فرش قرمزی برای پاهای فلسطین

روزبه آرش: این سیاسی ترین جشنواره فیلم جهان است؛ به فیلم هم زیاد مربوط نمی شود بلکه یکسره سیاسی است، تمامش اعتراض است و از هیچ نمادی حتی نحوه برگزاری اش هم برای اعتراض دریغ نمی کند. از آغاز سال 2017، گروهی خاص که بودجه خود را از سازمانی حقوق بشری بین المللی فستیوال های حقوق بشر، به دست می آورند از آمستردام هلند هماهنگی ها را آغاز کردند تا سومین  دوره جشنواره «رد کارپت» فلسطین را به راه بیندازند. فرش قرمز نمادی است برای جشنواره هایی با فیلم های پرستاره و پرسروصدا؛ جایی که ستاره ها روی آن راه می روند و نمایشی از زرق وبرق و مد ارائه می کنند. فرش قرمز جشنواره «ردکارپت فلسطین» اما نمادی دیگر است. ستاره های آن مردمی عادی هستند که سال هاست در عذابند. فرش قرمز این جشنواره نمادی برای نشان دادن حقوق بشر تضییع شده فلسطینی ها و پهن شدن آن برای جلب توجه دنیای عرب و جامعه جهانی به مردمانی است که زیر ستم صهیونیست ها فراموش شده اند. اما چرا نام این جشنواره رد کارپت است؟ سال 2015 بود که فیلمسازان فلسطینی فرش قرمز جشنواره خود را در میان خرابه های حاصل از جنگ با رژیم اشغالگر قدس پهن کردند. منطقه شجاعیه در نوار غزه هنوز پس از گذشت هشت ماه از آخرین درگیری ها با رژیم صیهونیستی سر و سامان نگرفته بود، اما ویرانی ها مانع برگزاری جشنواره فیلم «رد کارپت» نشد. برگزارکنندگان این رویداد هنری مسیری را با بولدوزر صاف کردند و در میان خانه های تخریب شده و ساختمان های فروریخته در اثر اصابت بمب های اسرائیلی، فرش قرمز خود را پهن کردند. گفته شد که هزاران فلسطینی از نقاط مختلف نوار غزه برای شرکت در این فستیوال سه روزه که از سوی کمپانی فیلمسازی «لاما» برپا می شود، حضور پیدا کردند. در آن دوره 20 فیلم مستند و داستانی با هم به رقابت می پردازند.

به گزارش هافینگتون پست، «اسماعیل الحلو» که خانه خود در شجاعیه و 11 برادرش را در جنگ غزه از دست داده برای افتتاح کردن این جشنواره برگزیده شد. «المزین» کارگردان 50 ساله اهل غزه درباره این فستیوال گفت: «مردم شجاعیه هنوز هم بی سرپناه هستند و این جشنواره پیامی برای همه است تا به آن ها به عنوان انسان توجه کنند. من می خواهم این پیام را به تمام مردم جهان برسانم که غزه شایسته زندگی است، زندگی را دوست دارد و در پی صلح است.»

امسال در سومین دوره برگزاری این جشنواره،  فرش قرمز در شهر بندری غزه پهن شده است. مردم عادی غزه دعوت شدند تا روی فرش قرمز راه بروند. راهپیمایی روی فرش قرمز صد متری، نمادی است از حقوق ازدست رفته فلسطینی ها، یادبودی از زندانیان فلسطینی اعتصاب غذا کرده در زندان های رژیم صهیونیستی، بازگشت به اتحاد ملی و پایان دادن به تفرقه میان فلسطینی ها برای رسیدن به حقوق مسلم این ملت رنجیده. فیلم های این فستیوال علاوه بر غزه در شهر رام الله و حیفا نیز به نمایش درمی آیند. هشتگ های «بیایید برگردیم» برای این راهپیمایی انتخاب شدند زیرا این جشنواره همزمان با صدمین سال صدور اعلامیه بالفور و خلع ید فلسطینی ها از سرزمین مادری برگزار شده است. جشنواره «رد کارپت فلسطین» بیشتر به خاطر نمادهای اعتراضی که برمی گزیند معروف شده تا فیلم هایی که به نمایش درمی آورد. در افتتاحیه امسال، در کنار راهپیمایی مردم، نمایش های هنری دیگری نیز برگزار شد. دیوارنویسی، کنسرت های موسیقی و نمایش های نقاشی در کنار راه ساحلی زیبای بندر غزه برگزار شد. این فستیوال فیلم سه روزه، درواقع بهانه ای است برای برگزاری سایر نمایش ها و پرفورمنس های اعتراضی هنری فلسطینی ها.

گردانندگان این جشنواره برای اینکه در سال جاری از نظر هنری و سینمایی نیز پیشرفت کنند درنظر دارند که این فرش قرمز 100متری به همراه فیلم های خود را در 5شهر بزرگ جهان عرب به نمایش بگذارند. مردم غزه حمایت خود را از فرش قرمز پهن شده در اسکله ماهیگیری این شهر را نشان دادند اما این جشنواره برای جا افتادن بیشتر به عنوان یک نماد سیاسی ـ سینمایی اعتراضی نیاز به همکاری اعراب در کشورهای دیگر دارد. اهمیت دادن به فیلم های مقاومت مولفه ای است که باید بیشتر جدی گرفته شود.

 از نظر سینمایی موفق ترین فیلم محصول سه دوره برگزاری این جشنواره را می توان فیلم 3000شب می المصری دانست. این فیلم ماجرای لیال، یک تازه عروس جوان و معلم مدرسه فلسطینی است که به اشتباه دستگیر و به ٨ سال زندان محکوم می شود. او به زندان زنان اسرائیل با امنیت بالا منتقل شده که در آن با دنیای وحشتناک زندانیان سیاسی فلسطینی و با زندانیان جنایی اسرائیلی مواجه می شود. هنگامی که متوجه می شود که باردار است، رئیس زندان او را تحت فشار برای سقط بچه و جاسوسی در میان دیگر زندانیان فلسطینی قرار می دهد. با اینحال، لیال پسرش را بدنیا می آورد. جشنواره رد کارپت بدون تردید، جشنواره بین المللی فیلم رد کارپت تا رسیدن به نقطه ایده آل و برخورداری از همه استانداردها راه زیادی در پیش دارد ولی این جشنواره فیلم به واسطه محتوای خاص برنامه ها و آثارش و نیاز منطقه و جهان می کوشد تا ضمن تحقق دستاوردها، نگاهی ایدلوژیک و استراتژیک به موضوعات داشته و این رویکرد را در تمامی وجوه و سطوح خود رعایت کند.