ترامپ تغییرناپذیر است

نویسنده: پیتر ونر 

دیپلماسی ایرانی: حمایت سیاسی حزب جمهوری خواه از دونالد ترامپ تقریبا کامل شده است.

پل رایان، سخنگوی مجلس نمایندگان در اوایل ماه جاری در حمایت از دونالد ترامپ گفت: «اگر چه من و ترامپ با هم اختلافاتی داریم، اما نقاط اشتراک میان ما از نقاط افتراق بیشتر است.» به گفته وی، ترامپ در صورت پیروزی می تواند کمک کند که دستور کار جمهوری خواهان در مجلس نمایندگان به قانون تبدیل شود.

میچ مک کونل، رهبر اکثریت در سنا نیز در مصاحبه اخیر خود اعلام کرده است که چه ترامپ به دولت حداقلی باور داشته باشد و چه به آن بی اعتقاد باشد، وی حزب جمهوری خواه و فلسفه بنیادین آن را تغییر نخواهد داد.

پل رایان و میچ مک کونل هر دو شخصیت هایی تاثیرگذار و توانمند هستند. بدون شک هیچ یک از آنها ترامپ را گزینه مناسب نامزدی حزب نمی دانستند. اما واقعیت به گونه دیگری رقم خورده است و هم اکنون رایان و مک کونل مانند دیگر جمهوری خواهانی که نگرانی نامزدی ترامپ بودند، تنها امیدوارند که وی به اصول حزب پایبند بماند یا حتی در صورت عدم پایبندی بتوان آن را به تدریج راضی به مطابقت با حزب کرد یا وی را تحت فشار قرار داد. در هر دو صورت می توان جلو آسیب هایی که ترامپ به حزب می زند را گرفت. منطق آنها این است که حتی اگر ترامپ را قبول هم نداشته باشیم، وی نمی تواند به بازتعریف حزب دست بزند. اما واقعیت چیز دیگریست. دونالد ترامپ در حال حمله به همه آن چیزهایی است که برای مدت طولانی دیدگاه های بنیادی حزب را تشکیل داده است.

حداقل سه دهه است که سیاست جمهوری خواهان با مرکزیت محافظه کاری در فلسفه حکمرانی حزب تعریف شده است. محافظه کاری مدرن شامل سه مولفه می شود: تعهد به دولت کوچک و آزادی اقتصادی، سنت گرایی اخلاقی که با ایجاد شهروندان مسئول از آزادی حمایت می کند و این باور که  مداخله آمریکا در امور بین المللی می تواند نیرویی مثبت برای جهان باشد.

ترامپ هر سه اصل فوق را رد کرده است.

ترامپ نه در دوران عمر 70 ساله خود و نه از زمانی که کمپین انتخاباتی خود را آغاز کرده، هیچ تمایلی به کاهش ابعاد دولت و هزینه های دولت فدرال نشان نداده است. جمهوری خواهان پیشتر بر این باور بودند که شخصیت رهبران سیاسی واجد اهمیت است. اما ظاهرا این فرضیه تنها برای دموکرات ها و به طور مثال بیل کلینتون کاربرد داشت. اما امروز ادعا می شود که چنین مفروض هایی بی ربط است. حزب جمهوری خواه شخصی را به نامزدی برگزیده که به لحاظ اخلاقی مشکل دارد.

ترامپ خواهان عقب نشینی آمریکا از امور جهانی است. وی معتقد است که آمریکا ضعیف تر از آن است که بتواند به امور جهان سر و سامان دهد. ترامپ به جای حمایت از متحدان، به دنبال تحت فشار قرار دادن آنهاست. وی از مردم آمریکا می خواهد که به امور جهانی بر اساس مبادلات مالی و نه روابطی که می تواند باعث ارتقا امنیت، آزادی و نظم شود، بنگرند.

پس چرا رهبران حزب پشت سر کسی با چنین دیدگاه هایی قرار گرفته اند؟ برخی مانند پل رایان به دنبال این هستند که با استفاده از نفوذ خود ترامپ را بیشتر به سوی محافظه کاری سوق دهند. برای برخی دیگر صرفا وفاداری به حزب مطرح است. عده ای دیگر نیز از ترس مخالفت با برنده انتخابات مقدماتی و قدرتمندترین چهره حزب از ترامپ حمایت می کنند. بسیاری از جمهوری خواهان ترامپ را رئیس جمهوری شایسته نمی دانند، اما وی را به هیلاری کلینتون ترجیح می دهند.

واقعیت این است که ترامپ توانسته این جایگاه را به دست بیاورد، زیرا محبوبیت وی از هر کس دیگری در رقابت مقدماتی بیشتر بوده است. نظرسنجی ها در جولای 2015 پیشتازی وی را نشان داد و در این مدت هم هیچ گاه برتری خود را از دست نداد. ملی گرایی نژادی که هم اکنون در اروپا شکل گرفته در حزب جمهوری خواه فعلی هم راه یافته است.

آیا تا کنون هیچ یک از نامزدهای ریاست جمهوری مانند ترامپ به دیگر رقبا تا این اندازه گستاخانه حمله کرده اند؟ انتظار تغییر ترامپ وعده ای بیهوده است. وی بارها اعلام کرده است که رویکرد خود را تغییر نخواهد داد.

در مقطع کنونی شاهدیم که رهبران حزب پشت سر ترامپ صف کشیده اند. اگر شکست در انتخابات نوامبر برای آنها به اندازه کافی نگران کننده نیست، حداقل باید نگران آسیب های بالقوه ای باشند که در طول نسل های متوالی به حزب وارد شده است. در 1956 آیزنهاور نامزد جمهوری خواه 40 درصد از آرای سیاهان را به دست آورد. در 1960 ریچارد نیکسون حدود یک سوم آرای سیاهان را کسب کرد. در 1964 بری گلدواتر به خاطر مخالفت خود با قانون حقوق مدنی تنها رای 6 درصد از جامعه سیاه پوستان را کسب کرد. در طول دوره های بعدی نیز این آمار پایین بود.

ترامپ با حمله به هیسپانیک ها  در حال تکرار همان تجربه ای است که گلدواتر در دهه 1960 برای از دست دادن رای سیاهان آغاز کرد.

منبع: نیویورک تایمز / ترجمهک تحریریه دیپلماسی ایرانی / 25