آمادگی قطر برای اتحاد با شیطان

نویسنده: جمیل عفیفی

دیپلماسی ایرانی: در سال 2004 کشور قطر توافق همکاری نظامی و امنیتی خود را با پیمان آتلانتیک شمالی در دوحه امضا کرد. مهندس تدارکات لازم برای امضای آن توافق حمد بن جاسم، وزیر امور خارجه و نخست وزیر وقت قطر بود. در آن موقع فرصتی دست داد تا به وزیر امور خارجه قطر دسترسی یابم و میان ما گفت وگوی مهمی درباره سیاست قطر انجام شد. بعد از آن فضای همکاری نظامی با امریکا به وجود آمد و قطر بزرگترین پایگاه نظامی امریکا در جهان را در خاک خود جای داد. در آن موقع از بن حمد پرسیدم، الآن ناتوست بعد از آن چه خواهد بود، پاسخش مرا شوکه کرد، گفت: «من آن چه قومیت عربی می گویند یا از پیمان های عربی صحبت می کنند و اتفاقا همشان هم شکست خورده اند را نمی شناسم. من آماده ام حتی با شیطان هم در صورتی که برای قطر نقش محوری در منطقه تعریف شود، پیمان امضا کنم.» این حرف ها مرا شوکه کرد، هدف اول و آخر او این بود که قطر یک کشور کوچک محوری در منطقه باشد حتی اگر قرار است به حساب کشورهای عربی دیگر قدرتمند شود، و این همان چیزی بود که عملا بعد از اشغال عراق در سال 2003 و حتی تا همین الآن اجرا شد و شاهد آن بودیم. قطر بعد از آن چه انقلاب های بهارهای عربی نامیده شد، خیال کرد که یک کشور محوری در منطقه شده است. با شیطان خالی اش که در جماعت اخوان المسلمین و گروه های تروریستی دیگر متبلور شد، پیمان بست برای این که بتواند ید طولایی در منطقه داشته باشد.  

بعد از انقلاب 30 ژوئن در مصر فرش از زیر پای قطر کشیده شد و مصر به نقش بازیگر حقیقی و محوری خود در منطقه بازگشت، مساله ای که باعث جنون رهبران قطر شد، برای همین به حمایت از تروریسم برخواستند و دروازه های خود را به روی رهبران گروه های تروریستی گشودند و به حمایت مالی و تامین سلاح برای تروریست ها پرداختند، با این اعتقاد که با صرف این پول ها و استخدام مجموعه های مزدور می توانند به تهدیدی برای ارتش مصر تبدیل شوند، یا این که بافت کشور مصر را به فروپاشی بکشانند، اما هر بار طرح ریزی های قطر به شکست انجامید و اکنون تصویر آن برای جهانیان فاش شده است. برای همین امیر آن کلاماتی به کار برد که روابط کشورش با کشورهای عربی حوزه خلیج فارس را نابود کرد و رویاها و بلندپروازی هایش را به فروپاشی کشاند.

منبع: الاهرام / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11

آن چه در این متن آمده به معنای تایید آن از سوی دیپلماسی ایرانی نیست و صرفا جهت اطلاع خوانندگان دیپلماسی ایرانی ترجمه و منتشر شده است.