آیا مرگ حزب کارگر فرا رسیده است؟
نمایندگان حزب کارگر بریتانیا در پارلمان این کشور به جرمی کوربین، رهبر این حزب، رای عدم اعتماد دادند. ۱۷۲ نفر از نمایندگان به رهبر حزب کارگر رای عدم اعتماد و ۴۰ نفر به او رای اعتماد دادند.
با این حال جرمی کوربین گفته است که از مقام خود استعفا نمی کند.
رای عدم اعتماد نمایندگان حزب کارگر به معنی عزل کوربین نیست و رهبر چپگرای حزب کارگر می تواند بدون حمایت اکثریت نمایندگان حزبش همچنان رهبری این حزب را به عهده داشته باشد.
تحلیل نیوزویک درباره وضعیت حزب کارگر
برکسیت و پس لرزه های آن همچنان موجب ویران شدن پایه های سیاست بریتانیا خواهد شد. قمار نافرجام کامرون ممکن است در نهایت منجر به تجزیه بریتانیا شود که البته باید در دراز مدت منتظر آن اتفاق ماند.
به گزارش فرارو به نقل از نیوز ویک، در کوتاه مدت اما شکست "کارزار باقی ماندن" در اتحادیه اروپا و نقش جرمی کوربین در آن، باعث از هم گسستن حزب کارگر خواهد شد. احتمالا در همین هفته سرانجام شاهد این اتفاق خواهیم بود.
به دنبال برکسیت، استعفاهای زنجیره ای و هماهنگ در کابینه دولت سایه بریتانیا صورت گرفت که موجب اعمال فشار بر کوربین برای کناره گیری از رهبری حزب کارگر شد. نمایندگان پارلمان هرگز رهبری کوربین را نپذیرفته بودند و افتضاح برکسیت باعث شد تا پیش از ایجاد هرگونه تغییرات در آیین نامه حزب – تغییراتی که از سوی حامیان کوربین در کنفرانس حزب کارگر در ماه سپتامبر ارائه خواهند شد - و تثبیت جایگاه وی، بتوان جایگزینی برای او معرفی کرد.
نمایندگان پارلمان این موقعیت را لحظه ای حیاتی برای آینده حزب کارگر قلمداد می کنند. بسیاری حتی آماده اند تا بر سر آینده سیاسی خودشان قمار کنند.
تام واتسون، معاون حزب، پیشتر به کوربین نسبت به از دست دادن اعتماد نمایندگان حزب کارگر در پارلمان بریتانیا هشدار داده بود؛ نمایندگانی که حالا او را یکی از بازوهای اصلی برکسیت می دانند.
در این بین اما جرمی کوربین که توسط متحدین کلیدی نظیر جان مک دانل، وزیر دارایی دولت سایه، حمایت شده هیچ نشانی از عقب نشینی از خود بروز نمی دهد. او به طور کامل منتظر شکست برنامه به چالش کشیدن رهبری حزب کارگر است.
اعتماد به نفس کوربین ناشی از دو مورد است: او محبوبیت خود را میان اعضای حزب که حالا نسبت به هرگونه رقابت بر سر رهبری قاطع بوده و همچنین از مسیر کنونی آن نیز خرسند به نظر می رسد، حفظ کرده است. رقیب کوربین بنابراین باید قادر باشد تا آن محبوبیت را بین اکثریت اعضا از بین ببرد، ولی تعداد افرادی که توانایی چنین کاری را داشته باشند در میان نمایندگان پارلمانی حزب کارگر چندان زیاد نیست.
از طرف دیگر، برداشت کوربین از مطالبات حزب کارگر موجب تقویت موضع وی می شود. از نگاه کوربین، حضور حزب کارگر در پارلمان به طرق مختلف در درجه ثانویه نسبت به جنبش کارگری گسترده تر در سراسر بریتانیا قرار می گیرد. تغییرات اجتماعی واقعی به همان اندازه که از طریق مذاکرات، آرا و فعالیت دقیق کمیته ها در پارلمان حاصل می شود، می تواند در دراز مدت از طریق تشکیلات، آشفتگی و اقدام مستقیم صورت گیرد. مادامی که کوربین از حمایت اعضا و اتحادیه ها برخوردار باشد، جایگاه وی به عنوان رهبر حزب امن خواهد ماند.
تمام این موارد بدان معنا است که اگر چالش رهبری صورت گیرد، به احتمال فراوان در مورد این خواهد بود که آیا حزب کارگر به عنوان حزب با دوام دولت حرکتی رو به جلو خواهد داشت یا خیر.
اگر کوربین از رهبری حزب کارگر کنار گذاشته شود، این احتمال وجود دارد که حزب کارگر در نهایت به عنوان یک نیروی انتخاباتی خودش را پیدا کند، اما برای این کار نیاز به یک روایت سیاسی دارد که بتواند به کمک آن موقعیت از دست رفته را از رقبا پس بگیرد. نمایندگان پارلمان برای اینکه شانسی برای شکست کوربین داشته باشند، باید به جای تقسیم پراکنده ی آراء ضد کوربین - همچون اتفاقی که سال گذشته افتاد - از یک نامزد خاص حمایت کنند. یک عضو چپگرای میانه رو مانند آنگلا ایگل یا اُون اسمیت می تواند کاندیدای خوبی باشد.
اگر، همانطور که احتمالش هم می رود، کوربین یا یک عضو چپ تندروی حزب کارگر پیروز شود، باید منتظر شکست حزب کارگر با شکل و شمایل کنونی اش باشیم. البته این اتفاق لزوما چیز بدی نمی تواند باشد، زیرا ساختار حمایت انتخاباتی بریتانیا دگرگون خواهد شد.
در حال حاضر، حزب کارگر به دلیل عدم حمایت تمام قد کوربین از ماندن در اتحادیه اروپا در حال از دست دادن حمایت حزب ملی اسکاتلند (SNP) در اسکاتلند و حزب استقلال پادشاهی متحد موسوم به یوکیپ در انگلستان و ولز است که احتمالا شاهد چرخش آراء طبقه متوسطِ طرفدار ماندن در اتحادیه اروپا به سمت لیبرال دموکرات ها (که قول پیوستن به هرگونه انتخابات طرفدار تغییر تصمیم و بازگشت به اتحادیه اروپا را داده) خواهیم بود. تصور بازگشت حزب کارگر با شکل کنونی خود به موقعیت قبلی کار دشواری است.
مخالفان شکاف حزبی اما بر این باورند که نگاه های کاملا متفاوتی در حزب کارگر وجود دارد. برخی با اشاره به ناکام ماندن جداییِ حزب سوسیال دموکرات در دهه 80 میلادی از آن به عنوان گواهی برای اشتباه بودن چنین اقدامی استفاده می کنند. اما دیگر سال 1981 نیست؛ وفاداری های سیاسی آشکارتر بوده و موفقیت حزب ملی اسکاتلند و حزب استقلال پادشاهی متحد نشان می دهد که می توان با برنامه ریزی پیروز حزب کارگر در سرزمین های مرکزی شد.
در واقع، ایده حزب کارگر در منطقه مرکزی چندان چیز جدیدی نیست. شاید شکاف بین حزب کاملا سوسیالیست و ضد اروپایی کارگر و یک نیروی سوسیال دموکرات جدیدِ طرفدار اتحادیه اروپا، که از قید و بند هرگونه رابطه رسمی با اتحادیه ها رها شده و تمایل به همکاری با سیاستمداران ترقی خواه احزاب دیگر دارد، در دراز مدت بهتر بتواند آراء مختلف رای دهندگان عصبانی بریتانیا را منعکس کند و چاره ای برای آن بیندیشد.
نظر شما :