روابط عاشقانه نامزدهای جمهوریخواه با لابی اسرائیل

نویسنده : دکتر استفن سیگوسکی*

دیپلماسی ایرانی: جب بوش در نطق پنجم ماه مه 2015 در جمع خصوصی سرمایه داران برجسته منهتن در باشگاه متروپولیتن جمهوریخواهان اظهار کرد که رئیس جمهور سابق، جورج بوش (برادرش) مشاور اصلی وی در امور خاورمیانه و اسرائیل است.[1]

اظهارات جب بوش کانون توجه رسانه های اصلی آمریکا بوده است. یکی از نخستین اظهارات وی این بود که اگر جای برادرش بود همان کاری را که او در حمله به عراق کرد انجام می داد. این نظر منجر به این شده است که (رسانه ها) به بازنگری در صلاحیت وی برای تصدی ریاست جمهوری بپردازند. اما آنچه که وی در جمع سرمایه داران منهتن گفت، مطلبی مهمتر و نیازمند تحلیل بیشتری است. در حالی که رسانه های آمریکا مشغول تحلیل جزئیات گاف جب بوش درباره جنگ عراق هستند، به طور معمول جریان سومی را که در سیاست معاصر آمریکا مطرح است نادیده گرفته اند و آن هم قدرت لابی اسرائیل است.

امروز تایید سیاست خارجی دوبیا (لقب جورج بوش پسر در محافل آمریکایی) توسط هر فرد، قهرا به کنار گذاشتن وی از مناصب قانونی، خصوصا  ریاست جمهوری، منجر می شود. جورج واکر بوش، بلافاصله پس از ورود به کاخ سفید پذیرفت که چیز زیادی درباره خاورمیانه نمی دانسته و بیشتر چیزهایی را که در این رابطه ادعا کرده است عمدتا به اثبات نرسیده اند. بالاتر از همه اینها، هیچ شاهد و مدرکی مبنی بر اینکه در موضوعات دیگر هم اطلاعات زیادی داشته باشد موجود نیست. مفسر فقید سیاسی کریستوفر هیچنز (Christopher Hitchens) در سال 2000 جورج بوش را به این شکل توصیف کرد: «عدم کنجکاوی غیرمعمولی دارد. به شکل غیرعادی کم هوش و به طور شگفت انگیزی غیرقابل فهم و گنگ است. بی فرهنگی عجیبی دارد و فوق العاده بی سواد است و علنا به همه این خصوصیات نیز افتخار می کند.»[2]

برای اینکه حرف جب بوش را بفهمید باید فضایی را که در آن صحبت می کند بشناسید. یک گردهم آیی توسط یکی از غول های مالی حامی جمهوریخواهان به نام پاول سینگر (Paul Singer) ترتیب داده شده بود. سینگر همان کسی است که جاستین ریموندو – از مفسران وبگاه anti war - به شکل استادانه ای او را توصیف می کند: «یکی از ثروتمندترین مردان جهان است که منافع مالی وی و ارادتش به اسرائیل، از او یک آدم عقده ای منحصر به فردی ساخته است.»[3]

در زیر خلاصه ای از سوابق این لابی کننده اسرائیلی – نئوکان (پاول سینگر) ذکر شده است:

• عضو هیات مدیره مجله Commentary و عضو ائتلاف یهودیان جمهوریخواه
• عضو سابق هیات مدیره موسسه یهودی امور امنیت ملی
• سرمایه گذار اصلی موسسه تحقیقاتی رسانه های خاورمیانه، مرکز سیاست امنیتی و بنیاد دفاع از دموکراسی

به علاوه بنیاد خود وی موسوم به بنیاد پاول سینگر، موسسه امریکن انترپرایز (American Enterprise Institute) و پروژه اسرائیل را تامین مالی کرده است.[4]

واضح است که جب بوش نسبتا باهوش (البته نسبت به برادرش باهوش محسوب می شود) در پی این نیست که روی مشاوره های برادر بزرگتر و بی سوادش حساب باز کند، بلکه در عوض هدفش فرستادن سیگنال (به محافل صهیونیستی) است که او سیاست برادرش در قبال اسرائیل و خاورمیانه را دنبال خواهد کرد و اگرچه مشاورانش  ممکن است مانند مشاوران بوش – یعنی نئوکان ها - نباشند، اما (حداقل) شبیه آنها هستند.[5] دلیل خاصی که جب بوش را الزام می کرد که خود را به برادرش تشبیه کند این بود که ترس لابی اسرائیل را برطرف نماید. ترس این لابی به این دلیل بود که تیم جب بوش در ماه فوریه فهرست بلند بالایی از مشاوران سیاسی احتمالی را منتشر کرد که نام جیمز بیکر هم در میان آنها به چشم می خورد. بیکر از دوستان خیلی نزدیک خانواده بوش است و در زمان ریاست جمهوری جورج هربرت واکر بوش (بوش پدر) سمت وزیر خارجه را به عهده داشت. در آن زمان وی سیاستی را در وزارت دنبال می کرد که 180 درجه مخالف خواسته های اسرائیل و لابی آمریکایی آن بود.

دشمنی لابی اسرائیل با بیکر بار دیگر در ماه مارس (2015) شعله ور شد و آن به این علت بود که وزیر خارجه اسبق، در نطق خود در نشست جی استریت (J Street) – که یک سازمان یهودی لیبرال است – نتانیاهو را به خاطر رد راه حل دو کشور - دو دولت (اسرائیل و فلسطین) و همچنین سیاستش برای توسعه شهرک سازی در کرانه باختری شماتت کرد.

جب بوش که با خشم جمهوریخواهان ثروتمند حامی لیکود مواجه شده بود به سرعت به سخنگویش گفت که اعلام کند که با سخنان بیکر موافق نیست و خود وی حامی سفت و سخت اسرائیل و نتانیاهو است.[6]

پیتر بیکر در نیویورک تایمز نوشت که هر چند بوش به سخنگوی خود گفت که مخالفتش با صحبتهای جیمز بیکر را به اطلاع عموم برساند ... اما گفته می شود که آقای آدلسون (کازینودار یهودی آمریکا) و آن دسته از حامیان مالی جمهوریخواهان – که طرفدار اسرائیل هستند – همچنان از آقای بوش به خاطر عدم ممانعت از نطق بیکر و برکنار نکردن وی (از سمت مشاور) خشمگین هستند.[7] جیمز بیکر زمانی که در برنامه Global Public Square سی ان ان در 5 آوریل که مجری آن فرید زکریا بود ظاهر شد و اظهار کرد که تمام تلاش خود را می کند تا جب بوش رئیس جمهور شود، بر مشکلات بوش افزود.[8]

برای درک اینکه چه چیزی بیکر را تبدیل به چهره منفور در نظر تندروهای لابی اسرائیل کرد لازم است به دوره دولت بوش پدر برگردیم. جورج هربرت واکر بوش - که در سال1989 رئیس جمهور شد - سیاست دولت ریگان مبنی بر تهیه ادوات نظامی و فناوری پیشرفته برای عراق را – که در زمان جنگ ایران و عراق آغاز شده بود – ادامه داد، به این امید که صدام حسین را در حفظ وضع موجود حمایت کند. به هر حال، پس از پایان جنگ ایران و عراق تنش بین اسرائیل و عراق وخیم تر شد. (لازم به ذکر است) اسرائیل – که عراق را به چشم بزرگترین دشمن خود می دید – به ایران در جنگ مذکور به طور مخفیانه کمک کرده بود.[9]

رسانه های آمریکا، خصوصا رسانه های حامی اسرائیل، گزارش می کردند که عراق به سرعت در حال تولید مواد هسته ای، سلاح های شیمیایی و موشک های هدایت شونده است. برای مثال، مجله U.S. News and World Report  یکی از مجلات مهم خبری آن زمان که مالکش مورتیمر زاکرمن حامی اسرائیل بود در مطلبی با عنوان «خطرناکترین مرد جهان» در 4 ژوئن 1990، به شرح داستانی درباره صدام حسین پرداخت.[10]

در هر صورت، دولت بوش پدر تا زمان اشغال کویت توسط عراق در 2 اوت 1990، قاطعانه در مقابل تلاش هایی که برای تغییر سیاست نسبتا دوستانه آمریکا در قبال عراق صورت می گرفت ایستادگی کرد، و تنها پس از اشغال کویت بود که به سرعت تغییر رویکرد داد. حتی از نظر بازهای جنگ طلب حامی اسرائیل در آن زمان، بیکر کسی بود که به دو طریق در تلاش برای ملایم کردن سیاست آمریکا در قبال عراق بود.

• اولا به صدام فرصت داد تا از حمله آمریکا بگریزد.
• ثانیا زمانی که حمله آمریکا علیه عراق در ژانویه 1991 آغاز شد، اجازه نداد کار یکسره شود و با حذف صدام و تخریب قابلیت های نظامی عراق – که هدف اسرائیل برای حذف یک رقیب منطقه ای بود – مخالفت کرد.[11]

جیمز بیکر در خاطراتش در سال 1995 علت اینکه چرا ایالات متحده چنین موضع تندی را دنبال نکرد تشریح کرده است. وی می گوید: « اولویت دغدغه راهبردی» دولت بوش پدر در جنگ اول خلیج (فارس) اجتناب از آن چیزی بود که ما غالبا از آن تعبیر به لبنانیزه کردن عراق می کردیم، زیرا معتقد بودیم چنین اتفاقی موجب ایجاد یک کابوس ژئوپلیتیک خواهد شد.[12]

این « کابوس سیاسی» آشکارا توسط دولت بوش پسر که توسط نئوکان های حامی اسرائیل هدایت می شد تحقق یافت. این دقیقا همان چیزی بود که لیکودیست های اسرائیل، برای تضعیف دشمنان کشورشان در پی آن بودند. کابوس یک فرد می تواند رویای فرد دیگری باشد.

نخست وزیر سابق اسرائیل– اسحاق شامیر – که یک لیکودیست تندرو محسوب می شد، در 14 ژانویه 1990 بر سر این موضوع که لازمه مهاجرت یهودیان شوروی سابق ( به اسرائیل)، مالکیت اسرائیل بر کرانه باختری است پافشاری می کرد. جیمز بیکر در اول مارس 1990، پرداخت وام آمریکا به اسرائیل به منظور مسکن سازی برای مهاجران یهودی شوروی را مشروط به توقف شهرک سازی در اراضی اشغالی کرد. جورج بوش (پدر) در 3 مارس همان سال قاطعانه اعلام کرد که هیچ شهرک سازی جدیدی در کرانه باختری یا شرق اورشلیم (بیت المقدس) نبایستی صورت گیرد.[13]

به هر حال، شامیر تلاش های دولت بوش پدر را برای حل مشکل فلسطین رد کرد و حامیان آمریکایی اسرائیل – خصوصا از احزاب راست - عمدتا طرف نخست وزیر اسرائیل را گرفتند.[14] ویلیام سَفایِر، ستون نویس حامی اسرائیل در نیویورک تایمز به انتقاد از بوش پرداخت. وی گفت: «طی چهار دهه ای که از تولد این ملت (اسرائیل) گذشته است، جورج بوش (پدر) در میان روسای جمهور آمریکا کمترین همدلی را با دغدغه های اسرائیل دارد.» وی می افزاید: «آقای بوش مدت مدیدی در مقابل رابطه ویژه آمریکا با اسرائیل ایستادگی کرده است. وزیر خارجه وی جیمز بیکر از اینکه دولت بوش در امری که مربوط به حق اسرائیل است مداخله کند لذت می برد. مشاور امنیت ملی اش برنت اسکوکرافت، و رئیس دفترش (Chief of Staff) جان سانونو این سیاست را تشویق می کنند.»[15]

هر چند که فشار آمریکا بر اسرائیل طی جنگ با عراق کاهش یافت، اما دولت بوش پس از پایان درگیری با عراق تلاش های پیش از جنگ را برای مهار شهرک سازی اسرائیل در مناطق اشغالی با شدت از سر گرفت. دولت بوش بر این خواسته پافشاری می کرد که شرط دریافت وام 10 میلیارد دلاری آمریکا به اسرائیل برای اسکان صدها هزار مهاجر یهودی شوروی سابق، توقف ساخت و سازهای جدید در مناطق اشغالی است.

دولت راستگرای شامیر، علیرغم اعتراضات واشنگتن، ساخت و ساز در مناطق اشغالی را با هدف تضمین کنترل اسرائیل بر این مناطق شدت بخشید. هدف این طرح افزایش 50 درصدی جمعیت یهودیان (در مناطق اشغالی) ظرف دو سال بود. از آریل شارون وزیر وقت مسکن (اسرائیل) در اوائل آوریل 1991  پرسیده شد، واکنش اسرائیل در قبال درخواست آمریکا برای توقف فعالیت های ساخت و ساز چیست؟ وی قاطعانه پاسخ داد: «اسرائیل همواره در یهودیه (Judea)، سامریه (Samaria نام کرانه باختری در کتاب مقدس یهودیان) و نوار غزه ساخت و ساز کرده است، می کند و خواهد کرد.»[16]

جیمز بیکر در ماه مه 1991 در جلسه استماع کمیته برنامه های خارجی - وابسته به کمیسیون تخصیص بودجه مجلس نمایندگان آمریکا - به شدت از شهرک سازی یهودی انتقاد کرد و گفت: «تصور نمی کنم که مانعی بزرگتر از این، در مسیر صلح باشد.»[17]

دولت لیکودی شامیر و حامیان آمریکایی اسرائیل در مقابل تلاش های دولت بوش قویا مقاومت کردند. بوش در کنفرانس خبری 12 سپتامبر 1991 در مقابل دوربین های تلویزیونی قرار گرفت و از کنگره درخواست کرد تا بررسی اعطای وام 10 میلیارد دلاری را که شامیر درصدد آن بود به تعویق اندازد. بوش(پدر) این شهامت را داشت که از فشار حامیان اسرائیل در این رابطه سخن بگوید. وی گفت: «من مجبور هستم با نیروهای سیاسی قدرتمندی دست و پنجه نرم کنم، اما مدیون مردم آمریکا هستم که نگویم به خاطر به تاخیر انداختن (بررسی اعطای وام توسط کنگره) چه فشاری روی من است....امروز شنیدم که چیزی حدود 1000لابی کننده در کنگره مشغول کار بر روی این موضوع هستند و ما در دولت یک آدم بیچاره دست تنها برای کار روی این موضوع داریم.»[18]

منظور از لابی کنندگان در سخنرانی بوش، همان لابی کنندگان اسرائیل بودند، و «بیچاره دست تنها» نیز خود رئیس جمهور بود. جورج هربرت واکر بوش داشت می گفت لابی اسرائیل در ایالات متحده – حداقل در موضوعات مربوط به اسرائیل - قدرتمند تر از رئیس جمهور است و این چیزی بود که هیچ فرد عادی جرات بر زبان راندن آن را در میان عموم نداشت.

تقریبا تمام یهودیان آمریکا – و نه صرفا صهیونیست های تندرو – از اظهارات رئیس جمهور برآشفته شدند. فرضشان بر این بود که یهودی ستیزی پنهان، در حال سرایت به جورج بوش است،[19] در حالیکه منظور بوش، اشاره به لابی یک کشور خارجی بود.

یک نظرسنجی نشان می داد که 86 درصد مردم آمریکا حامی موضع رئیس جمهور درباره شهرک سازی (اسرائیل) هستند و این احتمالا برخی از اعضای دولت بوش، از جمله جیمز بیکر را امیدوار کرده بود که بوش توان مقابله با هجمه تمام عیار لابی اسرائیل را دارد.

گفته می شود که زمانی که بحث بر سر خطر جدا شدن یهودیان آمریکایی از دولت، در یک گفتگوی خصوصی با جیمز بیکر در میان گذاشته شده، وی دشنام تند و غیرمعمولی را بر زبان رانده و گفته است: «آنها که به ما رای ندادند.»[20] انتشار اظهارات منتسب به بیکر، بر شدت مخالفت آمریکایی های یهودی با دولت بوش، و خصوصا شخص بیکر، افزود. جی جی گلدبرگ (J. J. Goldberg) نویسنده یهودی آمریکای در کتاب خود با عنوان «قدرت یهودی: درون نهاد یهودیت» (Jewish Power: Inside the Jewish Establishment) به نکته جالبی اشاره می کند که به نظر می رسد برای رفع اتهام یهودی ستیزی (از دولت بوش) باشد. وی می نویسد: «در اوج رویارویی دولت بوش با اسرائیل در سال 1991، حداقل 7 تن از 19 دستیار وزیر خارجه آمریکا یهودی بودند.»[21]

به هر حال، (با گذشت زمان) محبوبیت بوش پدر – به شکل غیرمنتظره - خیلی کمتر از اکثریت (مندرج در نظر سنجی فوق الذکر) شد. با نزدیک شدن انتخابات ریاست جمهوری سال 1992، دولت بوش متوجه شد که محبوبیتش از بین رفته است و تلاش کرد روابطش با منتقدان حامی اسرائیل را ترمیم نماید. بوش در ماه ژوئیه اعلام کرد که آمریکا سرانجام وام مذکور را به اسرائیل اعطا خواهد کرد. امتیاز وی به اسرائیل هم نتوانست موجب جلب حمایت حامیان اسرائیل از او گردد. بوش که در پی دور دوم ریاست جمهوری بود و حتی برخی از نئوکان ها هوادار وی بودند، در رقابت با بیل کلینتون که از حمایت آیپک برخوردار بود شکست خورد. آنهایی که همچنان وفادار به بوش مانده بودند با بی میلی از او حمایت می کردند. یکی از حامیان نئوکان بوش به نام دانیل پایپس (Daniel Pipes) که هنوز به او وفادار بود، به دشواری های حمایت از رئیس جمهور اعتراف می کند و می نویسد: «(حتی) اگر در این سال انتخابات،  به توافق راجع به همه چیز دست یابیم، دوستان اسرائیل برای انتخاب مجدد رئیس جمهور رای نخواهند داد. ذکر نام بوش در محافل یهودی کافی است تا موجب یاس شدید و حتی خشم آنها گردد.»[22]  خشم یهودیان از جورج بوش پدر، در قیاس با خشم شان از جیمز بیکر ناچیز بود.[23]

حال با این مقدمه، به بررسی وضع حال می پردازم. جب بوش در نشست 5 مه 2015 گفت که برای جیمز بیکر احترام قائل است، اما او عضو تیم سیاست خارجی بوش نیست و فهرست مشاورانی که در ماه فوریه منتشر شد به این معنی نیست که او در موضوعات مرتبط با اسرائیل از آنها مشورت می گیرد. جب بوش به شکل علنی از سیاست خاورمیانه ای اسرائیل استقبال کرد و با نوشتن متنی در National Journal و با خطرناک دانستن مذاکرات اوباما با ایران وی را محکوم کرد و گفت اظهارات کاخ سفید درباره رهبران اسرائیل، یعنی «بستن تمام راه های حمایت از یک متحد».[24]

به هر حال، این فقط جب بوش نیست که چنین موضعی در قبال اسرائیل دارد. تمام نامزدهای جمهوریخواه در حال ادای احترام، نه فقط به اسرائیل بلکه به سیاست های نتانیاهو هستند. پیتر بیکر در مقاله ای در نیویورک تایمز به خوبی به این موضوع اشاره می کند: «حمایت از اسرائیل، علامت آن است که آیا جمهوریخواه هستی یا خیر.»[25]

نئوکان معروف بیل کریستول با اشاره به مقاله نیویورک تایمز در توئیت خود در 25 مارس نوشت : «بی بی نتانیاهو اگر منع قانونی برای شرکت در انتخابات آمریکا نداشت، احتمالا نامزد جمهوریخواهان (برای انتخابات 2016) می شد.»[26] سخن این نئوکان از معدود حرف های درستی است که گاه و بیگاه از دهانش می پرد.

چه چیزی باعث شده است که حزب جمهوریخواه چنین تعلق خاطر وسواس گونه ای به لیکودیست های اسرائیل داشته باشد؟ دلیلی که معمولا در رسانه های اصلی در رابطه با این موضوع و به شکل کلی ارائه می شود، مسیحیان انجیلی (اِوانجلیکا) هستند. جیم لوب مفسر سیاسی، رقم های درشت کمک های پولی حامیان مالی (جمهوریخواهان) – که طرفدار اسرائیل هستند – را در شکل گیری مواضع خاورمیانه ای نامزدهای جمهوریخواه بسیار مهم و برجسته می داند. لوب می گوید: «شاید جب بوش احساس می کند که مجبور است چنین سخنانی بگوید تا بتواند رای بدنه اصلی جمهوریخواهان – از جمله صهیونیست های مسیحی که به احتمال زیاد، در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری، از رای دهندگان به جمهوریخواهان هستند – را به دست آورد.» اما احساس من این است که بوش بیشتر به دنبال جلب کمک مالی و متقاعد کردن شلدون آدلسون و ثروتمندان ائتلاف یهودیان جمهوریخواه - همچون پاول سینگر - است.[27]

خوانندگان، نشست سال گذشته در هتل کازینوی ونیزی در لاس و گاس (متعلق به آدلسون) که عده زیادی از امیدهای جمهوریخواهان برای ریاست جمهوری آینده عرض ارادت و دستبوسی به پیشگاه آدلسون کردند را به یاد دارند. لازم به ذکر است که آدلسون بیش از هر فرد دیگری در انتخابات سال 2012 برای شکست اوباما سرمایه گذاری کرده بود.

در همین نشست بود که فرماندار کله شق نیوجرسی - کریس کریستی – احساس کرد که مجبور است به خاطر اینکه از کرانه باختری، تعبیر به «منطقه اشغالی» کرده است از آدلسون شخصا عذرخواهی نماید.[28]

به نظر می رسد که اقدامات و مواضع جب بوش، موید نظر لوب باشند، یعنی حمایت بوش از اسرائیل پیش از آنکه برای جلب مسیحیان اوانجلیکا باشد، بیشتر در راستای جلب نظر غول های مالی حامی اسرائیل است. مخلص کلام اینکه، سر تعظیم فرود آوردن جب بوش در مقابل متنفذان لابی اسرائیل بیشتر از اظهار چاکری در مقابل مسیحیان اِوانجلیکا می باشد.

برای مثال، دو تن از اعضای تیم مشاوران بوش به نام های دیوید کاچل (استراتژیست جمهوریخواه) و تیم میلر (کارگردان سینما) از حامیان ازدواج همجنسگرایان هستند و مخالفت با ازدواج همجنسگرایان از موضوعات کلیدی برای اوانجلیکاهای محافظه کار محسوب می شود. علی رغم مخالفت شدید اوانجلیکاها با دو فرد یاد شده، بوش برای برکناری آنها از تیم اش مقاومت کرده است. احتمال اینکه این دو به سمت های تاثیرگذار بر سیاست های بوش منصوب شوند بیشتر از احتمال منصوب شدن بیکر – که نامش صرفا در میان افراد زیادی در فهرست مشاوران بوش آمده بود – به یک سمت کلیدی است.[29]

به نظر می رسد جب بوش و سایر نامزدهای جمهوریخواه با یک مشکل دشوار – هر چند حل شدنی – مواجه هستند:

• از یک سو باید برای متقاعد کردن غول های مالی حامی اسرائیل تلاش نمایند.
• و از سویی دیگر مانع جدایی عده زیادی از رای دهندگان به جمهوریخواهان در مرحله اول انتخابات - که مخالف جنگ نیز هستند - گردند.

انتقاد غیرمنتظره جیمز بیکر (از نتانیاهو)، بوش و تیم اش را غافلگیر کرد. بیکر آشکارا دارای وزن و اعتبار در میان بدنه اصلی رای دهندگان است و توسط کنگره در سال 2006 به ریاست گروه مطالعاتی عراق منصوب شد. به علاوه، معقول به نظر می رسد که وی به عنوان یکی از دوستان نزدیک خانواده بوش، در شمار یکی از کارشناسان سیاست خارجی بوش محسوب شود. حذف بیکر از این جرگه ممکن است سوال برانگیز باشد.

ترس علنی بوش و تیم اش از طرد شدن توسط غول های مالی حامی اسرائیل موجب شده است که بر روی موضوعات دم دستی تمرکز کنند و اظهارات غیرمقتضی - که موجب دردسرهای سیاسی هستند – داشته باشند.

عقب نشینی، تایید اظهارات گذشته، و همزمان اتخاذ مواضع کاملا ضد و نقیض (با مواضع گذشته) در میان نامزدهای سیاسی انتخابات امری رایج است، و نامزدهای موفق ریاست جمهوری آنهایی هستند که بهتر از دیگران توان ماست مالی کردن این مواضع متناقض را داشته باشند. هنوز برای اظهار نظر در این رابطه که آیا تیم بوش توان جاخالی دادن های این چنینی در انتخابات سال 2016 را دارد زود است.

خلاصه، آن چیزی که به شکل برجسته در رسانه های اصلی آمریکا به آن پرداخته می شود حقیقتا موضوع مهمی نیست. آنچه که مهم است و در این رسانه ها به آن توجه کمی می شود این است که نامزدهای ریاست جمهوری احساس می کنند که مجبور هستند که به افراد فوق العاده قدرتمندی که نماینده منافع اسرائیل – و نه ایالات متحده – هستند ادای احترام کنند.

جورج واشنگتن در نطق تودیع خود نوشت که خطر فاجعه باری که مردم آمریکا را تهدید می کند، «تعلق خاطر عاشقانه» به یک کشور خارجی است. مشکل کنونی، «وابستگی شدید» آمریکایی ها به استروئیدی به نام اسرائیل است که موجب تضعیف امنیت ایالات متحده می گردد.

*استفن سیگوسکی دکترای تاریخ آمریکا با گرایش سیاست خارجی را از دانشگاه مریلند دریافت نموده است. مداخله نئوکان ها در سیاست خارجی آمریکای پیش از حملات 11 سپتامبر، در کانون مطالعات وی قرار دارد. کتاب وی با عنوان « نطفه جنگ عراق در رحم اسرائیل منعقد شد (The War on Iraq: Conceived in Israel)» در 10 فوریه 2003 – پیش از آغاز حمله آمریکا به عراق – انتشار یافت. کتاب دیگر سیگوسکی «کابالیست های غیر پنهان : دستور کار نئوکان ها، جنگ در خاورمیانه، و منافع ملی اسرائیل (The Transparent Cabal: The Neoconservative Agenda, War in the Middle East, and the National Interest of Israel)» است.

منبع: وترنز نیوز[30] / مترجم: حامد ضرغامی

منابع و پی نوشت ها: