نیش و کنایه به ظریف با عنوان «وزیر حساس» در خدمتِ رئیس دفتری که رویای وزارت خارجه را در سر می‌پروراند
ویژه نامه نوروزی روزنامه رسمی حزب کارگزاران تلاش کرده است تا رئیس دفتر رئیس جمهور را در موضوع عدم حضور وزیر امور خارجه در ملاقات‌های بشار اسد در تهران، بی تقصر نشان دهد.
به گزارش «انتخاب»، محمد قوچانی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران و سردبیر روزنامه سازندگی، ارگان رسمی این حزب علت غیبت ظریف در ملاقات‌های بشار اسد، رئیس جمهور سوریه در تهران را کمبود وقت عنوان کرده است.
یادداشت او دو نیمه دارد. نیمه اولش یک حمایت تمام قد و بی سابقه از محمود واعظی، رئیس دفتر حسن روحانی، که رویای وزرات خارجه را در سر می پروراند، است که او را در قامت یک قهرمان مصلحت اندیش برای کشور بالا می‌برد و لحنش به گونه است که گاهی مخاطب را به یاد نوشته‌های شعاری و بی محتوای کیهان می‌اندازد. او حتی ظریف را به کنایه و طعنه «وزیر حساس» خطاب کرده است. نیمه دوم یادداشت نیز به لحن سابق و شناخته شده قوچانی بازمی گردد با این تفاوت که گویا سعی دارد با مقایسه‌هایی تاریخی از استعفای ظریف با مقام‌های پیشین و مرور دوگانه‌هایی مانند «مصدق - فاطمی»، «بازرگان - یزدی»، «هاشمی – نوربخش»، «خاتمی – مهاجرانی»، زوج «روحانی - ظریف» را نیز در کنار آن‌ها قرار دهد تا بلکه از وزیر خارجه نیز دلجویی کرده باشد.
اما استدلال او در مورد اینکه چرا واعظی، ملاقات بشار اسد را به ظریف اطلاع نداده به همان کمبود وقت خلاصه می‌شود؛ او تا جایی پیش رفته که نوشته برای این کار فقط «چند لحظه» وقت وجود داشت نه بیشتر که ناگفته یک اغراق و مبالغه بی منطق است و نمی‌تواند توجیه کننده ماجرا باشد. در مورد این توجیه، سوالات و ابهامات فراوانی وجود دارد. اول اینکه اصل توجیه غیرمنطقی است؛ چراکه فاصله ساختمان وزارت خارجه در خیابان سی تیر با پاستور، محل نهاد ریاست جمهوری فقط چند دقیقه است و تشخیص این موضوع که «کمبود وقت» صرفا بهانه است، کار دشواری نیست.
دوم اینکه بر فرض محال که چنین توجیهی صحت داشته باشد؛ فاصله زمانی ملاقات‌های بشار اسد در تهران با انتشار عکس‌های مربوط به آن، چند ساعت بوده. آیا در این فاصله طولانی هم نمی‌شد به ظریف دست کم این موضوع را اطلاع داد و علت عدم حضور و دعوتش را تشریح کرد تا خود او نیز با تماشای تصاویر، شگفت شده نشود؟
جالب اینجاست که روزنامه سازندگی در گفت و گویی با محمود واعظی، رئیس دفتر رئیس جمهور درباره این موضوع نیز صحبت کرده که در آن، واعظی به جای توضیح درباره چرایی این رخداد – که دقیقا در حوزه مسئولیت او رخ داده -، تلاش کرده است تا اقدام ظریف در مورد استعفا را زیر سوال ببرد. به همین دلیل گفته است که اگر من به جای ظریف بودم، اولین اقدامی که انجام می‌دادم، اجازه می‌دادم صبح شود، قطعا خدمت آقای رئیس‌جمهور می‌آمدم، با ایشان صحبت می‌کردم و هر حرفی که داشتم در آنجا مطرح می‌کردم و به توافق می‌رسیدم که باهم چه کار کنیم. این اقدام است که اگر برای من پیش می‌آمد انجام می‌دادم.
واعظی در همین مصاحبه، با نام بردن از محمد قوچانی، چند باری از شخص وی تشکر کرده است.
این رابطه عجیب، سوالات فراوانی ایجاد می‌کند؛ از این جهت که واعظی یکی از نماد‌های حزب اعتدال و توسعه است و قوچانی عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران. این دو حزب که هر یک سهمی از دولت روحانی دارند، از آغاز دولت دوم روحانی بار‌ها به چالش برخورده اند. مهمترین درگیری میان این دو در جریان استعفای ناتمام اسحاق جهانگیری معاون اول رئیس جمهور علنی شد؛ جایی که شواهد و قرائن از اختلاف نظر جهانگیری از یک سو و واعظی و نوبخت از سوی دیگر حکایت داشت و یک طرف ماجرا یعنی حزب اعتدال و توسعه و به تبع آن، نوبخت و واعظی به در و دیوار زدند تا همه چیز را عادی جله داده و وانمود کنند هیچ اختلاف نظری با جهانگیری ندارند؛ موضوعی که معاون اول روحانی حاضر نشد درباره آن توضیح دهد و حتی یک بار به کنایه، از اینکه قدرت تغییر مسئول دفتر خود را هم ندارد، گلایه کرده بود.
با این حال، موضوع تعجب برانگیز در این میان، آن است که محمد قوچانی به جای آنکه به طور طبیعی طرفِ هم حزبی خود جهانگیری بایستد، در جبهه مقابل ایستاده بود و حتی روزنامه تحت مدیریت او نیز در تشدید اوضاع و توجیه اقدامات واعظی و نوبخت، به هیچ وجه کم نگذاشت. ماجرا ساده است؛ قوچانی، مشاور محمود واعظی است.
اکنون که پس از جهانگیری، این بار ماجرای استعفای ظریف سوژه شده و باز هم پای واعظی و حزب متبوع او در میان است، تعجبی ندارد که قوچانی بار دیگر به سمت رئیس دفتر روحانی غلتیده باشد و هم و غم خود را صرف توجیه رفتار و اقدامات او در این ماجرا کرده باشد. کسی هم در این میانه نپرسیده که مگر قوچانی سخنگوی واعظی و یا دولت است که از طرف خود، چنین روایتی از استعفای ظریف را اعلام کرده است؟
جالب اینجاست که واعظی گفته خبرنگار روزنامه تحت مدیریت قوچانی می‌تواند از دفتر رییس جمهور برنامه روزانه رییس جمهور را دریافت کند تا خود از چند و، چون جلسات او با وزرا و سایرین آگاه شود. اگر چنین است، چرا این امکان برای دیگر رسانه‌ها مهیا نیست و صرفا به یک رسانه اختصای می‌یابد؟ اگر ماجرا به همین شکلی است که واعظی می‌گوید، چرا دفتر رئیس جمهور، با وجود این همه انتقاد و ابهام و سوال، به صورت هفتگی، برنامه یک هفته رییس جمهور را - - ولو با حذف برنامه‌های احتمالی محرمانه - منتشر نمی‌کند؟
آیا این امکان صرفا برای روزنامه قوچانی و در راستای خدمات متقابل این دو به یکدیگر قابل انجام است؟
نظر شما :