تنفر جمهوریخواهان از اوباما به خاطر تغییر نگاهش نسبت به ایران است

جان لیمبرت

دیپلماسی ایرانی: بعد ها در آینده، زمانی که مقامات واشنگتن و تهران بالاخره از فریاد کشیدن بر سر یکدیگر دست بردارند و گفت وگو را آغاز کنند، از خود خواهند پرسید: "چرا ما این قدر برای تنفر از یکدیگر وقت هدر دادیم؟"

اینک در این نقطه قرار نداریم، تا آن زمان، محکومیت ها، اتهامات و تهدیدات در دستور کار روزانه قرار خواهد داشت. چندین سال پیش، یک دیپلمات صادق ایرانی به دانشجویان من گفت: "اساس سیاست خارجی ما، مخالفت با شما است." اخیرا محمود سریع القلم، پژوهشگر سیاسی ایرانی نوشته است: "آنتی- آمریکائیسم به عنوان مبنای موجودیت جمهوری اسلامی کارایی دارد. ربط چندانی به ذات سیستم آمریکایی ندارد و بیشتر به این حقیقت مربوط است که ایران آنتی آمریکائیسم را به هویت خود بدل کرده است."

آنتی – ایرانیسم

در سمت آمریکا هم اوضاع بهتر از این نیست. اگر از یک زن ایرانی بپرسید چرا باردار شدی، احتمالا می گوید: "فشار اطرافیان." دولت ایالات متحده هم تحت فشار و هدایت اطرافیان خود قرار دارد. این اتحاد عجیب و غریب شامل سیاستمداران دست راستی و فرصت طلب اسرائیلی و همچنین سعودی هایی است که در همه جا رد پای تهدید ایران را می بینند. همچنین گروهی از ایرانی های عجیب تبعیدی هستند – و مزدورهای آمریکایی استخدام شده شان – که در داخل ایران انگیزه ها و درک شرایط شان در بهترین حالت گیج کننده است.

تمام این ها از اوباما به خاطر تلاش هایش برای برقراری گفتمان مدنی با ایران و تبدیل دهه ها بی فایدگی به چیزی پر منفعت تر بیزار بودند. آنها با صدای بلند او و سیاست هایش را محکوم کردند و اقدامات ترامپ را مورد تقدیر قرار دادند و او را اغوا کردند.

در سخنرانی مقامات سیاست خارجی آمریکایی، مانند سخنرانی ای که مایک پومپئو  وزیر امور خارجه در ماه مه در بنیاد هریتیج ایراد کرد، بیشتر واژه ها را به محکومیت سیاست های اوباما اختصاص دارد تا اینکه پیشنهادی منسجم مطرح کند. در حقیقت دشوار است که بفهمیم دشمن جمهوری اسلامی است یا باراک اوباما.  ایران، برای آنها هماورد است و اوباما یک وسواس روانی. 

دولت ترامپ اعلام کرده که ایران مسئول تمام اقدامات شیطانی است. به همین خاطر باید آن را ترساند و نابود کرد. اگر این نسخه نیاز به تحریف حقیقت و تاکید بسیار بر تهدید از سوی ایران منزوی دارد، مجاز هستید این کار را بکنید. حقایق اهمیتی ندارند. برای مثال، بر اساس یکی از نوشته های منتشر شده توسط انستیتو واشنگتن برای سیاست های شرق نزدیک، ایران و سپاه قدس "تهدیدی قابل توجه برای سرزمین آمریکا هستند" دولت یکی از اصلاحات مورد علاقه ارتش را به عاریه گرفته و اعلام کرده ایران "بدخیم" است ( سرطانی که باید برداشته شود.)

پومئو در ماه مه؛ 12 مطالبه ایالات متحده را فهرست کرد. فهرست او یک فهرست نبود. موضع گیری برای مذاکره ای باز نبود. اعلام ضرب الاجل برای تکمیل محاصره بود. این 12 مطالبه کافی نبود، و او اخیرا در مقاله ای در فارین افرز یک شرط سیزدهم هم اضافه کرده است: ایران باید سابقه حقوق بشری خود را بهبود بخشد.

مارک فیتزپاتریک، مقام بازنشسته وزارت امور خارجه درباره این مطالبات می نویسد: "تعیین تعداد زیادی مطالبه حکایت از عدم تمرکز دارد. داشتن چندین اولویت یعنی هیچ الویتی ندارید." او تاکید دارد بیانیه های دولت ترامپ حکایت از "دستور کاری پنهان" برای تغییر حکومت در ایران دارد.

در عالم واقعیت این دستور کار به هیچ روی پنهان نیست. به هر دلیلی، کابینه ترامپ تصمیم گرفته است که جمهوری اسلامی ایران نباید وجود داشته باشد. مشخص است که این دولت اهل کنایه نیست. در فهرست شکایات پومئو وی حاکمان ایران را "مافیایی" می خواند. آیا او منظورش از مافیا گروهی نیست که چند کوچه آن طرف تر از ساختمان وزارت امور خارجه سکنی دارد؟ او مقاله اش در فارین افرز را با بخشی با عنوان "قدرت شفافیت اخلاقی" به پایان می برد که در آن نوشته است: "اقدامات پرزیدنت ترامپ برای مقابله با دولت های قانون شکن برگرفته از باوری است که می گوید رودرویی اخلاقی به مصالحه دیپلماتیک ختم می شود."

واقعا؟ اینطور است؟ این را به روح جمال خاشقجی بگویید. اگر او را یافتید.

منبع: لوبلاگ / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33