise را به سازش ترجمه کرده ایم؛

10-چون در ناخودآگاه خود، سکوت و شمرده گویی را ضعف می دانیم؛

11-چون خیلی حوصله نداریم استدلال بچینیم؛

12-چون به فردی که آرام و گزیده گو باشد می گوییم مشکل دارد؛

13-چون به جای دوست و شریک، سراغ مرید می گردیم؛

14-چون عمدۀ رسانه ها، بیشتر با مطالبِ هیجانی شهرت پیدا می کنند؛

15-چون منظومۀ رفتاری ما بیشتر واکنشی است؛

16-چون تعریفِ ما از حاکمیتِ سیاسی عمدتاً غیراقتصادی است؛

17-چون در ناخودآگاهِ ما، حماسه از Fact به مراتب جذاب تر است؛  

18-چون بیان استدلالی ضعف ها را، شکست تلقی می کنیم؛

19-چون قرائت خود را از مسائل، تنها قرائت می دانیم؛

20-چون فردی که در صحبت کردن فریاد بِکشد را حق می دانیم؛

21-چون برای سی سالِ آینده برنامه نداریم؛

22-چون تعریفِ ما از حاکمیتِ ملی، به انزوا نزدیک تراست؛

23-چون وقتی فردی عصبانی می شود احساس می کنیم به او ظلم شده است؛

24-چون Share کردن را نیاموخته ایم؛

25-چون به اثبات دائمی خود نیاز داریم؛

26-چون در سیاست به دنبال صداقت هستیم و پیدا نمی کنیم؛

27-چون مبنای قدرت را تولیدِ ناخالصِ ملی نمی دانیم؛

28-چون عموماً تاریخِ چهار قرنۀ سرمایه داری را نخوانده ایم؛

29-چون خود انتقادی در ناخودآگاه ما، مخزن مهمی ندارد؛

30-چون برای حّلِ مسائل از طریقِ مناظره، آشنایی دقیقی نداریم.