آشفتگی سراسر پنتاگون را گرفته است

نویسنده: گای اسنادگراس (مدیر اجرایی شرکت مشاوره راهبردی «دیفنس آنالیتیکس» و فرمانده بازنشسته نیروی دریایی ایالات متحده و مدیر ارتباطی و نویسنده متن سخنرانی های جیم ماتیس، وزیر دفاع پیشین)

دیپلماسی ایرانی: تهدیدهای جهانی که ارتش ایالات متحده با آن مواجه است، کم اهمیت ترین نگرانی ها برای نیروی نظامی آمریکاست. تحولات اخیر مرتبط با ایران از جمله هدف گرفته شدن یک هواپیمای بدون سرنشین آمریکا توسط ایران شرایط تنش آمیز در خاورمیانه را تشدید کرده است، اما ایران مساله ای نیست که شب ها خواب از چشم نیروهای نظامی آمریکا برباید. تهدیدهای کره شمالی به از سر گیری آزمایش های موشک های بالستیک هم چندان مساله مهمی نیست. حتی تلاش های چین برای نظامی سازی دریای چین جنوبی هم که به آرامی توازن در منطقه اقیانوس هند را بر هم می زند، می توان نادیده گرفت. اقدامات روسیه در زمینه تسلیحاتی هم به اندازه آنچه در داخل پنتاگون در حال وقوع است، اهمیت ندارد. پنتاگون با یک دلیل خیلی بزرگ تر از موارد یاد شده مواجه است و دلیل آن هم نبود رهبری است.

پنتاگون چند ماه است که وزیری که مورد تایید سنا قرار گرفته باشد در صدر فرماندهی خود ندارد. مارک اسپر، نامزد جدید رئیس جمهوری ترامپ برای این جایگاه، دومین کسی بود که به عنوان وزیر دفاع موقت فعالیت می کند. طبق قانون تصویب شده در سال 1998، ریچارد وی. اسپنسر به طور موقت ریاست پنتاگون را بر عهده گرفته است چرا که اسپر نمی تواند در حالی که پرونده او به عنوان نامزد وزیر دفاع مورد بررسی قرار گرفته، به عنوان وزیر دفاع موقت فعالیت کند. 

بررسی سریع نامزدی اسپر از سوی سنا و برگزاری جلسه زودهنگام استماع در برابر کمیته خدمات مسلح و همچنین پرونده درخشان اسپر همگی از احتمال تایید او با رای اکثریت حکایت دارند. با این حال، خلاء قدرت در صدر وزارت دفاع در نتیجه فهرست بلند بالایی از دیگر مقامات ارشد موقت در وزارت خانه از جمله معاون وزیر دفاع موقت، فرمانده نیروی هوایی موقت، مشاور موقت وزیر دفاع در امنیت بین الملل و غیره، تشدید شده است. «سی ان ان» اوایل ماه جاری میلادی افشا کرد که 19 سمت ارشد در پنتاگون یا خالی است یا یک مقام موقت در آن پست فعالیت می کند. وضعیت در ارتباط با فرماندهان سطح پایین تر هم همینطور است. افرادی که در پنتاگون کار می کنند از یک وضعیت نابسامان در وزارت دفاع سخن می گویند که در آن هیچ کسی از اولویت های بلند مدت نیروهای نظامی خبری ندارد. وضعیت فاجعه آمیز است.

حتی در عادی ترین شرایط هم یک هفته بدون وزیر دفاع می تواند حاکی از خلاء خطرناک رهبری در پنتاگون باشد. اما اکنون این پست برای بیش از شش ماه است که خالی است و این خلاء رهبری به مساله ای سیستماتیک تبدیل شده است. این شرایط امنیتی آشفته به دشمنان ایالات متحده جسارت بخشیده، متحدان آن را نگران کرده و توانایی وزارت دفاع را در ابقای افرد با استعداد مورد نیاز برای سلامت بلند مدت ارتش از بین برده است. این مساله همچنین تغییر و تحولاتی را که ارتش به شدت به آنها نیاز دارد، به تعویق انداخته است.

در استراتژی دفاع ملی سال 2018 به این مساله اشاره شده ارتش ایالات متحده که ارتش ایالات متحده با یک دوره ضعف استراتژیک مواجه و آگاه است که برتری های نظامی آن در حال از بین رفتن هستند. در استراتژی دفاع ملی در توضیح این مساله به دلایلی همچون محیط امنیتی پیچیده، تغییرات سریع در زمینه فناوری و تاثیر 18 سال پیاپی درگیری در جنگ بر آمادگی نیروهای نظامی اشاره شده است و اینکه آمریکا باید نیروهای مشترک مهلک، مقاوم و با قابلیت تطبیق بالا را در اولویت قرار دهد.

اما در اولویت قرار دادن چنین مساله ای بدون یک فرمانده چطور ممکن خواهد بود؟ پنتاگون چطور می تواند بدون داشتن فرماندهی که سنا آن را تایید کرده باشد، از هر دلاری که مالیات دهندگان (مردم) می پردازند، به درستی استفاده کنند و کارایی نیروهای نظامی را با سرعتی قابل قبول بالا ببرد؟

یکی از مزایای سیستم اداری گسترده توانایی گذر از دوره های کوتاه تغییر همچون تغییر دولت پس از انتخابات ریاست جمهوری است. اما این مزیت نمی تواند برای دوره ای طولانی مدت دوام داشته باشد. واقعیت این است که کشتی می تواند بدون ناخدا روی آب شناور بماند، اما کارآیی کشتی بدون ناخدا خیلی سریع از بین می رود. ارتش ایالات متحده و این کشور به یک وزیر دفاع واقعی نیاز دارند. اگر اسپر بتواند رای مثبت سنا را به دست آورد، آنگاه او و دولت ترامپ باید انتصاب فرماندهان مورد تایید سنا را در سمت های خالی مانده و موقت، در اولویت قرار دهند. ارتش نیازمند رهبرانی قدرتمند است که از موضع قدرت سخن بگویند و رای اعتماد کنگره را به عنوان پشتوانه داشته باشند.

تنها یک وزیر دفاع واقعی، و نه وزیر دفاع موقت، می تواند تغییرات استراتژیک لازم برای بازیابی ارتش و خارج کردن پنتاگون از سردرگمی را ایجاد کند. شاید فرماندهان یونیفورم پوش نظامی آمریکا آمادگی واکنش به درگیری ها در خارج از کشور را داشته باشند، اما تنها رهبران ارشد غیرنظامی هستند که می توانند بر مبنای سیاست گذاری های درست اقدام کنند. ترامپ در سخنرانی خود در چهارم ژوئیه گفت که آمریکا امروز قوی تر از گذشته است؛ اما این مساله به وضوح درباره پنتاگون صدق نمی کند. جهان منتظر نامزدی و تایید فرماندهان ارشد در پنتاگون نمی ماند. بزرگ ترین تهدید برای نیروهای نظامی آمریکا تحولات در خارج از این کشور نیست، شرایط در داخل وزارت دفاع است.

منبع: واشنگتن پست / مترجم: طلا تسلیمی