اولویت آمریکا «آتش بس در سوریه» نیست

هادی محمدی کارشناس ارشد مسائل غرب آسیا در گفتگو با خبرنگار مهر در پاسخ به این سوال که آیا حضور آمریکا در نشست آستانه که در قزاقستان در حال برگزاری است در سطح سفیر به معنای کمرنگ شدن و کم تاثیر شدن بازیگری امریکا در مساله سوریه می تواند قلمداد شود یا خیر، گفت: آمریکایی ها با آمدن آقای ترامپ به نظر می رسد رفتارهای جدیدی را در سیاست خارجه خود پیش گرفتند. فراخوان بیش از ۸۰ سفیر آمریکا در کشورهای مختلف نشان دهنده رویکردهای جدید این کشور در عرصه سیاست خارجی و مواجهه با کشورهای مختلف دنیا است.

محمدی افزود: از طرفی نشست آستانه که در خصوص بحران سوریه است با ابتکار سه کشور ایران، روسیه و ترکیه برگزار می شود و دستورالعمل های مشخصی هم دارد که در اولویت های آمریکا قرار ندارد، موضوع آتش بس اگرچه توسط مقامات آمریکایی مطرح می شود اما آنچه که در میدان عملیاتی ما می بینیم این است که آمریکایی ها به سادگی نسبت به تحرکات نیروهای داعشی که در دیرالزور فعالیت می کنند، چشم پوشی می کنند و عملیات هوایی خودشان را نسبت به داعشی ها کاملا متوقف کرده اند و اجازه دادند تروریست ها بتوانند آزادانه در دو منطقه دیرالزور و تدمر فعالیت داشته باشند که این نشان می دهد آمریکایی ها خیلی به موضوع آتش بس در سوریه علاقه مند نیستند.

این کارشناس ارشد مسائل منطقه با بیان اینکه آمریکایی ها نمی خواهند پروژه ای که با مدیریت آنها همراه نبوده به نتیجه مطلوبی برسد، بیان کرد: حضور سطح پایین آمریکا در نشست آستانه را باید بر همین مبنا تفسیر کرد و از طرفی به دلیل مخالفت ایران با حضور مقامات بلندپایه از آمریکا، آنها در سطح سفیر آن کشور در قزاقستان در نشست آستانه حضور دارند و به شکل معمول کشور میزبان می تواند کشورهای دیگر را به نشست دعوت کند که دعوت از سفیر آمریکا هم در همین چارچوب است.

محمدی تصریح کرد: روسیه خواهان حضور آمریکا بود به این دلیل که بتواند از فشارهای این کشور بر خودش در مساله سوریه بکاهد. موضوع آتش بس پایدار در سوریه مساله ای است که هم در نشست سه جانبه مسکو و سپس در نشست استانبول که با حضور گروه های تروریستی برگزار شد مطرح شد و همه این آتش بس را پذیرفتند و چارچوب ایجاد آتش بس مبنی بر اینکه بدون حضور گروه های تروریستی داعش و جبهه النصره شکل بگیرد، مطرح شد.

وی ادامه داد: می توان گفت که یک دوره جدیدی در روابط بین الملل شکل گرفته که در آن سازمان مللی که ابزار دست آمریکا محسوب می شود هم دیگر کارایی سابق خود را ندارد و معادلات سیاسی و امنیتی که در غرب آسیا وجود دارد بدون در نظر گرفتن سازمان ملل انجام می شود و حضور آقای دیمیستورا نماینده سازمان ملل در امور سوریه قطعا یک حضور نمادین است کما اینکه حضور سفیر آمریکا در آن نشست هم کاملا جنبه تبلیغاتی و نمادین دارد.

این کارشناس ارشد مسائل منطقه در پاسخ به این سوال که تحلیل شما از اینکه نشست آستانه پس از آزادسازی حلب، به عنوان یک پیروزی استراتژیک در میدان عملیاتی سوریه، برگزار می شود چیست؟ بیان کرد: این مساله دو سطح تحلیلی دارد یکی اینکه این نشست پس از شکست خرد کننده حلب به گروه های تروریستی که مهمترین پایگاه گروه های تروریستی در سوریه به حساب می آمد در حال برگزاری است و این به دلیل برخورد نظامی قدرتمندی است که با آنها صورت گرفت و بر اساس گزارشاتی که ما امروز مشاهده می کنیم میان گروه های تروریستی در سوریه به شدت اختلاف و درگیری افزایش یافته و ترور و بمب گذاری بین این گروه ها به شکل فزاینده ای رشد کرده است. این نشان می دهد که دیدگاه های مختلفی در خصوص آینده تحولات سیاسی و امنیتی سوریه وجود دارد.

محمدی خاطرنشان کرد: نکته دوم اینکه از ابتدا توسط ایران و روسیه به عنوان یک سیاست ثابت اعلام شده بود که از هر طرحی که از خون ریزی، جنگ و کشتار جلوگیری کند، حمایت می کنیم و این اصل ثابت را در نظر بگیریم که باید با تروریسم مبارزه کنیم. اما از آنجایی که تروریست ها ابزار دست آمریکا و به نوعی سربازان پیاده نظام آمریکا در کشورهای منطقه غرب آسیا به حساب می آیند آمریکایی ها بازی با تروریسم را بیشتر ترجیح می دهند تا نابودی و شکست کامل آنها، بنابراین آمریکایی ها بیشتر دست به اقدامات نمادین و تبلیغاتی در مبارزه با تروریسم می زنند.

وی افزود: گروه هایی که ممکن است به طور کامل در سیطره دستگاه های اطلاعاتی، امنیتی آمریکا نباشند در معرض تهدید آمریکا واقع می شوند، چرا که آمریکایی ها می خواهند جریانات وابسته به خودشان را رشد و نمو دهند لذا دو اختلاف دیدگاه در مساله سوریه وجود دارد که یکی استفاده ابزاری از تروریسم را مطرح می کند و دیگری مبارزه واقعی با تروریسم و خشکاندن ریشه های آن جهت جلوگیری از جنگ و ویرانی بیشتر را مطرح می کند.

این کارشناس ارشد مسائل منطقه در پایان خاطرنشان کرد: نشست آستانه مفاهیم مختلفی را منعکس می کند و به جز اینکه سطح مدیریت و کیفیت بحران را تغییر داده، بازیگران جدیدی را هم در صحنه میدانی و سیاسی وارد کرده است ضمن اینکه از طرفی نوعی انفعال را هم در جبهه حامیان تروریست ها و خود تروریست ها شاهد هستیم.