مصالحه آمریکا در سوریه؛ مذاکره با ایران و روسیه

نویسنده: لئونید برشیدسکی

دیپلماسی ایرانی: اگر شما به صحبت های سخنگوهای باراک اوباما و ولادیمیر پوتین گوش داده باشید، نسخه متضادی از آنچه روسای جمهور ایالات متحده و روسیه در ملاقاتشان در مجمع عمومی سازمان ملل، درباره آن صحبت خواهند کرد، دریافت می کنید. با تمام تفاوت هایی که وجود دارد این ملاقات، وقت هدر دادن نیست.

دیمیتری پسکوف، سخنگوی پوتین فضا را طوری جلوه می دهد که اوباما به دنبال فرصتی برای بحث درباره سوریه است، جایی که روسیه حضور نظامی اش را افزایش داده است. در مقابل جاش ارنست، سخنگوی اوباما می گوید تهاجم روسیه به اوکراین، در راس برنامه رئیس جمهور ایالات متحده خواهد بود. ارنست به زبان بدن پوتین در دیدار اخیرش با بنیامین نتانیاهو هم اشاره کرده است که نشان دهنده ضعف وی است. وی در این رابطه می گوید: «ژست خوبی نبود و زانوهایش فاصله زیادی از یکدیگر داشتند.»

به غیر از این مسائل حاشیه ای، اوباما رفتاری به دور از ادب و مدارا با پوتین نخواهد داشت و درباره اوکراین هم اتفاق جدیدی رخ نداده که به چیزی بیش از تماس تلفنی نیاز داشته باشد. از سوی دیگر این درست است که پوتین بیش از اوباما به این دیدار نیاز دارد. به غیر از نشان دادن این موضوع که هنوز یک بازیگر با نفوذ است، نه یک ستمگر محلی که از کاهش قیمت نفت رنج می برد، رهبر روسیه باید درباره وضعیت ائتلاف ها در سوریه بحث کند.

اقدام یکجانبه در سوریه، به شدت برای روسیه مخاطره آمیز است. پوتین به خاطر یک عملیات نظامی ناموفق آسیب خواهد دید. همکاری با ایالات متحده می تواند شانس دستیابی به موفقیت را افزایش دهد.

برای ایالات متحده اتحاد با پوتین همانند یک رشته باریک است: هنگامی که داعش شکست خورد، واشینگتن نیاز به بررسی روابط پس از جنگ با مسکو دارد و آنها عملکرد ضعیفی در توافق بر سر موضوعات با یکدیگر دارند. همچنین اگر اوباما از تعهدش مبنی بر سقوط اسد عقب نشینی کند و بر سر انتقال آرام در دمشق توافق کند، جمهوری خواهان بهانه دیگری برای این که وی را به ضعیف بودن متهم کنند، به دست می آورند.

این دیدار بدون شک درباره سوریه خواهد بود. چون درباره اوکراین فقط می توان به یک چاره اندیشی موقت رسید و نه حتی یک مصالحه: پوتین نمی تواند روی اوباما حساب کند که در این زمینه امتیازی دهد، چون روسیه از موضع ضعف مذاکره می کند.

با توجه به عدم تمایل اوباما، این که پوتین همچنان خواستار مذاکره است، جالب است. وی کارهای زیادی در داخل کشور دارد، صحبت با جانشین ملک سلمان، نتانیاهو و رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه که برای افتتاح بزرگترین مسجد روسیه به مسکو سفر کرده بود. او مطمئن است که آتش بس در اوکراین باقی خواهد ماند. وی در سوریه کاری بیشتر از آوردن سخت افزار و شماری محدود از نیروها انجام نخواهد داد. او در این راه یک متحد غیر دوست داشتنی به نام آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان هم به دست آورده است که گفته در کنار صحبت با متحدین سوریه یعنی ایران و روسیه باید با اسد هم برای پایان این منازعه صحبت کرد.

پوتین باید به همه این رهبران نشان دهد که قبل از انجام اقدام نظامی در حمایت از اسد، برای پیدا کردن راه حل مذاکره تلاش کرده است. اوباما به نوبه خود نمی تواند فرض کند که حرکت پوتین در سوریه صرفاً یک بلوف باشد، ممکن است رهبر روسیه به دنبال تشدید وضعیت در سوریه و اوکراین باشد.

رئیس جمهور ایالات متحده در این زمینه شکست نخواهد خورد، چون همان طور که فیلیپ گوردون اخیراً در مقاله ای مفصل نوشته اوباما آماده «فکر کردن مجدد» در سوریه است. ایده گوردون نشان می دهد که ایالات متحده به دنبال تغییر فوری حکومت نیست و در این زمینه به دنبال مصالحه است و با روسیه و ایران همکاری خواهد کرد.

منبع: بلومبرگ ویو/ مترجم: حسین هوشمند