آشفته بازار سوریه و برنامه نامشخص ترامپ

بزرگترین چالش ترامپ در سوریه، خصومت خطرناکی است که میان "دوستان آمریکا" پدید آمده است. مهم ترین متحد آمریکا در جنگ با داعش، نیروهای کرد هستند، یعنی نیرویی که یکی از دشمنان ترکیه، دیگر همپیمان آمریکا به شمار می رود.

به گزارش ایسنا به نقل از دویچه وله، بازیگران سیاسی در سوریه پرشمارند. دولت سوریه و متحدانش، یعنی روسیه و ایران، شورشیان مختلف این کشور که یا در حمایت و هماهنگی با ترکیه عمل می کنند و یا در هماهنگی با عربستان و کشورهای متحد آن، آمریکا که از رزمندگان کرد عضو "یگان های مدافع خلق" حمایت و پشتیبانی می کند. گروه های افراطی وابسته به القاعده و به ویژه داعش هم بخشی از این آشفته بازار هستند.

دست بسیاری دیگر هم در کار است، از حزب الله گرفته تا اردن، قطر و امارات متحده عربی. در چنین شرایطی دولت ترامپ می بایست راهکاری برای پیشبرد سیاست خود در سوریه ارائه کند.

موقعیت هر یک از طرف های درگیر در سوریه

ترامپ و تضاد منافع

دولت ترامپ اولویت خود را در سوریه مبارزه با داعش اعلام کرده است. سیاستی که می تواند آرایش نیروها در این کشور جنگ زده را تغییر دهد. هدف پیشین و اعلام شده "ایجاد سوریه بدون اسد" هم همچنان پا برجاست. اما هنوز معلوم نیست که دولت جدید آمریکا این سیاست را چگونه و در اتحاد با چه نیروهایی پیش خواهد برد. در واقعیت امر، سیاست دولت ترامپ در قبال سوریه هنوز روشن نشده است.

دولت ترامپ اخیرا دستور داده تا سیاست آمریکا درباره مبارزه با "دولت اسلامی" در سوریه مورد بازبینی و تدقیق قرار گیرد. سیاستی که در دوران زمامداری باراک اوباما دنبال شد، نه تنها نتوانست به جنگ داخلی در سوریه خاتمه دهد، بلکه پای کشورهای بسیاری را به درگیری های داخلی سوریه باز کرد. کشورهایی با منافع و اهداف بسیار متفاوت و گاه متضاد.

حال همه بازیگران ذی نفع در تحولات سوریه منتظر آنند تا ترامپ سیاست خود را در قبال سوریه اعلام کند. پرسش اصلی این است که آیا ترامپ و سیاست او می تواند به تناقضاتی پایان دهد که در دوره زمامداری باراک اوباما درخط مشی و سیاست کشورهای مختلف فعال در سوریه پدید آمده است؟

الباب، نمونه آشکار تقابل بازیگران عرصه سوریه

الباب شهری است واقع در شرق حلب. شهری که تا پیش از جنگ داخلی سوریه از اهمیت چندانی برخوردار نبود. یک شهر سوت و کور و پر گرد و غبار. حال اما، این شهر در استراتژی نظامی نیروهای مخالف حاضر در سوریه نقشی کلیدی یافته است.

خواه موضوع بر سر برقراری کنترل بر مناطق مختلف پیرامونی آن باشد، خواه بر سر تداوم درگیری ها. شهر الباب به عرصه تاخت و تاز نیروهای نظامی کشورهای مختلف و اقلیت های سوریه بدل شده است. هر کس در این ماجرا سهمی دارد. ترکیه، سوریه، روسیه، ایالات متحده آمریکا، تا حدودی ایران و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس.

تلاش ترکیه برای تصرف الباب که عملا در ۱۵ کیلومتری مرزهای جنوبی این کشور واقع است هنوز کاملا به نتیجه نرسیده است. عملیات آزاد سازی الباب نوامبر سال پیش آغاز شد. عملیاتی که منجر به کشته شدن شمار کثیری از سربازان ترکیه و نیروهای شورشی سوری متحد آنکارا شد.

الباب و موقعیت نیروهای متخاصم

دولت ترکیه تاکنون بارها خبر آزادسازی الباب را اعلام کرده، ولی گزارش ها حاکی از ادامه درگیری ها و تلفات بیشتر در نبرد بر سر الباب هستند. گفته می شود که حتی اگر سربازان ترکیه و متحدان سوری خود موفق به کنترل کامل شهر بشوند، هنوز به معنی پایان کار نبوده و مسائل عدیده ای به قوت خود باقی خواهند ماند. از آن جمله است پرسش های جدی درباره توان و ظرفیت این نیروی ناهمگن در الباب برای حفاظت از آن.

در این بین، نیروهای دولت بشار اسد نیز با حمایت روسیه اقدام به حمله به شهر الباب از ناحیه جنوبی آن شهر کرده است. حمله ارتش دولت سوریه به شهر الباب یک پیام با خود دارد و آن اینکه دولت سوریه به ترکیه اجازه نخواهد داد مناطق بیشتری از خاک این کشور را به تصرف خود در آورد. باید یادآور شد که دولت سوریه ترکیه را متهم به اشغال اراضی کشور خود کرده است.

الباب و موضع روسیه

روسیه البته مایل نیست میان نیروهای ارتش سوریه و ترکیه درگیری روی دهد. هنوز روشن نیست که دولت روسیه چه نظری درباره سایر بازیگران این منطقه دارد. دولت روسیه حمله نیروهای ترکیه در ماه اوت به مناطقی از سوریه که منجر به تصرف منطقه ای به وسعت ۲۰۰۰ کیلومتر مربع شد را تاب آورد. اما ظاهرا روسیه حاضر نیست برای ادامه همکاری با ترکیه به آن کشور چک سفید بدهد و دست ترکیه را در اقدامات نظامی اش در سوریه باز بگذارد.

به گزارش خبرگزاری آلمان، نابی عبدولااف عضو موسسه مشورتی "کنترل ریسکز"، که به کار محاسبه ریسک ها و خطرات جهانی می پردازد معتقد است: «روسیه خواستار بالا گرفتن تنش و درگیری نیست، و به ویژه از وقوع چنین موضوعی در شهر منبج پرهیز می کند.»

روسیه بیشتر تمایل دارد جنگ را در غرب حلب و در منطقه ادلب ادامه دهد که کماکان در تصرف شورشیان است. این منطقه کاملا در دست دو گروه اسلامی افراطی است که با سازمان القاعده در رابطه هستند.

عبدولااف معتقد است که ادلب بزرگترین چالش دولت اسد است. و هرگاه ادلب به دست دولت اسد بیفتد برای شورشیان این منطقه چاره ای نمی ماند و ناگزیر می گردند به آنجایی پناه ببرند که ترکیه در جریان عملیات سپر فرات در اختیار آن ها قرار می دهد.

ترامپ و معضل منبج

به رغم تلفات جانی که عملیات سوریه برای ترکیه داشته، اردوغان، رئیس جمهور این کشور خواهان ادامه عملیات و از جمله حمله به مواضع رزمندگان کرد عضو YPG یا همان "یگان های مدافع خلق" در شهر منبج است. باید در نظر داشت که رزمندگان کرد سال گذشته با حمایت هوایی آمریکا موفق شدند کنترل شهر منبج را از دست نیروهای داعش خارج کنند.

به این ترتیب، شهر منبج در کنترل کردهاست و بر اساس اظهارات آرون استاین، کارشناس مسائل ترکیه در اندیشکده "شورای آتلانتیک" کردها حتی حاضرند برای حفظ منبج تن به یک درگیری با ترکیه بدهند و این همان چیزی است که آمریکا از آن پرهیز و واهمه دارد. چون درگیری در منبج، به معنی درگیری میان سربازان ترکیه و کردهای عضو "یگان های مدافع خلق" بوده و در عمل می تواند مبارزه بر سر آزاد سازی رقه را دشوارتر سازد.

نبرد برای آزاد سازی رقه

وضعیت در رقه حتی پیچیده تر از دو شهر منبج و الباب است. رقه در عمل حکم پایتخت داعش در سوریه را دارد. بدیهی است که شکست داعش در رقه ضربه ای استراتژیک و کاری برای آنها به شمار می رود. اما این احتمال نیز وجود دارد که در اثر مقابله "دوستان آمریکا" با یکدیگر، مثلا در منبج، تلاش برای آزاد سازی این شهر به شکست بینجامد.

نیروهای سوریه دموکراتیک که متشکل از رزمندگان کرد عضو YPG "یگان های مدافع خلق"(دو سوم)، واحدهای عرب و سایر رزمندگان(یک سوم) هستند، نبرد بر سر تصرف رقه را شروع کرده و خود را برای محاصره این شهر آماده کرده اند.

محاصره رقه و مسیرهای نزدیک شدن کردها به شهر

به باور آرون استاین، دولت آمریکا می بایست در حمایت خود از نیروهای سوریه دموکراتیک مراقب باشد که همکاری با رزمندگان کرد منجر به کناره گیری ترکیه از عملیات نشود. دولت آمریکا در حمایت از نیروهای سوریه دموکراتیک بارها اقدام به حمله هوایی کرده و حتی گفته می شود که به واحدهای نظامی این نیروها کمک تسلیحاتی نموده است.

ترامپ و دشمنی دوستانش

ترکیه، به عنوان یک عضو ناتو، ارزیابی دیگری از رزمندگان کرد "یگان های مدافع خلق" دارد و آن ها را نیروهای شبه نظامی و افراطی می داند که از جمله علیه منافع ترکیه در خاک آن کشور فعالیت دارند. حال آنکه آنها (YPG) متحد اصلی آمریکا در نبرد با داعش در سوریه به حساب می آید.

یکی از گزینه های دولت ترامپ برای حل این معضل، پیشنهاد کمک به دولت ترکیه در زمینه حل مسئله کردها در آن کشور است. حمایت آمریکا از آنکارا در حل معضل کردهای ترکیه می تواند در عین حال هم شامل حمایت های دیپلماتیک باشد و هم کمک های اطلاعاتی. چنین چیزی در مجموع باعث کاهش تنش می شود.

با همه این اوصاف، شروع کار دولت ترامپ به معنی تغییر محورهای اصلی جنگ داخلی در سوریه نبوده و عملا رزمندگان کرد عضو "یگان های مدافع خلق" کماکان توانمندترین و کارآمدترین شریک آمریکا در نبرد علیه نیروهای داعش در سوریه به حساب می آیند و در حال حاضر پیشروی به سوی رقه با هدف خروج این شهر از کنترل داعش بدون این نیرو غیرقابل تصور است.

گروهی از اعضای YPG در قالب نیروهای سوریه دموکرات

چالش پیش روی ترامپ بسیار است؛ آزاد سازی رقه بدون رزمندگان کرد ممکن نیست. ترکیه تصمیم دارد به مواضع این رزمندگان کرد در منبج حمله کند. همکاری آمریکا با رزمندگان کرد باعث رنجش ترکیه و احتمالا فاصله گرفتن ترکیه از عملیات مبارزه با "دولت اسلامی" می شود و سرانجام اینکه در شهر الباب احتمال رویارویی نظامی بین ارتش سوریه و ترکیه منتفی نیست.

این حمله همچنین باعث دوری بین ترکیه و روسیه می شود. و این در شرایطی است که بازیگران دیگر نیز، چون ایران و عربستان نیز بی تفاوت نظاره گر این تحولات نخواهند بود. عربستان حتی از اعزام نیروی نظامی به سوریه خبر داده است. این چنین است که می توان انتظار داشت که مذاکرات صلح ژنو نیز راه به جایی نبرد.