رئیس جمهور آمریکا در دیپلماسی قدرت تام ندارد

پیتر هریس

دیپلماسی ایرانی: انگار یکی بس نبود، قرار است از ژانویه شاهد ریاست جمهوری دوگانه ترامپ باشیم. حالا که دموکرات ها کنترل مجلس را به دست گرفته اند، برای کاخ سفید بیش از هر وقت دیگری، پی گرفتن یک دستور کار پربار داخلی، دشوار خواهد بود. کاهش مالیات، اصلاحات قوانین مهاجرت، امنیت مرزی، تغییر نظام سلامت، هیچ کدام از این ها در حکومتی که چند دسته شده است رخ نخواهد داد. در نتیجه، توجه پرزیدنت ترامپ به سمت مسائل خارجی خواهد رفت جایی که روسای جمهور دستی باز در اعمال سیاست های دلخواهشان دارند. بنابراین، دوران ریاست جمهوری ترامپ به دو دسته تقسیم خواهد شد: دست و پا بسته و ناکارمد در داخل، اما نیرومند، پر انرژی و مشتاق برای پیروزی در خارج.

روسای جمهور در سیاست خارجی نسبت به سیاست داخلی، بیشتر به موفقیت دست پیدا می کنند. اول اینکه، مسائل خارجی نسبت به مسائل داخلی پایدارتر هستند، مخصوصا وقتی که پای امنیت ملی در میان باشد. روسای جمهور با این دیدگاه به مسائل خارجی نگاه می کنند که "سیاست های داخلی می توانند ما را شکست دهند؛ اما سیاست خارجی می تواند ما را بکشد." این دیدگاه، آنها را به اتخاذ موضعی وادار می کند که به جای جاه طلبی های حزبی در راستای منافع ملی باشد.

ترامپ شاید بتواند پیش از انتخابات ریاست جمهوری سال 2020، دستاوردهای قابل توجهی را از آن خود کند حتی اگر مجلس با سیاست های داخلی اش مخالفت کند که همین انتظار هم می رود. یک احتمال، رسیدن به توافق صلح با کره است، اگر شرایط طبق برنامه پیش نرفت، دوباره همان رویکرد خصمانه و تهدیدآمیز در قبال پیونگ یانگ از سر گرفته خواهد شد. یک گزینه دیگر، گسترش جنگ تجاری با چین و سایر دولت های خارجی و یا افزایش قدرت های متعارف و هسته ای است. ترامپ همچنین می تواند موضعی حتی شدید تر در قبال ایران اتخاذ کند و باز هم از معاهدات و سازمان های بین المللی، که از دید این رئیس جمهور جمهوری خواه، منفور هستند، خارج شود. تمام این ها احتمالاتی است که ترامپ می تواند برای به اصطلاح رسیدن به پیروزی در مسائل خارجی، دنبال کند.

با این حال باز هم رئیس جمهور در مسائل خارجی، قدرت تام را نخواهد داشت. به عنوان مثال، هر اقدامی که نیازمند تعریف بودجه جدیدی باشد، تایید کنگره را لازم دارد. در زمان جنگ سرد، قوه مجریه و قضاییه، اکثرا موضعی مشترک در قبال نظام بین المللی داشتند. با این حال، اکنون حتی سیاستمداران یک حزب، نمی توانند بر سر اینکه چگونه تهدیدهای خارجی را تعریف و الویت بندی کنند و پاسخ بدهند، با یکدیگر اتفاق نظر داشته باشند. در نتیجه، کنگره معمولا مایل است تا با سیاست های خارجی رئیس جمهور مخالفت کند.

اگر دموکرات ها به قدر کافی با ترامپ همکاری کنند، ترامپ هم شاید بتواند با اتخاذ استراتژی میانه (اتخاذ ایدئولوژی که ما بین تفکرات احزاب چپ و راست است)، راهی برای تحقق بسیاری از اهداف سیاست خارجی اش، مانند: لایحه تجاری دفاع از تولیدات داخلی، کاهش حضور نظامی آمریکا در خاورمیانه و یا یک معاهده صلح با کره شمالی، پیدا کند.

دو دلیل اصلی برای گرایش روسای جمهور به سمت مسائل خارجی وجود دارد: قدرت اجرایی گسترده ای که برای سیاست گذاری خارجی در اختیار دارند و دو حزبی بودن کنگره. اکنون، فقط شرط اول پا بر جا مانده است. اما علی رغم مخالفت های مستمر نمایندگان دموکرات مجلس، اگر ترامپ مجبور باشد اهداف سیاست خارجی اش را دنبال کند، بی تردید این کار را انجام خواهد داد. پرزیدنت ترامپ لذت می برد که با اتخاذ سیاست های خارجی تفرقه افکن، مخالفان داخلی اش را تحریک کند و خودش را هر چه بیشتر از تفکرات "بین الملل گرایی" و "جهان گرایی" دموکرات ها و جمهوری خواهان میانه رو دور کند.

جنبه دوم ریاست جمهوری ترامپ که از سال دیگر شکل خواهد گرفت به این ترتیب خواهد بود: حزبی، جنگ طلبانه، بلندپروازانه، و متمرکز بر تحقق دستاوردهای بین المللی که فقط متعلق به پرزیدنت ترامپ باشند.

منبع : نشنال اینترست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی/ 33