راه نجات اروپا و آمریکا بازگشت هویت است

دیپلماسی ایرانی : وقتی درگیر یک مشکل چالش برانگیز هستید، خوب است گاهی به حرف های کسی گوش دهید که از زاویه ای دیگر دارد به این مشکل نگاه می کند. به همین خاطر به نظرم جالب آمد که در مورد ظهور پوپولیسم و ملی گرایی، در نشست کیف با بونو صحبت کنم. این خواننده، فعال و بشر دوست ایرلندی، توجه من را به مسئله ای نا مشهود اما مهم جلب کرد. او معتقد است تنها راه مقابله با دیدگاه تاریک و بدبینانه ای که ناسیونالیست ها و افراط گرایان آن را موجب شده اند، این است که یک دیدگاه امیدوار کننده و مثبت داشته باشیم.  وی که تمام توجهه اش را به این مسئله داده است به من گفت:" اروپا باید از یک حفره، یک بوروکراسی و یک پروژه فنی تبدیل به یک تفکر بزرگ و الهام بخش شود."

به همین خاطر، گروه موسیقی بونو به نام یو تو، در خلال کنسرت هایشان پرچم اتحادیه ی اروپا را به اهتزاز در می آورند. بونو در مصاحبه با یک روزنامه ی آلمانی گفته است:" اروپا یک تفکر است که باید تبدیل به یک احساس شود." او در تلاش است تا به این احساس معنی ببخشد. از دیدگاه او، اروپا مجموع توانایی های کشور هایی است که زمانی برای زیستن در صلح در جنگ بودند. او می گوید " تفکر اروپا ارزش شعر هایی که برایش سروده شده و پرچم های بزرگ آبی که برایش به اهتزار در آمده،  را دارد."

بونو معتقد است که پوپولیسم اروپا را فرا گرفته است. این نیرو ها قدرت را در مجارستان، لهستان و ایتالیا به دست گرفته اند و به تدریج در حال پیشروی در سایر مناطق از جمله المان و سوئد هستند. به نظر می رسد این خصومت نسبت به غریبه ها، خارجی ها و هر کسی که متفاوت است، در همه جا یکسان است. آندره سیک جامعه شناس مجارستانی، از مردم مجارستان نظر خواهی کرده بود که آیا پناهجویان را به کشور راه می دهند یا خیر. او متوجه مقاومت سرسختانه ای در مقابل پذیرش گروه هایی خاص مانند رومانی ها، چینی ها و عرب ها شد. سپس او در مورد قوم پیرزیان از مردم سوال کرد، قومی که وجود خارجی ندارند و ساخته ی ذهن خود او بود، اما باز هم مردم با ورود آنها مخالفت کردند. از نظر سیک:" بیگانه تراسی مردم مجارستان، حالت کلاسیک آن است: آن ها ما با فرق دارند، آن ها را نمی شناسیم، بنابراین از آنها متنفریم. این شیطان درون ما است."

پیام بونو از این جهت توجه من را جلب کرد، چون من در حال خواندن کتاب فرانسیس فوکویاما، به نام " هویت: نیاز به کرامت و سیاست غضب"، بودم. فوکویاما معتقد است که هویت ریشه در نیاز روانشتاختی عمیق انسان به این مسئله دارد که می خواهد به عنوان صاحب کرامت شناخته شود. در دهه های اخیر، در جستجویی قابل درک برای به رسمیت شناخته شدن، گروه های اقلیت (مانند سیاه پوستان، آمریکایی های لاتین، افراد دارای اختلال جنسیتی) که مورد آزار قرار می گرفتند، هویتشان را به اطلاع همه رسانده اند – و همچنین قشر کارگر سفید پوست که احساس نادیده گرفته شدن و به دست فراموشی سپرده شدن می کنند نیز همین کار را کرده اند. از نظر فوکویاما پاسخ، رد سیاست های هویتی نیست بلکه باید این هویت ها آنقدر بسط داده شود که بتوان دیگران را پذیرفت و گروه های مختلف با یکدیگر متحد شوند.

وی می گوید که موسسان سازمان ملل، زمان بسیار زیادی را صرف ساخت جنبه های فنی آن کردند – قوانین، مقررات، تعرفه ها. اما آنها این مسئله را نادیده گرفتند که هویت واقعی اروپایی را پرورش دهند. چیزی که مردم نه بر اساس دلایل منطقی بلکه به خاطر دلایل احساسی و آرمانی می توانند آن را باور داشته باشند. فوکویاما معتقد است که در مورد آمریکایی ها، فعالان ضد پوپولیست باید یک هویت وسیع را بر مبنای ایده ها و ارزش های هسته ای آمریکا، و نه ارزش های کم رنگ قومی، نژادی و مذهبی، به وجود بیاورند. بنابراین، ما باید تمرکز اصلی را بر ادغام گروه های کوچک در بدنه ی فرهنگی اصلی قرار دهیم و هویت امریکایی را به اطلاع همگان برسانیم، چیز هایی که باعث می شود همه ی ما عاشق آمریکایی بودنمان باشیم.

چیزی که مردم اروپا و آمریکا باید به آن افتخار کنند و باید آن را جشن بگیرند، این تنوع قابل توجه نژادی است. بونو می گوید:" من عاشق این تفاوت هستم. گویش هایمان، سنت هایمان، ویژگی های مان ... و من معتقدم هنوز جا برای آنچه چرچیل "وطن پرستی بسط داده شده" می خواند وجود دارد: تابعیت چندگانه، هویت چند لایه، هم ایرلندی باشی هم اروپایی، هم آلمانی باشی هم اروپایی، هر دو هم زمان. کلمه "وطن پرستی" از سوی ناسیونالیست ها و افراط گرایانی که خواستار یکسان سازی هستند از ما دزدیده شده است. اما وطن پرستان واقعی به دنبال وحدت فرای یکسان بودن می گردند که از نظر من این هدف واقعی اروپایی است."

منبع : واشینگتن پست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33