هند از چین عقده نقص نظامی دارد

دیپلماسی ایرانی: برای ششمین سال است که دیپلماسی ایرانی یادداشت های سرکیس نعوم را که در پی دیدارش با مقام های فعلی و سابق امریکایی نوشته است، منتشر می کند. امسال نیز بر اساس همان رویه دیپلماسی ایرانی تلاش دارد این یادداشت ها را ترجمه و منتشر کند. با این تفاوت که از لحاظ زمانی تلاش می شود نزدیک تر به زمان انتشار آن در روزنامه مرجع یعنی روزنامه النهار باشد و کاربردی ترین آنها در این جا انتخاب و منتشر شود. اهمیت این یادداشت ها در این است که به روز هستند و مطابق با تحولات جاری در منطقه تهیه شده اند و در آنها نکاتی مشاهده می شود که برای خوانندگان می تواند جذاب باشند. در این جا قسمت پنجاه و دوم آن را می خوانید:

مسئول مهم در اداره مهم سوم داخلی کاخ سفید که امور ژاپن را دنبال می کند و از توانایی های نظامی به روز شده ژاپن خبر دارد، گفت: «ژاپن آن قدر قدرمتند شده که می تواند از ناوهای جنگی امریکایی خارج از مرزهای آبی اش که همیشه برای حمایت از ژاپن در آن جا مستقرند دفاع کند یا جلوی هر گونه حمله ای علیه آنها را بگیرد. همچنین می تواند برای دفاع از خود پایگاه های نظامی تاسیس کند. همکاری های نظامی امریکا – ژاپن دستاورهای مهمی داشته است.»

پرسیدم نظرت درباره تهدید کره شمالی علیه ژاپن چیست؟ جواب داد: «اختلافاتی با کره شمالی وجود دارد. تلخی های متراکم و بسیاری بر اثر اشغال کره شمالی توسط ژاپن در نیمه اول از قرن گذشته وجود دارد. اما در آخر ملت ژاپن و کره در آخر یک ملتند، کاملا مثل ملت های عرب. البته ژاپن فقط به اشغال کره شمالی بسنده نکرد کشورهای دیگری را هم در این منطقه اشغال کرد، اما اشغال کره شمالی تلخی ها و کینه های بسیاری را به وجود آورده است. اما کره شمالی به ویژه با رئیس جمهوری فعلی اش کیم جونگ ایل قابل تحمل نیست. الآن بعد از آزمایش های موشکی و هسته ای اش تمایل ژاپنی ها برای رویارویی نظامی با این خطر را افزایش داده است. اما اگر بخواهیم درباره ژاپن و روسیه حرف بزنیم، باید بگویم که این دو همچنان سر جزایر کوریل اختلاف دارند. تا همین الآن دو کشور هنوز معاهده صلح را امضا نکرده اند. همچنین دو کشور بر سر قاضایای دیگر اختلاف دارند.»

بعد از آن به سراغ مقام مهم در اداره سوم مهم داخل کاخ سفید که اوضاع هند را دنبال می کند، رفتم. در ابتدای دیدارمان پرسیدم: «به اعتقاد شما هند باید چه نقشی داشته باشد یا هند چه نقشی را برای خودش تعریف کرده است؟ جواب داد: «روابط امریکا و هند خوب نیست و البته بد هم نیست. روابطشان در نوسان است. قبل از این که تاریندرا مودی به قدرت برسد هند ترجیح می داد روابط خوب یا بهتری را با روسیه داشته باشد، همان طور که قبلا هم روابطش با اتحاد جماهیر شوروی خوب بود. اما مودی، رهبری است که می خواهد اوضاع و نقش کشورش را تقویت کند، فهمید که وضعیت کشورش متزلزل می شود، الآن وضعیت هند متزلزل است، به دلیل مشکلات داخلی مثل بی ثباتی سیاسی و فساد، یا توانایی دفاعی گسترده ای که چین برای خود ایجاد کرده یا به عبارتی می خواهد هجوم بیاورد تا بگوید که دریای چین جنوبی برای او است. هند اقیانوس هند را برای خود می داند، برای همین و به همین دلیل این اسم را دارد یا این اسم را به آن داده اند. اما هیچ طرح و استراتژی ای برای آن ندارد. هر روز قایق های چینی وارد آب های سریلانکا می شوند که به مثابه برادر کوچک چین هستند. قایق های چینی همچنین هر روز به کشورهای دیگر مثل بوتان و نپال و حتی بنگلادش می روند، هند در هیچ کدام از این موارد نمی فهمد که چه وقت این قایق ها رفتند و کی رسیدند، اصلا آنها را نمی بیند. هند دید که چین در مالدیو پول خرج می کند و مسئولان آن کشور را وابسته به خود می کند و زمین می خرد تا پایگاه نظامی وابسته به خود در آن بسازد. مودی برای همه این کارها بدون تهدید به جنگ و تحریک چین حدود تعیین کرد، با درگیر شدن در زندگی جهانی. به این ترتیب روابط کشورش را با امریکا بهبود بخشید و در "توافق آب وهوایی" که همیشه هند آن را رد می کرد، نقش آفرینی کرد. همچنین توافق با سازمان تجارت جهانی WTO را تسهیل کرد و بسیاری از تعرفه های هند که بالا بودند را تعدیل کرد. عدم وابستگی برای هند مهمتر از هر چیزی در گذشته بود.»

پرسیدم: آیا تاریندرا مودی، نخست وزیر هند در اجرای طرح هایش موفق بوده است؟ جواب داد: «مودی در کارش موفق می شود. در بعد داخلی دشمن سیاسی خود را وزیر امور خارجه کرد، به دشمن دیگرش وزرات دفاع را دارد، به این ترتیب آنها را راضی کرد که کار کنند یا حداقل کار دولتش را لنگ نکنند. بعد صاحب گروهی از دبیران احزاب سیاسی شد. آنها دولت او را حفظ کرده اند و در هر تغییری او را همراهی می کنند و جاهای خالی را پر می کنند. این وقت می برد. شاید چند دهه یا حداقل چند سال زمان ببرد.»

پرسیدم: «آیا گمان می کنی "هندی" نظامی ایجاد شده است؟» جواب داد: «هند عقده نقص نظامی در برابر چین را دارد. در اوایل دهه شست از قرن گذشته چین در یک جنگ نظامی مهم هند را شکست داد. قبل از آن هم در دو جنگ یکی در سال 1948 و یکی در سال 1952 هند را شکست داده بود. البته هند به دنبال تقویت سامانه های نظامی خود هست. اما هدفش متحول شدن مثل قدرت نظامی عظیم چین نیست که ناوگان دارد و ارتشی مثل تراکتور. آن چه هند می خواهد پشتیبانی از نقش و سرزمینش در منطقه و حفظ نفود و منافعش است. و امریکا هم برای رسیدن به این هدف به آن کمک می کند. در هند جمعیت مسلمان ها بیش از 180 میلیون نفر است. جمعیت مسلمان های هند بیشتر از جمعیت مسلمانان اندونزی است. در گذشته در هند نمی شد گفت این مسلمان سنی است و آن مسلمان شیعی، از هر کسی که می پرسیدند مذهبت چیست، جواب می داد: من مسلمانم. به هر حال اکثریت مسلمانان شرق و جنوب در هند به شیعیان نزدیک هستند و مساجد خود را دارند و شاید کارهای دیگری هم داشته باشند. اما صوفی ها هم در ریشه آنها وجود دارد.»

پرسیدم: آیا به همین دلیل است که ایران و هند به تفاهم رسیده اند؟

جواب داد: «خیر. دلایل دیگری وجود دارد.»

ادامه دارد...