حسادت ترامپ به کیم جونگ اون

راجر کوهن

دیپلماسی ایرانی: من اخیرا کلیپ سلام نظامی ترامپ به یک ژنرال کره ی شمالی را نگاه کردم و به نظرم رسید که ماجرا از این قرار است که ترامپ به کیم جونگ اون حسودی می کند. کسی که آن قدر قدرت دارد که می تواند عمویش را با سلاح ضد هوایی به قتل برساند، ده ها هزار نفر را مجبور به کار در کمپ های کارگری کند و بر اساس یک ایدئولوژی ظالمانه بر مردم حکومت کند.

این حکومت کیم، که آخرین رژیم دیکتاتوری به سبک استالین است، باید همان چیزی باشد که ترامپ مشتاقانه به دنبالش می گردد. حکومتی که در آن تعظیم به رهبر یک قاعده است، اندیشه های انتقادی محکوم به مرگ هستند و کل ساختار کسالت آور دموکراسی قانون اساسی آمریکا – سیستم نظارتی دولت، حاکمیت قانون، مطبوعات آزاد و قوه قضائیه مستقل – در زباله دان تاریخ جای دارد.

همان طور که می بینید دشمن واقعی، آن ژنرالی که ترامپ به او سلام کرد و یا حتی خود کیم، که تا پیش از این مرد موشکی بود و حالا تبدیل به مردی باهوش شده، نیست. بلکه نیروهای فعال در جامعه آمریکا هستند که سد راه قدرت ترامپ و حافظ جمهوری هستند. ترامپ پس از برگشت از نشست با کیم در سنگاپور، در توییتر خود گفت: "بزرگترین دشمن کشور ما خبرهای دروغی است که احمق ها به راحتی آنها را پخش می کنند."

بزرگترین دشمن! رژیمی ترسناک که هنوز مجهز به سلاح هسته ای است، نتیجه ی دلخواه را می گیرد چون ترامپ دوست دارد در سواحل متروک کره شمالی ساختمان سازی کند و در پیونگ یانگ بلواری به نام خودش ببیند. اما سی ان ان و نیویورک تایمز اگر سرسپرده نباشند، محکوم هستند. از نظر ترامپ، اشکالی هم ندارد که روسیه سعی کرد در آخرین انتخابات خرابکاری کند.

شواهد زیادی نشان می دهند که ترامپ در مقابل دیکتاتورها ناتوان است. کیم که فرد "بامزه ای" است. رودریگو دوترته، رئیس جمهور فیلیپین، به خاطر دستگیری های گسترده و قتل های غیر قانونی، "اقدامی غیرقابل باور در راستای حل مشکل مواد مخدر" انجام می دهد. شی جین پینگ هم که "حرف ندارد". نقض حقوق بشر ولادیمیر پوتین هم که اصلا ارزش صحبت ندارد چون "فکر کردی کشور خود ما خیلی بری از خطا است؟"

در عوض، متحدان دموکرات آمریکا، یک مشت بازنده هستند. نخست وزیر کانادا، جاستین ترودو، "دروغگو و ضعیف است." آلمان هم به تعهداتش عمل نمی کند که "خیلی بد است." به نظر می رسد ترامپ حتی حوصله اش از تنها رفیق اروپایی اش، امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، نیز سر رفته است. مشکل این رهبران ترسو این است که به شهروندانشان گرسنگی نمی دهند و یا افراد دردسر ساز را با سلاح ضد هوایی نمی کشند.

وقتی برنامه ی صدای آمریکا از ترامپ پرسید که دوست دارید به شهروندان کره شمالی چه بگویید، ترامپ گفت: "فکر می کنم شما کسی را دارید که به خوبی شما را درک می کند. رابطه ی حسی خوبی بین ما ایجاد شده بود – می دانید که رابطه ی حسی چقدر برای من مهم است."

بله می دانیم. رابطه ی حسی، جایگزین واقعیت و توجیهی برای تنبلی می شود. ترامپ هیچ علاقه ای به واقعیت ندارد. وقتی متحدان آمریکا، رهبران کشور های دموکرات، سعی می کنند که با او در مورد واقعیت صحبت کنند، خودش را بی حوصله نشان می دهد.

دیکتاتورها می توانند دنیای خودشان را بسازند. کلمات می توانند در دنیای آنها معنای معکوسی داشته باشند. آنها می توانند از اخبار دروغ برای رسیدن به اهداف سیاسی شان استفاده کنند و کسی هم حق اعتراض ندارد.

و این دقیقا دلیل حسادت ترامپ است. ترامپ کشوری می خواهد که همه تسلیم رفتار های ظاهرسازانه اش باشند و اگر روزی جرات کرد بمیرد، مردم در غم این فقدان جانسوز، گریبان پاره کنند.

رئیس جمهور محترم ما هیچ توجهی به تاریخ ندارد. ترامپ در توییتر خود گفت که تهدید هسته ای کره شمالی دیگر وجود ندارد – بله با اجی مجی، به همین راحتی! به مردم آمریکا گفت "امشب راحت بخوابید" 

به نشست سنگاپور نمی شود اعتماد کرد چون دو رهبر بی فکر و خیال با عجله آن را برگزار کردند و در انتها نیز دولت ترامپ، کلیپی از رویای آینده ی مشترک با شکوهشان پخش کرد. اما این فیلم را در واقع شورای امنیت ملی تهیه کرده است، همانطور که بعدا با ترس و لزر برآن مهر تایید زد.

منبع: نیویورک تایمز / ترجمه دیپلماسی ایرانی / 33