انتخابات ساکت بریتانیا

نویسنده: بیل اموت*

دیپلماسی ایرانی: انتخابات مردم دیگر معمولاً گیج کننده و خسته کننده است، مطمئناً این مسئله درباره انتخابات 7 می بریتانیا هم صدق می کند. در واقع بسیاری از انگلیسی ها چنین حسی دارند. طولانی ترین کمپین انتخاباتی تاریخ بریتانیا، چندان مورد توجه قرار نگرفته است. با این وجود این کمپین داری سه نکته مهم برای دیگر دموکراسی های غربی است.

نکته اول درباره شعار معروف کمپین 1992 بیل کلینتون مبنی بر «اقتصاد مهم است، احمق» است که یا احمقانه است یا حداقل کافی نیست. اگر اقتصاد در انتخابات بریتانیا نقش داشت، دیوید کامرون با فاصله زیادی پیش بود. در 18 ماه گذشته، بریتانیا و اروپا سریع ترین رشد اقتصادی را داشته اند و در زمان هایی حتی از ایالات متحده پیشی گرفته اند. میزان بیکاری هم اکنون به 5.6 درصد، یعنی کمتر از نصف میزان بیکاری در منطقه یورو رسیده است.

اما شاخص های خوب اقتصادی موجب تغییرات کمی در جایگاه کامرون محافظه کار در نظرسنجی ها شده است و هیچ کمکی به شریک ائتلافی وی از حزب لیبرال دموکرات نکرده است. به نظر می رسد بسیاری از رای دهندگان هنوز احساس خوبی ندارند و دلیل خوبی برای این موضوع دارند: میانگین درآمدها پس از هفت سال رنج آور،کم کم شروع به افزایش کرده است.

بنابراین شعار درست برای این کمپین ممکن است «استانداردهای زندگی مهم است، احمق» یا «احساس درباره استانداردهای زندگی در آینده مهم است، احمق» باشد. این جا است که معلوم می شود چرا وی تنها 2 تا 4 درصد در نظرسنجی ها پیش است و حزب میانه-چپ کارگر، کمپین بهتری داشته است. اد میلیبند، رهبر حزب کارگر که سال گذشته ضعیف، غیرقابل قبول و غیردوست داشتنی بود، توانسته با بهره گیری از انتظارات پایین، کمپینش را پیش ببرد.

نکته دوم، امور خارجی است که به ندرت جزء عوامل اصلی در انتخابات ملی هر کشوری است و می تواند به درک مفهوم کلی ناراحتی در مورد رهبری سیاسی کمک کند. مسئله ادامه عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا یک مسئله مهم در کمپین انتخاباتی است، این مسئله با توجه به ظهور حزب استقلال بریتانیا و وعده کامرون مبنی بر برگزاری مجدد رفراندوم در سال 2017، جدی تر شده است.

در واقع وعده کامرون تبدیل به مهمترین مسئله در انتخابات بریتانیا شده است: اگر وی نخست وزیر بماند، رفراندوم برگزار خواهد شد، اگر میلیبند به قدرت برسد، رفراندوم صورت نخواهد گرفت. آینده استراتژیک بریتانیا بستگی به این تصمیم دارد. با این وجود در رابطه با این تصمیم سکوت هایی هم وجود دارد. حزب استقلال بریتانیا و نایجل فراژ، رهبر کاریزماتیکش در نظرسنجی ها سقوط کرده اند. مهم تر از همه کامرون تقریباً درباره اروپا و مهاجرت صحبتی نکرده است و در حالی که میلیبند به وضوح طرفدار حضور در اتحادیه اروپا است به خاطر کسب حمایت رهبران تجاری به دنبال بازی کردن درباره این مسئله است.

رای دهندگان شاید اروپا و امور خارجی را در میان مهمترین مسائلی که درباره آنها نگرانی دارند، قرار ندهند، اما خبرهای روزانه درباره مرگ مهاجرین در مدیترانه، جنگ در اوکراین، عدم پرداخت بدهی احتمالی توسط یونان، ناآرامی در سوریه، عراق، یمن، لیبی و غزه، برنامه هسته ای ایران، آگاهی رای دهندگان درباره نیاز به داشتن یک سیاست خارجی منسجم را بیشتر کرده است. در حالی که نیروهای دفاعی بریتانیا ضعیف تر از هر زمان از دهه 1930 هستند، فرض عمومی بر این است که صدای بریتانیا در امور بین المللی بیش از هر زمان دیگری ضعیف تر شده است.

نکته سوم در انتخابات بریتانیا بازتاب خلاء در رهبری ملی است که خودش را در سکوت متجسم کرده است. نتیجه انتخابات هر چه باشد، قابل توجه ترین پدیده آن ظهور منطقه گرایی است که مهمترین آن افزایش حمایت از حزب حامی استقلال، حزب ملی اسکاتلند است.

در فقدان داشتن حس خوب در رابطه با احیای اقتصادی، خشم ناشی از نابرابری اقتصادی، بی اعتمادی به رهبران سیاسی ملی و اعتقاد بیشتر به محلی گرایی، تبدیل به مشخصه های اصلی انتخابات بریتانیا شده اند. چه آنها بتوانند میلیبند را به نخست وزیری برسانند و چه نتوانند (در ائتلاف با لیبرال دموکرات ها، حزب ملی اسکاتلند و یا هر دو) توانسته اند در سال های پیش رو این مسائل را جزء عوامل دخیل در انتخابات معرفی کنند.

* سردبیر سابق اکونومیست

منبع: پراجکت سیندیکیت/ مترجم: حسین هوشمند  

انتشار اولیه: یکشنبه 13 اردیبهشت 1394 / انتشار مجدد: شنبه 19 اردیبهشت 1394