سرنوشت سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه

 

به گزارش فرارو به نقل از تودی زمان، رابرت اولسون، تحلیل گر آمریکایی خاورمیانه در یادداشتی برای تودی زمان نوشت: در شرایطی که مسائل معمولی از طرق مختلف پیگیری می شوند، احتمال اینکه تغییر قابل توجهی در مسائل بزرگتری مانند چگونگی رویارویی با عراق و سوریه، مسئله مهم داعش در هر دو کشور، برنامه هسته ای ایران و اختلاف فلسطین و اسرائیل شکل بگیرد، اندک است.

 

اولسون در ادامه افزود: طی سال جاری در دو پنل با حضور چهار تن از مقامات کنگره ای حضور داشتم. دو تن از سخنرانان شخصیت های قابل توجهی بودند. نخست یکی از از مقامات تازه استعفا داده کمیته روابط خارجی سنا که حال ریاست شرکت مشاوره خود را بر عهده دارد و دیگری یکی از کارمندان ارشد کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان.

 

کارمند کمیته سنا متذکر شد همکاری های نزدیکی با رابرت منندز، رئیس این کمیته که از حامیان سرسخت سیاست های اسرائیل و در نتیجه خواهان تحریم های سختگیرانه تر علیه ایران و در صورت بن بست مذاکرات میان ایران و گروه 1+5 (آمریکا، روسیه، فرانسه، انگلیس، آلمان و چین) اقدام نظامی علیه تهران است، داشته است.

 

منندز اصالتا دارای والدینی کوبایی است که به آمریکا مهاجرت کرده اند و از حامیان جدی آن دسته از اعضای کنگره است که هم در سنا و هم در مجلس نمایندگان به دنبال سرنگونی رژیم کوبا هستند. وی همکاری نزدیکی با ایلینا روس-لهتینن دارد که رئیس سابق کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان بوده و وی نیز در کوبا متولد شده و زمانیکه هفت سال داشت به همراه خانواده خود به آمریکا مهاجرت کرده است. وی از حامیان سرسخت اسرائیل و خواهان خروج آمریکا از کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل است و عنوان می کند که «اسرائیل در حالی در دستورکار دائمی این شورا قرار گرفته که رژیم های سرسختی مانند کوبا، چین و سوریه نادیده گرفته می شوند.» وی نیز مانند منندز به شدت خواهان تشدید تحریم ها علیه ایران و استفاده از گزینه نظامی هم توسط آمریکا و هم توسط اسرائیل است.

 

در مورد مسئله تحریم ها علیه ایران، اینطور مطرح شد که سیاست های آمریکا در قبال برنامه هسته ای ایران تغییر چندانی نخواهد داشت. این کارمند سابق کمیته سنا معتقد است با توجه به اینکه در سال 2015 اکثریت جمهوری خواهان هم سنا و هم مجلس نمایندگان را به دست خواهند گرفت، سیاست اوباما در قبال ایران در سال 2015 یا 2016 اندکی تغییر خواهد داشت. تا ژوئن 2015، انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا به جریان خواهد افتاد و دولت اوباما کار را به گونه ای پیش خواهد برد که دولت جدید بتواند در مورد سیاست های پیگیری این مسئله تصمیم بگیرد. 

 

در مورد اختلافات فلسطین- اسرائیل، کارمندان هر دو کمیته گفتند که کنگره هیچ تغییر سیاستی نخواهد داشت. اسرائیل همچنان به سیاست الحاق خود ادامه خواهد داد، فلسطینی ها اعتراض خواهند کرد و دو طرف همدیگر را خواهند کشت و آمریکا به حالشان دل خواهد سوزاند.

 

با توجه به تعداد بالای بازیگران و تعداد اندک انتخاب ها، بیشترین امید مربوط به برخی تغییرات قابل توجه در سوریه می شود، البته نه به دلیل تاثیرگذاری سیاست های آمریکا، ترکیه، اعراب یا ائتلاف علیه داعش، بلکه به دلیل اینکه جنگ، پاکسازی قومی، خشکسالی، قحطی، کمبود آب، سوءتغذیه، مرگ و کشتار چنان هزینه ای برجای گذاشته که اکثر مناطق سوریه تقریبا سقوط کرده اند.

 

تا دسامبر 2014 برخی از اصلی ترین گروه ها در سوریه، از جمله حامیان دولت بشار اسد، رئیس جمهوری این کشور به نظر آماده مذاکره برای حل و فصل بحران بدون اسد بودند. در حال حاضر دو کشور مهم حامی اسد –ایران و روسیه- با چالش های داخلی و خارجی جدی روبرو هستند و ممکن است مسکو و تهران تابع چنین راه حلی باشند.

 

اگر چنین فرصتی ایجاد شود، این امید می رود که کمیته روابط خارجی سنا و کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان مانع این اقدام نشوند.

 

یکی از مهمترین نگرانی های موجود این است که اعضای کنگره و کارمندان کنگره ای اهمیت چندانی به مردم خاورمیانه نمی دهند؛ نگرانی اصلی آنها پیشرفت کاری خودشان است. رسانه های جمعی آمریکا، از جمله تمامی شبکه های اصلی تلویزیونی به ندرت دانشگاهیان را در برنامه هایی که به خاورمیانه بپردازد، به تصویر می کشند. چنین بحث هایی تقریبا همیشه از سوی کارشناسان اتاق فکر صورت می گیرد که همواره مواضع جمهوری خواهانه یا دموکراتیک خود را به میان می کشند. چرا مردم عادی خاورمیانه انتظار سیاست مطلوب از سوی آمریکایی را دارند که حیاتی ترین نگرانی هایش به نوعی گیچ کننده است؟