تحقیقات مولر، ترامپ را به حمله به ایران سوق می دهند؟

دیپلماسی ایرانی: اعتراف مایکل کوهن، وکیل پیشین دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا را مستقیما درگیر اتهاماتی کرده و با مباحثات جدیدی درباره استیضاح او همراه بوده است. با توجه به اینکه این پرونده به ارتباطات جنسی نامشروع مربوط می شود، ناگزیر ترامپ مدام با بیل کلینتون که به دلیل روابط نامشروع استیضاح شده، مقایسه می شود. اکثر موارد مقایسه بر سیاست داخلی تمرکز دارند و اینکه اگر دموکرات ها اکنون بخواهند ترامپ را به دلیل این رفتارهایش مورد شماتت قرار دهند، این سوال مطرح نمی شود که چرا آنها ارتباط کلینتون با یکی از کارکنان کاخ سفید را بی اهمیت جلوه دادند؟ اگرچه در مورد کلینتون نه اتهام تخلف انتخاباتی مطرح بود و نه نقض قوانین مالی توسط کمپین انتخاباتی او؛ اما اعتراف کوهن درباره ترامپ هر دو مورد را شامل می شود.

آنهایی که بیشتر به سیاست خارجی و امنیتی علاقه دارند، احتمالا بر جنبه دیگری از رابطه کلینتون و مونیکا لوینسکی متمرکز می شوند. وقتی کلینتون پس از حملات القاعده به سفارتخانه های ایالات متحده در نایروبی و دارالسلام (20 سال پیش)، دستور حمله با موشک های کروز علیه تاسیسات مرتبط با القاعده را در افغانستان و سودان صادر کرد، برخی از مخالفان سیاسی او را به استفاده از حملات برای افزایش محبوبیت داخلی به رغم رابطه اش با لوینسکی، متهم کردند. زمان بندی حملات موشکی که درست سه روز پس از اعتراف کلینتون به رابطه با لوینسکی در یک پیام تلویزیونی بود، این اتهامات را تقویت کرد.

اگرچه نمی توان از همه عامل تاثیرگذار بر تفکر کلینتون در آن زمان آگاه شد، اما نمی توان با اطمینان گفت که انگیزه اصلی از حمله ایجاد یک انحراف سیاسی بوده است. یک گروه تروریستی دو سفارت ایالات متحده را بمباران کرده بود و این نوع تعرض به منافع ایالات متحده عمدتا با واکنش شدیدی همراه می شود. دستور کلینتون به حملات موشکی از حمایت قابل توجه هر دو حزب در کنگره برخوردار بود. با این حال، سوء ظن به اینکه تصمیم کلینتون به حمله بیشتر به مشکلات سیاسی داخلی مربوط می شده تا مقابله با تروریسم، همچنان باقی مانده است.

به علاوه، تاریخچه طولانی تصمیم رهبران سیاسی به جنگ خارجی تنها برای کسب حمایت بیشتر داخلی با مطرح شدن این احتمال همراه می شود که اگر یک رهبر سیاسی در جهان امروز بخواهد از کمپین نظامی به همین شیوه استفاده کند، چه؟

اگر دونالد ترامپ چنین نیتی داشته باشد، آن گاه حمله نظامی علیه یک گروه تروریستی احتمالا برای دستیابی به تاثیر سیاسی مورد نظر کافی نخواهد بود. یک حمله نظامی علیه القاعده امروز چه در افغانستان چه در دیگر نقاط تفاوت چندانی با دیگر عملیات نظامی ایالات متحده در خارج از این کشور نخواهد داشت. حمله به داعش هم همین طور است.

اما هدف هرگونه جنگ احتمالی این چنینی برای ترامپ، می تواند ایران باشد. دولت ایالات متحده کمپینی مداوم برای افزایش تنش و خصومت با ایران دارد و بدین ترتیب، زمینه سیاسی و روانشناختی برای جنگ را فراهم می کند. ایجاد تنش آگاهانه احتمال بروز حوادثی را که می توانند به جرقه یا توجیهی برای جنگ تبدیل شوند، افزایش داده است. بنابراین، سوالی که پیش می آید، این است که آیا مشکلات داخلی سیاسی و قضایی دونالد ترامپ او را به آغاز چنین جنگی به عنوان تاکتیک انحرافی تمام عیار ترغیب کرده است؟

احتمالا هنوز تصور می کند مشکلات آن قدر جدی نیستند که به چنین تاکتیکی رو آورد. به نظر نمی رسد ترامپ اکنون به دنبال جنگ باشد. خصومت بی پایان با ایران تاکنون برای پیشبرد بیشتر اهداف او کافی بوده است. تنش با ایران و اعلام جنگ کوتاه مدت که مانع از همبستگی ایالات متحده و ایران می شود همچنین در دستیابی به بیشتر اهداف مرتبط با ایران در رابطه با رژیم های اسرائیل، عربستان سعودی و امارات متحده عربی هم موثر بوده است.

احتمالا برخی از اعضای دولت ترامپ از جنگ با ایران خوشحال می شوند و در صدر این فهرست نام جان بولتون، مشاور امنیت ملی، دیده می شود که هنوز می پندارد جنگ عراق ایده خوبی بوده است. این مشاوران می توانند ترامپ را به سمت جنگ با ایران سوق دهند. اما دیگرانی هستند که با آنها مقابله می کنند که احتمالا جیمز متیس، وزیر دفاع یکی از آنها خواهد بود. اگرچه او هم همانند بیشتر اعضای دولت ترامپ علاقه ای به ایران ندارد، اما معضلات بروز چنین درگیری ای را به خوبی درک می کند.

اما اگر تحقیقات قضایی پیرامون ترامپ به جایی برسد که شالوده سیاسی او را دچار آسیب کند، آن گاه احتمال اینکه رئیس جمهوری از تاکتیک انحرافی تمام عیار استفاده کند، زیاد است. حتی احتمال اینکه ترامپ این مسیر را بپیماید از روسای جمهوری پیشین بیشتر است. اول اینکه ترامپ تاکنون بارها عمدتا از طریق توییت و مناقشات لفظی از انحراف مخرب استفاده کرده است. و دوم اینکه ترمپ از نظر تاکتیکی بر تاثیرات فوریتی موضع گیری های شخصی تمرکز می کند و نشان داده توانایی تفکر استراتژیک را در ارتباط با منافع بلندمدت ندارد. از این رو، کاملا محتمل است که بدون توجه به عواقب فاجعه آمیز جنگ ایالات متحده-ایران، به چنین اقدامی دست بزند.

منبع: نشنال اینترست / مترجم: طلا تسلیمی