از مذاکرات ترامپ با کره شمالی تا کنون هیچ دستاوردی به دست نیامده است

دیپلماسی ایرانی: "جنون مکررا کاری یکسان انجام می دهد و انتظار نتایج متفاوتی می رود" این کلام قصار اغلب منسوب به آلبرت اینشتین است و به نظر می آید الهام بخش سیاست های پرزیدنت ترامپ در قبال کره شمالی باشد. رویکرد ترامپ پس زدن تمام آن چیزی است که پیش از او رخ داده و در عین حال درگیر کردن خود در مذاکراتی است که از درجات بی سابقه ای برخوردار باشند. در نتیجه وزیر امور خارجه ایالات متحده نیز نقش اش به کمی بیشتر از یک شرپا برای برگزاری نشست هایی میان رئیس اش و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی تنزل پیدا کرده است.

ترامپ می گوید که در مذاکرات هسته ای اوج هنر خود را به رخ کشیده است. اگر منظورش جزئیات نباشد احتمالا به ذات بنیادین آن اشاره دارد. در ماه مارس، زمانی که مشاور وقت امنیت ملی ؛ اچ . آر مک مستر میزبان یک هیات دیپلماتیک از کره شمالی بود ، ترامپ ناگهان فاش کرد که از دیدار با کیم خشنود خواهد شد. از آن زمان او یک حرف را تکرار می کند و اینکه پیشرفت بزرگی رخ داده است. از زمان نشست ماه ژوئن وی با کیم او اعلام کرده است "دیگر خطر هسته ای از جانب کره شمالی وجود ندارد." 

حقیقت این است که در امر خلع سلاح هسته ای هیچ پیشرفتی رخ نداده است. اواسط دسامبر 2017 کیم اعلام کرد که کشورش برنامه آزمایش موشکی را تکمیل کرده است، مشخص شد که آخرین مدل از موشک های قاره پیمای هوآسانگ آماده استقرار شده اند. وی همچنین مدعی شد کلاهک هسته ای طراحی کرده است که می تواند از پس آخرین فاز پرتاب موشک برآید، هرچند کارشناسان شواهدی برای تایید این ادعا به دست نیاوردند.

کیم با این بیانیه قصد داشت بگوید او می خواهد هدف خود برای پایان دادن به رژیم تحریم های "فشار حداکثری" ترامپ را از طریق ابزار غیرنظامی دنبال کند. همچنین قصدش این بود که حرف هایش جدی گرفته شوند، صرفا به دنیا بگوید که کره شمالی هم به سلاح هسته ای دست یافته و هم به ابزار پرتاب موشکی آن.

علی رغم تفسیرهای متضاد، دولت ترامپ این بیانیه کیم را به مثابه نشانه آمادگی روشن کره شمالی برای خلع سلاح تعبیر کرد. این جهش های منطقی به نظر در نشست ماه ژوئن اعتبار بیشتری یافت، جایی که کیم بر "تعهد خدشه ناپذیر و سرسختانه خود برای خلع سلاح هسته ای کامل در شبه جزیره کره" تاکید کرد.

اما، به طور قطع تمام آنچه ایالات متحده واقعا از این نشست به دست آورد واژه های مبهمی در بیانیه مشترک بود. در مقابل، کره شمالی در هدف خود برای تضعیف حضور ایالات متحده در شمال شرق آسیا پیشرفتی واقعی به دست آورد. به ویژه ترامپ ناگهان از خروج نیروهای ایالات متحده از شبه جزیره کره حمایت کرد و از آن زمان رزمایش های نظامی میان ارتش ایالات متحده و کره جنوبی را لغو کرده است. 

همزمان کره شمالی خود را درگیر اقدامات تصادفی "خلع سلاح هسته ای" کرده است و سایت های آزمایش هسته ای را تعطیل می کند که ایالات متحده در واقع درخواست تعطیلی آنها را نکرده بود. در حالی که این دست اقدامات تصویر خوبی بر جا می گذارد، اما این اقدامات اصلا بخشی از یک تلاش سازمان دهی شده برای شناسایی و از کار انداختن عناصر اصلی برنامه هسته ای کره شمالی به شمار نمی آیند.

همزمان، کره شمالی اصرار می ورزد که زرادخانه های هسته ای پاسخ دفاعی به سیاست های "خصمانه" ایالات متحده است. معنای این حرف این است که اگر ایالات متحده نیروهایش را از شبه جزیره کره عقب براند ممکن است با درجاتی از خلع سلاح هسته ای کره همراه شود.

اوضاع از این هم پیچیده تر است، مون جائه این، رئیس جمهور کره جنوبی به این دیدگاه روی خوش نشان داد که انگیزه بخشی قوی به کره شمالی و در هم آمیختگی عمیق دو کشور از تحریم ها اثر بخش تر هستند. از این رو وی در جریان مذاکرات موازی خود با کره شمالی، بحث دیپلماسی داخلی میان دو کره را از بحث خلع سلاح هسته ای سوا کرد.

هنوز، کره جنوبی به عنوان میانجی میان ایالات متحده و رژیم کره شمالی عمل می کند. هر زمان که مذاکرات ایالات متحده و کره شمالی به تنگنا می رسد مون وارد می شود تا مذاکرات را احیا کند، اغلب برای هر دو طرف دسته گل می فرستد تا آنها را به ادامه راه تشویق کند. اما در حالی که کره جنوبی و ایالات متحده روابط نزدیکی دارند، کره شمالی سعی کرده است با بازگویی روایت های کاملا متفاوت به آنها، بینشان تنش ایجاد کند.

منبع: پراجکت سیندیکیت / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33