اندونزی در رویای هسته ای شدن

به گزارش ایرنا، اندونزی که یکی از کشورهای جنوب شرق آسیا با ذخایر عظیم و غنی گاز ، ذغال سنگ و انرژی های گرمایی زمین ، مسیر طولانی را برای استفاده از ظرفیت هایش در ایجاد راکتورهای اتمی طی کرده است.
کارشناسان این کشور معتقدند جاکارتا درصورت بهره برداری از امکانات و همچنین غلبه بر شرایط سخت زیست محیطی می تواند بخشی از نیازهای کلان خود در حوزه انرژی برای بیش از 260 میلیون نفر جمعیت را با ورود به عرصه انرژی هسته ای تهیه کند.
طبق برآورد این کارشناسان با توجه به شرایط مناسب اندونزی ظرفیت ساخت بیش از ۳۰ راکتور هسته ای را دارد.
آنچه در این نظریه پرقدرت کارشناسان را نگران می سازد تنها در مورد خطرات تحمیلی ناشی از زلزله برای یک رکتور اتمی نیست بلکه این کشور به دلیل همجواری با اقیانوس آرام می تواند هدف امواج سونامی های شدید نیز باشد.
مجمع الجزایر اندونزی با 17 هزار جزیره در دل اقیانوس آرام به دلیل قرار گرفتن بر روی کمربند آتش، دارای طبیعت ناآرامی به علت وجود رشته کوههای بزرگ آتشفشان فعال، زمین لرزه های متعدد و حوادث و بلایای طبیعی بسیار است.
طبق گزارش کارشناسان زمین شناس اندونزیایی ، این کشور به لحاظ ژئوترمیک ( انرژی حرارت مرکزی زمین) یک از اصلی ترین کشورهای دنیاست که لایه های درونی زمین در این منطقه بسیار فعال هستند.
همچنین همجواری با اقیانوس، دریا و آبراههای ناهموار با شرایط آب و هوایی غیرقابل کنترل و باران های شدید اقیانوسی و موسمی، به همراه سیل های گسترده را دراین کشور رقم زده است.
طبق گزارش شبکه های خبری آسیا، همسایگانی مانند استرالیا و سنگاپور در مورد تاثیر حوادث طبیعی گسترده بر هر نوع راکتور هسته ای در اندونزی با توجه به ویژگی ها و جغرافیای طبیعی این کشور ابراز نگرانی جدی کرده اند.
'باب افندی' Bob Effendi یکی از اعضای کمیته ملی صنعت و اقتصاد اندونزی به ریاست جوکو ویدودو رئیس جمهوری ، از طرفداران اصلی هسته ای شدن اندونزی است.
وی در پاسخ به منتقدان می گوید استفاده از رآکتور هسته ای با معماری نمک مذاب توریوم نه تنها مصونیت دارد بلکه ضایعات سمی کمتری نیز تولید می کند.
راکتور نمک گداخته یکی از انواع راکتورهای هسته ای از نوع راکتورهای بریدر( رآکتور تولیدکننده) است که برای تامین انرژی گرمایی جهت تهیه بخار آب در نیروگاه های هسته ای کاربرد دارد.
اندونزی در ابتدای راه به دنبال ساخت یک نیروگاه هسته ای 30 مگاواتی بود . این نیروگاه قرار بود توسط آژانس انرژی اتمی ملی اندونزی ساخته و از آن برای تأمین برق مناطق غرب جزیره جاوا استفاده شود.
طبق گزارش های رسانه ای ، اندونزی از سال 1953 برای تولید برق هسته ای برنامه ریزی کرده و اکنون حداقل دارای 3 راکتو هسته ای کوچک برای تحقیقات است.
مسئولان وقت این کشور همچنین در سال 1989 مجوز اجرای تحقیقاتی درباره امکان ساخت یک راکتور 7 هزار مگاواتی در سواحل شمالی استان جاوای مرکزی را صادر کردند که به دلیل مخالفت مردم محلی، این طرح لغو شد.
مسئولان این کشور در سال های گذشته اعلام کردند روسیه و کشوری دیگر از آسیا علاقه مند به سرمایه گذاری در حوزه انرژی اتمی در اندونزی هستند.
دولت اندونزی در سال 2012 (91) اعلام کرد درصدد است با ساخت دو نیروگاه هسته ای در 'بابیل' از منطقه 'بانکا بلیتونگ' که ظرفیت تولید 10 هزار و 600 مگاوات برق دارد، حدود 40 درصد از نیاز برق مناطق سوماترا، جاوا و جزیره بالی را تامین کند.
برخی مقام های اندونزی به رغم وجود مخالفت و انتقادهای مختلف در مورد برنامه هسته ای این کشور همچنان امیدوارند ساخت این دو نیروگاه تا سال 2025 یا 2030 بتواند بخشی از برق مورد نیاز این مناطق را تامین کند.
طبق اعلام آژانس ملی انرژی اتمی اندونزی باتان (BATAN) برنامه هسته ای جاکارتا شامل طرح هایی برای ساخت راکتورهای هسته ای در راستای اهداف صلح آمیز و تولید انرژی برق، مصارف کشاورزی و پزشکی بوده که در سال 1954 در اوج جنگ سرد آغاز شده اما همزمان با کشف میدان های گازی در سال 1997 تقریبا این موضوع کنار گذاشته شد.
مسئولان این کشور اما با توجه به نیاز روز افزون به انرژی دو باره از سال 2005 (84) تاکنون طرح های ساخت راکتور هسته ای را در دستور بحث و بررسی قرار داده اند.
اندونزی نیاز این کشور به انرژی با توجه به جمعیت بیش از 260 میلیون نفر در دهه پیش رو چهار برابر شود.
طبق گزارش شبکه خبر آسیا جاکارتا که با امضای پیمان منع آزمایش هسته ای (سی.تی.بی.تی) رسما به عضویت این پیمان درآمده ، ذخایر کمی از اورانیوم دارد اما این کشورجنوب شرق آسیا دارای 170 هزار تن تورانیم است.
در مجموع آن چه که اکنون ممکن است جاکارتا را برای پیگیری برنامه های هسته ای بیشتر تشویق کند این است که درصورت ساخت راکتورهای اتمی بیش از چهار هزار مگاوات برق تولید و سیکل تقاضاهای روزافزون داخلی دراین زمینه تا سال 2025 پاسخ داده می شود.
همچنین این موضوع سبب می شود تا اندونزی از وابستگی خود به سوخت فسیلی کاسته و با توجه به افزایش و تلاطم بازارهای جهانی نفت، بتواند با تاثیر پذیر کمتری از این بازار مواج اهداف اقتصادی خود را موثرتر پیش برد و نیازهای درونی را پاسخگو باشد.