شریعتمداری: چالش هسته‌ای ایران با ۱+۵ هرگز به نتیجه نمی‌رسد

مذاکرات ایران اسلامی با ۱+۵ و پیش از آن با تروئیکای اروپایی - فرانسه، انگلیس و آلمان- فقط تابلو و پوشش هسته ای دارد بی آنکه کمترین ارتباطی با فعالیت هسته ای کشورمان داشته باشد.

حسین شریعتمداری طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت: اگرچه پیش از این نیز با ارائه اسناد و شواهد غیرقابل خدشه به این نکته پرداخته ایم ولی امروزه با قاطعیت بیشتر و بدون کمترین تردید- تاکید می شود بدون کمترین تردید- می توان گفت که چالش هسته ای کشورمان با 5+1 هرگز به نتیجه نمی رسد و دستیابی به توافقی که پایان بخش این چالش 12 ساله باشد، نه فقط دور از انتظار، بلکه به یقین ناممکن است. می پرسید چرا؟! پاسخ آن است که چالش هسته ای و ابراز نگرانی آمریکا و متحدانش از احتمال حرکت ایران به سوی تولید سلاح هسته ای - DIVERSION- که طی 12 سال گذشته بر آن تکیه کرده اند در حد و اندازه یک «بهانه» و «پوشش» برای مقابله با اقتدار پرشتاب ایران اسلامی است. از این روی مذاکرات هسته ای و ادامه آن اگر به منظور پایان دادن به چالش و رسیدن به توافق مطلوب باشد، آب در هاون کوبیدن و بازی در میدان فریب حریف است ولی این مذاکرات تنها به دو علت و فقط این دو علت می تواند توجیه پذیر باشد. اول؛ اثبات غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و متحدانش که این مقصود در مقیاس گسترده ای به دست آمده است و دوم؛ نشان دادن «دست پُر» و برتری اسناد فنی و حقوقی ایران اسلامی که از صلح آمیز بودن برنامه هسته ای کشورمان حکایت می کند. این منظور متأسفانه به علت خودداری تیم مذاکره کننده ایران از انتشار متن مذاکرات هنوز به نیمه راه نیز نرسیده است و مسئولان محترم در این زمینه، عرصه را به حریف واگذار کرده اند و توضیح درباره متن مذاکرات را به شیپور فریب رسانه های آمریکایی و صهیونیستی سپرده اند!

و اما، درباره این واقعیت غیرقابل تردید که حریف مذاکرات هسته ای را با اهداف غیرهسته ای دنبال می کند و در حد و اندازه «پاشنه آشیل» به آن نیاز دارد، گفتنی هایی هست؛

1- چند ماه قبل، شبکه تلویزیونی CNN طی گزارش مستندی اعلام کرد که در حال حاضر دستکم 17 هزار بمب هسته ای در جهان موجود است و تاکید کرد که این رقم، غیر از کلاهک های هسته ای آماده شلیکی است که تخمین تعداد آن به آسانی ممکن نیست. در گزارش CNN آمده بود که بیشترین تعداد بمب های هسته ای در اختیار آمریکاست و روسیه، انگلیس، چین و فرانسه در رده های بعدی قرار دارند. اکنون باید پرسید آیا خنده دار نیست که وجود هزاران بمب هسته ای در اختیار آمریکا- با توجه به اینکه آمریکا تنها کشور استفاده کننده از بمب اتمی است- نگران کننده نباشد ولی احتمال دسترسی ایران به یک بمب هسته ای تا پایان سال 2014- به ادعای حریف- باعث نگرانی جامعه جهانی! شده باشد؟! همین دیروز آقای هانس بلیکس مدیر کل اسبق آژانس بین المللی انرژی اتمی در مصاحبه با شبکه تلویزیونی «راشاتودی» ضمن ارائه یک گزارش مستند و البته مختصر، نتیجه گرفت که «نگرانی غرب از برنامه هسته ای ایران ساختگی است و هدف اصلی آنها جلوگیری از قوی تر شدن ایران است.»

2- طی 12 سال و چند ماه که از آغاز چالش هسته ای می گذرد، طرف مقابل هرگاه به پایان چالش نزدیک شده است به صراحت و نه حتی به تلویح و اشاره، از تن دادن به توافق سر باز زده است. چرا؟! در بندهای بعدی به این نکته اشاره ای گذرا خواهیم داشت و اینجا فقط به یک نمونه از طفره رفتن های آشکار حریف اشاره می کنیم؛

از اجلاس اکتبر 2003 تهران -1382- تمامی فعالیت های هسته ای کشورمان را به صورت داوطلبانه، تعلیق کردیم و مذاکرات با تروئیکای اروپایی- انگلیس، فرانسه و آلمان- را برای رسیدن به توافق آغاز کردیم. نهایتا بعد از چند دوره مذاکرات به اجلاس پاریس - نوامبر 1383/2004- رسیدیم و قرار شد ایران ظرف 3 ماه «تضمین های عینی - OBJECTIVE  GUARANTIES» خود را مبنی بر اینکه در پی تولید سلاح هسته ای نیست ارائه دهد و طرف مقابل نیز «تضمین های محکم- FIRM  GUARANTIES» بدهد که پرونده ایران به حالت عادی درآید. اما، یک ماه بعد - دسامبر 2004 - در نشست کارگروه هسته ای طرفین در لندن، طرف مقابل با صراحت اعلام کرد «قابل قبول ترین تضمین برای ما آن است که ایران فعالیت هسته ای خود را به طور کامل متوقف کند»!  پس از آن بود که فعالیت های هسته ای تعلیق شده خود را به تدریج از سر گرفتیم و این دور جدید را با راه اندازی دوباره UCF اصفهان آغاز کردیم. اما طرف مقابل برخلاف نص صریح بند C از ماده 13 اساسنامه آژانس، پرونده هسته ای کشورمان را به شورای امنیت سازمان ملل ارسال کرد و ادامه ماجرا که شرح آن به درازا می کشد و پیش از این به آن پرداخته ایم.

3- شاید این برداشت تعجب آور باشد ولی شواهد فراوانی بر صحت آن دلالت دارد و آن، اینکه، برچیدن کامل تأسیسات هسته ای کشورمان نیز مطلوب و ایده آل آمریکا نیست! چرا که حریف به چالش هسته ای برای توجیه تحریم ها نیاز مبرم دارد. بنابراین تولید بمب هسته ای هم در صورتی که بهانه دیگری برای تحریم ها وجود داشته باشد، نمی تواند نگرانی آمریکا و متحدانش را در پی داشته باشد. برای حریف «تحریم ها» اصل است و نه فعالیت هسته ای. اوایل دسامبر 2012 ـ آذر ماه 1391 - در محافل سیاسی و رسانه ای غرب این احتمال مطرح شده بود که ممکن است ایران برای اعتمادسازی، غنی سازی 20 درصدی اورانیوم را متوقف کند و غرب در قبال آن برخی از تحریم ها را لغو کند. در پی این احتمال، دیوید فروم، یکی از نظریه پردازان نزدیک به کاخ سفید طی مقاله ای در سایت CNN نوشت « اگر پرونده هسته ای ایران به نقطه پایان برسد، غرب برای حفظ پرستیژ بین المللی خود چاره ای جز لغو برخی از تحریم ها ندارد و حال آن که تحریم ها با دو هدف پلکانی تعریف شده اند. اول تغییر رفتار سیاسی ایران - BEHAVIOR - و دوم تغییر ساختار - STRUCTURE - (تغییر نظام).» پیش از او، جرج فریدمن، مسئول مرکز راهبردی «استراتفور» -معروف به باشگاه کهنه کاران CIA - گفته بود «مشکل ما با ایران بر سر فعالیت هسته ای این کشور نیست، بلکه مشکل آن است که ایران نشان داده است نه فقط بدون حمایت آمریکا، بلکه در حال درگیری با آمریکا نیز می توان بزرگترین قدرت تکنولوژیک و نظامی منطقه بود. این پدیده ایران را به یک الگو برای کشورهای اسلامی تبدیل کرده است و بهار عربی (انقلاب های اسلامی منطقه) را در پی داشته است.» صرفنظر از هویت فریدمن، آیا واقعیت غیر از این است؟

4- برچیدن تاسیسات هسته ای ایران از آن جهت که می تواند پایان چالش هسته ای باشد، مطلوب آمریکا نیست، زیرا به ادامه چالش نیاز دارد - و به آن اشاره می کنیم- اما، از این لحاظ که می تواند نشانه شکست جمهوری اسلامی ایران در مقابل آمریکا باشد، مطلوب آمریکاست. چرا؟! آمریکا می تواند این -خدای نخواسته- شکست احتمالی را با این مضمون به نهضت ها و ملت های اسلامی پمپاژ کند که اگر ایستادگی جمهوری اسلامی ایران الگوی شما برای «مقاومت» است، این مقاومت در مقابل فشار و تهدیدهای آمریکا تاب نیاورده و ایران نهایتا ناچار به تسلیم شد! آیا آمریکا در دنیای برانگیخته کنونی که منطقه را به ویترین شکست های پی در پی آن تبدیل کرده است به این احتمال- در صورت وقوع که به یقین اتفاق نخواهد افتاد- نیاز مبرم ندارد؟!

5- همین جا باید گفت که آمریکا به ادامه چالش هسته ای از زاویه یاد شده در بند قبلی نیز احتیاج دارد. چرا که در پی اثبات «کدخدایی» خود در جهان است. «ژولیوس سزار» امپراتور رم باستان می گفت: برای اثبات اقتدار خود باید نشان بدهیم که «همه راه ها به رم ختم می شود»! و هیچ رخدادی نمی تواند بدون دخالت مستقیم امپراتوری رم اتفاق بیفتد! آمریکا از ادامه مذاکرات در پی القای این تصویر از ایران اسلامی - بخوانید توهم- به جهان در حال انقلاب است.

در این باره به سخن حکیمانه حضرت آقا در دیدار با سفرا و نمایندگان ایران در خارج کشور- 93/5/22 - بسنده می کنیم؛ ایشان ضمن آن که فرمودند از ادامه مذاکرات هسته ای منع نمی کنند و آن را یک تجربه ذی قیمت برای همه می دانند، تاکید کردند «نشست و برخاست و حرف زدن با آمریکایی ها مطلقا تاثیری در کم کردن دشمنی آنها ندارد و بدون فایده است... این کار ما را در افکار عمومی ملت ها و دولت ها به تذبذب (عدم ثبات) متهم می کند و غربی ها با تبلیغات عظیم خودشان، جمهوری اسلامی را دچار انفعال و دوگانگی جلوه می دهند.»

6- گفتنی و البته گلایه کردنی است که متاسفانه تیم مذاکره کننده کشورمان با تمرکز روی مذاکره دوجانبه با آمریکا تحت عنوان غلط انداز «مذاکرات سه جانبه» به دلیل حضور خانم کاترین اشتون، بی آن که بخواهد و یا متوجه باشد، به طرح فریب یاد شده از سوی آمریکا یی ها دامن زده است. وقتی تیم محترم هسته ای بیشترین نشست های خود را با وزیر خارجه آمریکا برگزار می کند، به طور طبیعی این توهم را نشر می دهد که از میان 6 کشور 5+1 فقط آمریکاست که تصمیم ساز و سیاست پرداز است! و این ترجمان دیگری از پذیرش کدخدایی آمریکاست!

حضور خانم اشتون تنها در حد و اندازه زینت المجالس! قابل ارزیابی است. ایشان نماینده اتحادیه اروپاست و اگر قرار بود با حضور وی نیازی به حضور نمایندگان 5کشور دیگر نباشد، کشورهای یاد شده نمایندگان جداگانه ای برای شرکت در مذاکرات نمی فرستادند. بنابراین خانم اشتون نه فقط نماینده سه کشور اروپایی انگلیس، فرانسه و آلمان نیست، بلکه بدیهی است از سوی دو کشور روسیه و چین هم نمایندگی ندارد و ... بگذریم!

7- با توجه به آنچه گذشت، مذاکرات ایران اسلامی با 5+1 و پیش از آن با تروئیکای اروپایی - فرانسه، انگلیس و آلمان- فقط تابلو و پوشش هسته ای دارد بی آن که کمترین ارتباطی با فعالیت هسته ای کشورمان داشته باشد. آنچه آمریکا و متحدانش از مذاکرات دنبال می کنند همانگونه که خود بارها اعتراف کرده و در عمل به صراحت نشان داده اند فشار بر جمهوری اسلامی ایران برای پیشگیری از اقتدار آن و دستیابی به دو هدف پلکانی تعریف شده، تغییر رفتار و نهایتا تغییر ساختار نظام اسلامی ایران است.

از این روی انتظار رسیدن به «توافق» مطلوب، غیر از انتظار «آب» از «سراب» نمی تواند هیچ مفهوم دیگری داشته باشد. چه رسد به آن که آینده و گشایش اقتصادی کشور و بهبود معیشت مردم را به نتیجه مذاکرات گره بزنیم و در مقابل وعده های نسیه حریف امتیازات «نقد» بدهیم! و مخصوصا از بازگشت به ظرفیت های بر زمین مانده خود که اقتصاد مقاومتی تضمین کننده آن است غافل باشیم.

این نکته نیز گفتنی و تاکید کردنی است که اگرچه نسبت به چگونگی برخورد تیم هسته ای کشورمان با حریف و منش آنان در مذاکرات، انتقادهای بعضا جدی وجود دارد ولی تردیدی نیست که آنان فرزندان اسلام و انقلابند و بی انصافی است که عدم توافق مطلوب در مذاکرات به حساب آنها نوشته شود، زیرا، همانگونه که اشاره شد علت عدم توافق را بایستی در هویت باج خواهانه حریف و ماهیت غیرهسته ای مذاکرات جستجو کرد.

و در این باره باز هم گفتنی هایی هست.