ترامپ، رئیس‌جمهور گرسنگی

نویسنده: جان ففر

دیپلماسی ایرانی: "مرگ یک نفر تراژدی است، اما مرگ میلیون ها نفر یک آمار است." نقل قول به استالین برمی گردد و سیاست آن به دونالد ترامپ.

ترامپ آن چنان که همه می دانند پس از دیدن تصاویر تعدادی از کودکان سوری که توسط سلاح شیمیایی کشته شده بودند سیاست خود در قبال دولت سوریه را تغییر داد. مهم نبود که هزاران کودک سوری تاکنون در جنگ کشته اند. آنچه ترامپ را به هدف قرار دادن رژیم اسد سوق داد تراژدی بود و نه آمار.

وقتی پای گرسنگی جهانی در میان است مقاومت ترامپ در قبال آمار از این هم مخوف تر است. اکنون 1.4 میلیون کودک در خطر مرگ به خاطر قحطی قرار دارند. ظاهرا تاکنون کسی عکس این کودکان در خطر را به دونالد ترامپ – یا دخترش ایوانکا – نشان نداده است. بنابراین رئیس جمهور ایالات متحده با خیال راحت آمار را انکار می کند. به خاطر شرایط آب و هوا و درگیری های نظامی – دو سوارکار آخرالزمان قرن 21 – بیست میلیون نفر در چهار کشور در مرز گرسنگی هستند: یمن، سومالی، سودان جنوبی و نیجریه. بر اساس گفته های یک مقام ارشد در سازمان ملل متحد این هولناکترین بحران انسانی از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون است. در واکنش به این شرایط، سازمان ملل درخواست کمک 4.4 میلیارد دلاری برای کمک های فوری جهت جلوگیری از فاجعه شده است.

تا اواسط آوریل، این رقم هنوز به یک میلیارد دلار هم نرسیده است. در نگاه اول به نظر می آید ایالات متحده همیاری خوبی به خرج می دهد و با 407 میلیون دلار در راس لیست کمک کننده ها قرار دارد (پس از آن کشورهای مختلف اتحادیه اروپا، کانادا، ژاپن و حتی 60 میلیون دلار از طریق بخش خصوصی).

اما بعد در می آید که تمام پولی که واشینگتن امسال کمک کرده است متعلق به تخصیص بودجه در زمان دولت اوباما است. در واقع سال گذشته ایالات متحده 28 درصد از کمک به این چهار کشور را تامین کرد.

امسال چیزی به کمک های ایالات متحده اضافه نشده تا به درخواست فوری برای تجدیدنظر در کمک به قحطی پاسخ دهد، تعجبی هم ندارد. در بودجه پیشنهادی ترامپ، 37 درصد از بودجه یو اس اید (USAID) کاسته شده است. هرچه نباشد ترامپ اعلام کرده است که کمک های خارجی بازی جمع صفر است: آنچه برای آن ها نمی رود می تواند به ما برسد. " آول آمریکا"، معنایش این است که اول از خودمان محافظت می کنیم.

به جز آن ترامپ به نیازمندترین افراد در کشور خودمان هم چیزی نمی دهد. رئیس جمهور میلیارد ما همچنین تهدید کرده است که حمایت های بخش سلامت را هم از سر میلیون ها آمریکایی بر می دارد. بودجه پیشنهادی فدرال وی به طرز چشمگیری برنامه های کمک به نیازمندان همچون مسکن به صرفه را کاهش می دهد.

دکترین ترامپ واقعا از این قرار است که از نیازمندان بگیریم و به ثروتمندان بدهیم.

رویکرد "اول آمریکا" کوته بینانه و ظالمانه و نهایتا است. تا وقتی که دونالد ترامپ مخالفت خود را با کمک های خارجی ادامه دهد بدنامی بیشتری در تاریخ پیدا خواهد کرد. تا ابد از او به عنوان رئیس جمهور گرسنگی یاد خواهد شد.

آنچه قابل ملاحظه است اینکه در لیست کمک کنندگان به درخواست سازمان ملل برای مقابله با قحطی، یک کشور آشکارا غایب است: چین. در عصر ترامپ چین با سر و صدا نشان داده که آرزو دارد به بازیگری برجسته تر در صحنه جهانی بدل شود. حالا وقت یادآوری است: پرداخت هزینه بازیگری. اگر چین می خواهد مسئولیت های جهانی را به دوش بکشد باید توجه به آسیب پذیرترین مردمان جهان را در دستور کار خود قرار دهد.

در میان مدت، در شرایطی که چین همچنان مشغول سبک سنگین کردن هزینه های رهبری جهانی است، ایالات متحده هنوز شانسی دارد تا مشارکت چشمگیر و پر سر و صدا در پایان دادن به قحطی انجام دهد تا دوباره بخشی از وجاهت خود به عنوان رهبر جهان در عرصه ای که به راستی معنایش نجات دادن جان میلیون ها مردم است را باز پس گیرد.

منبع: لوبلاگ / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی /33

انتشار اولیه: چهارشنبه 6 اردیبهشت 1396 / انتشار مجدد: چهارشنبه 20 اردیبهشت 1396