پنج واقعیت درباره راهبرد امنیت ملی ترامپ از نگاه فارن پالیسی

به گزارش ایسنا، مجله فارن پالیسی این پنج واقعیت را این گونه برشمرد:

1- این نخستین باری است که آمریکا در سال نخست ریاست جمهوری استراتژی امنیت ملی را منتشر می کند. بیل کلینتون، جورج بوش پسر و باراک اوباما همگی در ایجاد سقف زمانی برای انتشار آن شکست خوردند. به رغم رکود قانونگذاری که اجرای دستورکارهای ترامپ را کند کرد؛ چیزی که اوباما نیز با آن درگیر بود، اما او در معرض فجایع خارجی که کلینتون (موگادیشو) یا بوش (حملات ۱۱ سپتامبر) در معرض آن قرار گرفتند؛ قرار نگرفت. در حالی که بسیاری پیش بینی می کردند که این استراتژی دچار لغزش شده و قبل از سال آینده منتشر نشود. این همچنین نخستین بار است که رئیس جمهوری خود سخنرانی طولانی را همزمان با اعلام استراتژی ایراد می کند. در گذشته مشاوران امنیت ملی این کار را می کردند. در واقع تیم ترامپ در اعلام حرفه ای این استراتژی جای تحسین دارد، چیزی که در سال گذشته میلادی وجود نداشت. امیدواریم این شاخصی بر پختگی و ثبات باشد. همچنین این استراتژی طولانی ترین به حساب می آید، به طوری که در مقایسه با استراتژی اوباما ۱۰ تا ۱۵ صفحه بیشتر بود. اعضای تیمی که این استراتژی را تدوین کردند یعنی هربرت مک مستر، دینا پاول، نادیا شادلو و سیث سنتر شایسته تشکر و قدردانی هستند.

2- یکی از چالش های تهیه کنندگان این استراتژی این است که این دولت به طور نسبی از منابع برخودار نبود. کمپین ترامپ هیچ گاه پرونده های سیاسی و سخنرانی های بزرگی را که معمولا پیش نویس خام استراتژی امنیت ملی است، تولید نکرده بود. هرج و مرج گزارش ها بر روند انتقالی سایه افکند و بعد از آن برکناری غافلگیرانه مایکل فلن، مشاور سابق امنیت ملی آمریکا رخ داد که همگی ضربه ای به تیم امنیت ملی وارد کرد، این اتفاقات نشان می دهند که تیم کنونی فعالیت خود را تا اواسط مارس آغاز نکرده بود. به رغم این مسائل به نظر می رسد نزاعی نیز در دولت آمریکا درباره سیاست خارجه میان افرادی که دستورات افراطی ترامپ را ترجیح می دهند مثل استیو بنن، سباستین گورکا، استفان میلر و کسانی که دستورات سنتی او را ترجیح می دهند مثل جیمز ماتیس، جان کلی، رکس تیلرسون و مک مستر در گرفته بود تا اینکه بنن در ماه اوت کنار رفت و دیگر مشخص نشد کدام جناح غالب بود و کدام دیدگاه استراتژی ملی را هدایت خواهد کرد.

3- از همان آغاز شعار "نخست آمریکا" گزینه تأسف باری برای استراتژی امنیت ملی بود. برخی مواقع دولت آمریکا برای توجیه تصمیمات خود درباره مسائل جهانی مثل خروج از توافقنامه "نفتا"، توافقنامه های پاریس و برجام آن را مطرح می کرد؛ موضوعی که بسیاری از ناظران را نگران می کرد که دولت متعهد به سیاستی کوته نظرانه در درک منافع آمریکا بدون دریافتن این مساله است که تحقق منافع آمریکا در کمک کردن به تدوین نظام جهانی و راه حل های لازم است، اما این استراتژی تلاش کرد به شیوه ای آن را تفسیر کند که با مخالفت کمتری روبه رو شود، از این رو تصویری از واقعیت اولیه ارائه کرد.

4- استراتژی مملو از زبان حمایت از هم پیمانان و نهادهای اصلی نظام جهانی است که آمریکا آن را ساخته و جایگاه آن را تاکنون در جهان حفظ کرده است. در حالی که این استراتژی تفکر قالبی را برای صحبت درباره روابط با هم پیمانان در پیش گرفته است. به طوریکه تصور می شود هم پیمانان که غالبا به آنها اشاره شده این گونه ملاحظه می شوند که هم رقیب هستند و هم شریک و آن طور که باید و شاید کار نمی کنند.

5- شیطنت در جزئیات اجرای این استراتژی که مستلزم پر کردن شکاف ها میان سخنرانی استراتژیک ترامپ و حقیقت سیاست هایی است که تاکنون درپیش گرفته، به چشم می خورد. استراتژی امنیت ملی هرگز نمی تواند جلوی انتقادات از دولت آمریکا را بگیرد اما نقطه آغازی برای مذاکره و بحث در آینده خواهد بود.