زندان های ایران به مراتب بهتر از کمپ مهاجران استرالیاست

جو گاندلر (Jo Ghandler)

دیپلماسی ایرانی: آریوبرزن (نام مستعار)، پناهجوی ایرانی که 9 هفته را در مرکز مهاجرت بومانا (Bomana)، مکان استرالیایی بازداشت مهاجران در بندر مورزبی (Morseby)، گذارنده برای بازگشت به کشورش درخواست داده و می‌گوید هرچه در ایران منتظرش باشد نمی‌تواند بدتر از زندگی در بومانا باشد.

او که در آرزوی یافتن زندگی بهتر در استرالیا، 6 سال را در جزیره مانوس پاپوآ گینه نو (یکی از جزایر مورد استفاده دولت استرالیا برای نگهداری پناهجویانی که سعی دارند خود را با قایق به این کشور برسانند) گذرانده، می‌گوید در این مرکز زندانیان به پشتیبانی قانونی یا خانواده‌هایشان دسترسی ندارند؛ به جز تماس محدود با صلیب سرخ، نه تلفن و نه هیچ وسیله‌ای دیگر برای ارتباط با جهان خارج وجود ندارد؛ حتی کتاب و نوشت‌افزاری پیدا نمی‌شود. "شرایط برای شکنجه افراد طراحی شده است."

این پناهجوی ایرانی به گاردین گفت: «در این مرکز جیره غذایی روزانه آن قدر کم است که افراد همواره گرسنه هستند و درخواست می‌کنند که در مرکز بومانا هم غذای زندانیان گینه نو به آنها داده شود. آنها در دمای گرمسیری و هوای خفقان آور سلول‌ها می‌خوابند.  وسائل خنک‌کننده و تهویه هوا یا از کار افتاده و یا به ندرت از آنها استفاده می‌شود. سگ‌های ترسناک هم همیشه درحال گشت‌زنی هستند.

آریوبرزن در ماه اوت همراه با 51 پناهجوی دیگر توسط مقامات پاپوا گینه‌نو – که درخواست پناهندگی‌شان رد شد – دستگیر و به بومانا، مرکز استرالیایی ملحق شده به زندان بندر مورزبی، منتقل شدند. در شب نخست 10 الی 12 نفر از همراهان آریوبرزن تلاش کردند به خودشان آسیب برسانند. اغلب آنها هیچ درمانی دریافت نکرده و برخی به سلول‌های انفرادی برده شدند. بیش از دو ماه هیچ خبری از بومانا دریافت نشد جز این که برخی افراد به بیمارستان برده و بازگردانده شده‌اند. این بی‌خبری ادامه داشت تا دو هفته پیش که آریوبرزن و 5 پناهجوی دیگر پس از پذیرش بازگشت به کشورهایشان آزاد شدند.

به گفته بهروز بوچانی، یک روزنامه‌نگار کُرد ایرانی و پناهجویی که او هم در مانوس زندانی بود و اکنون به عنوان مترجم با آریوبرزن مصاحبه می‌کند، هنوز 46 پناهجوی دیگر در بومانا هستند که 12 نفر از آنها شرایط وخیمی دارند و با انتقال هوایی آنها به استرالیا برای درمان موافقت شده است. او می گوید: "آنچه در بومانا می‌گذرد جنایتی علیه بشریت است. این نمادی از تروریسم دولتی است. دولت‌های پاپوآ گینه‌نو و استرالیا هر دو مسئولند. آنها حق ندارند حقوق اولیه انسان ها مانند دسترسی به آب کافی و بهداشتی و ارتباط با خانواده‌ها را نقض کنند." وی در ادامه می افزاید: "آنچه در آنجا اتفاق می‌افتد شکستن کنوانسیون‌های بین المللی و قوانین اساسی پاپوآ گینه‌نو و استرالیا است. این افراد در حال حاضر خشونت و آسیب فراوانی را تجربه کرده اند و اگر این شکنجه ادامه پیدا کند افراد بیشتری جانشان را از دست خواهند داد."

دبیرکل کنفرانس اسقف‌های کاتولیک پاپوآ گینه‌نو، پدر جورجیو لیکینی(Father Giorgio Licini) ، هم هفته گذشته در گفت وگو با رادیو نیوزلند اعلام کرد که استرالیا برای وادار کردن پناهجویان به بازگشت به کشورهایشان از خشونت و شرایط ناگواری استفاده می‌کند. برخی از پناهجویان آزاد شده به همراه آریوبرزن به دلیل ترس از بازگردانده شدن به بومانا حاضر به گفت وگو نشدند. آریوبرزن می‌گوید برای کمک به دوستانش در کمپ حقایق را می‌گوید.

آریوبرزن می‌گوید زندان در ایران بهتر خواهد بود: "شما به تلفن دسترسی دارید، می‌توانید مکالمه تلفنی داشته باشید ... شما غذا، تختخواب خوب و ملاقات‌کننده دارید. حتی گاهی اجازه دارید برای چند روز از زندان مرخصی بگیرد." در شش سال گذشته بسیاری از پناهجویان در کمپ جان خود را از دست داده اند بدون آنکه خانواده‌هایشان از سرنوشت آنها باخبر باشند.

آریوبرزن می‌گوید دولت استرالیا حتی بدون این که به مساله او بپردازد و از دلیل پناهندگی‌اش آگاه شود او را به پاپوآ گینه‌نو فرستاد. وی می گوید: "اصلا منطقی نبود که گینه‌نو به مساله من رسیدگی کند. من از استرالیا درخواست پناهندگی کردم نه از گینه‌نو. اما مقامات استرالیا بسیار بدطینت هستند، آنها مرا به این کشور فرستادند... این یک برده‌داری مدرن و توهین به شان و مقام انسانی است."

آریوبرزن همچنین نی گوید: "جنایتی بزرگ در بومانا در حال وقوع است. دولت استرالیا می‌خواهد نشان دهد که این یک سیاست موفقیت‌آمیز است و آنها به همین دلیل و به عنوان نمادی از این سیاست افراد را در بومانا زندانی می‌کنند. آنها میلیاردها دلار برای این سیاست هزینه کردند اما نتوانستند ما را شکست بدهند، به همین دلیل 50 نفر را به شکل نمادین زندانی کردند. منطقی و پذیرفتنی نیست که در میان یک هزار و 100 نفر فقط درخواست پناهندگی 50 نفر پذیرفته شود. شرایط افرادی که آنها پناهندگیشان را رد کردند شبیه دیگرانی بود که پناهندگیشان پذیرفته شد. ما از کشورها و سیستم‌های مشابهی بودیم. بخشی از فرهنگ این سیاست این است که به عنوان یک قانون همیشه باید برخی مورد آزار قرار بگیرند."

منبع: گاردین / تحریریه دیپلماسی ایرانی