ناتوانی رسانه ها در مهار حملات ترامپ

دیوید گراهام

دیپلماسی ایرانی: دونالد ترامپ زرنگی خاصی در انتخاب هماوردهای ضعیف دارد. وی قدرت استثمار کارگران غیر قانونی را می شناخت. وی از اصل غافلگیری برای از سر راه برداشتن وینس وک کاهن استفاده کرد، بعد وارد میدانی شد که علی الظاهر جمهوری خواهان قدرقدرت در آن بودند، اما آنها لی لی پوتی و کوتوله بودند، پس او خود را در انتخابات ملی در مقابل هیلاری کلینتون دید که مشخص شد کاندیدای دموکرات به شدت ضعیفی بود.

حالا نوبت به رسانه ها رسیده است. در شرایطی که از آغاز کار کمپین انتخاباتی اش رسانه ها را زیر ضرب قرار داده بود، رئیس جمهور دشمنی خود را افزایش داده، حمله به میکا برژنیسکی و سی ان ان حتی ناظران کم توجه را هم شوکه کرده است. خبرنگاران به شکل قابل درکی هراسان شده اند، اما واکنش عمومی از طرف رسانه ها به نظر می رسد احتمالا باعث تشویق ترامپ و موجب ناکامی در بسیج افکار عمومی علیه رفتار وی می شود.

حمله ترامپ به برژینسکی، شامل ادا و اطوارهای عجیب و غریب (به نظر خودش اختراع کرده) و حرف های اش راجع به جراحی صورت او، به شدت منطبق با رفتار مردی است که به اعمال خشونت جنسی علیه زنان افتخار می کند.

تصمیم او برای انتشار ویدئویی در توئیتر که وی را در حال کتک زدن مردی که لوگوی سی ان ان صورتش را پوشانده که مواجه قدیمی او با مک هانن در مسابقات کشتی کج آمریکا را یادآور می شود تنها به معنای تشویق خشونت علیه رسانه ها است، بهترین چیزی که می شود راجع به آن گفت این است که این تصویر نیز مانند مسابقات حرفه ای کشتی کج غیر واقعی و ریاکارانه است، هر چند به ذهن همه می رسد که معنای اش این است که خشونت فیزیکی غیر واقعی علیه رسانه ها رواست.

خبرنگاران از اینکه می بینند به طور مداوم توسط رئیس جمهور ایالات متحده مورد حمله قرار می گیرند مایوس و بی روحیه شده اند، برخی احساس می کنند تهدیدی فیزیکی در راه است. اما بهترین راه برای پاسخ این است که خبرنگاران پرونده ای قدرتمندتر به مردم آمریکا عرضه کنند مبنی بر اینکه "چرا" حملات ترامپ غیر قابل قبول است، به جای اینکه خود ماجرا را بدیهی تلقی کنند یا اینکه امیدوار باشند احساس همذات پنداری و بیچارگی خود به خود باعث برانگیختگی جامعه می شود. رسانه ها به جای اینکه توضیح دهند چرا حمله رئیس جمهور به رسانه ها برای رسانه ها بد است، لازم است به منافع خود جامعه اشاره کنند و توضیح دهند که چرا این اقدامات برای خود مردم بد است.

رسانه ها و مردم می توانند طورری حملات فیزیکی به خبرنگاران را محکوم کنند که به یک قضیه حزبی بدل شود، و تا اینجا هم اغلب واکنش ها به ترامپ در دامی افتاده که همین واکنشهای دقیقا حزب گرایانه را تشویق می کند. بیانیه ای که تیم روابط عمومی سی ان ان همین آخر هفته منتشر کرد در نظر گیرید. بیانیه چنین آغاز می شود "روزی که رئیس جمهور ایالات متحده خشونت علیه خبرنگاران را تشویق می کند روز بدی است." حرف درستی است. بعد: "آشکارا است که سارا هاکابی سندرز وقتی گفت رئیس جمهور هرگز خشونتی به خرج نداده دروغ می گفت."

بدون تردید ویدئوی منتشر شده کودکانه است، بدون تردید رئیس جمهور بیشتر باید وقت بیشتری را صرف کارهای دولت خود کند، سر در بیاورد که لایحه بیمه سلامت سنا راجع به چیست و در سیاست موشکافی کند. اما مواضع تند و تیزی از قبیل مواضع اخیر سی ان ان با چه هدفی انجام می شود؟ این مواضع فقط دیدگاه ترامپ – و بسایری از حامیان اش را – تایید می کند که رسانه کارشان گیر دادن به او است و این که وی را به چشم دشمن ببینند.

رسانه ها برای دفاع از خود می بایست قضیه رو چنین باز کنند که حمله به رسانه ها برای جامعه و افکار عمومی بد است. موضوع رفتار دون رئیس جمهور وی با رسانه ها نیست، اساسا هر کس که وارد حرفه ژورنالیسم شده تا با مقامات انتخاب شده خوش و بش کند حرفه اشتباهی را انتخاب کرده است. مشکل این است که حملات وی به رسانه ها تهدیدی است که اعتماد عمومی به کار ژورنالیسم و قدرت ژورنالیست ها برای جمع آوری و انتقال اطلاعات بر پایه ای مستقل را تضعیف می کند.

در یک دموکراسی، رسانه ابزاری است برای آنکه شهروندان عادی اطلاعات لازم را به دست بیاورند و بتوانند تصمیم گیری و قضاوت درستی در خصوص نمایندگان برگزیده خود انجام دهند.

رئیس جمهور مکررا و آشکار تلاش کرده است تا افکار عمومی ایالات متحده را گمراه کند؛ آن فریبکاری ها به خوبی دفع شد، چرا که رسانه ای آزاد بود تا آنها را ثبت کند. امکان ندارد آزادی بیان برای رسانه ها محود شود بدون آن که برای باقی جامعه نیز محدود نشده باشد.

منبع: آتلانتیک / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33