نارضایتی از اوباما نردبان جمهوری خواهان می شود

دیپلماسی ایرانی: نیمی از سناتورها در حال مبارزه برای زندگی سیاسی شان  و حزبشان هم در حال مبارزه برای کسب اکثریت سنا است. رقابتی سخت و فشرده که در دوره ی دوم رئیس جمهور برگزار می شود و هیچ انتخابات میان دوره ای در دوره ی دوم ریاست جمهوری نبوده است که به نفع حزبی باشد که کنترل کاخ سفید را در اختیار دارد. همانند انتخابات سال 2006، جمهوری خواهان به انتخابات 2014 هم که چهار هفته تا برگزاری آن باقی مانده است، دید مشابهی دارند.

بیلی پایپر که در آن سال رئیس دفتر سناتور میچ مک کانل (جمهوری خواه از کنتاکی) بود در این باره می گوید «در آن دوره از انتخابات، هم حزبی های ما در پنسیلوانیا، ویرجینیا، رودآیلند، میزوری، مونتانا و اوهایو نمی توانستند محبوبیتشان را افزایش دهند و در چند هفته ی پایانی رقابت هنوز نامشخص بود» در آغاز انتخابات 2006، جمهوری خواهان کنترل 55 کرسی سنا را در اختیار داشتند و همچنین اعتماد به نفس بالایی از پیروزی در دو انتخابات متوالی 2002 و 2004 داشتند. اما آسیب پذیری آنها مشخص بود.

در آن سال جمهوری خواهان باید فقط از 15 کرسی خود دفاع می کردند (دموکرات ها 17 کرسی در انتخابات داشتند) در این میان دو سناتور جمهوری خواه در پنسیلوانیا و رودآیلند که ایالت هایی بودند که جورج دبلیو بوش، دو سال قبل در انتخابات ریاست جمهوری در آنها شکست خورده بود، هم مشغول رقابت بودند. در این میان سناتورهای میزوری و مونتانا هم در شرایط دشواری به سر می بردند. در انتخابات سال 2006 مشخص بود که سناتور ریک سنتوروم (جمهوری خواه از پنسیلوانیا) قصد رقابت با باب کسی جونیور (دموکرات) که با فاصله ی دو رقمی از وی جلوتر است را، ندارد. اما در پنج کرسی دیگر از جمله سناتور جیم تلنت (میزوری) و لینکلن چافی (رودآیلند) در موقعیتی قرار داشتند که خواستار مبارزه با رقبای خود بودند.

عامل اصلی در انتخابات 2006، عدم محبوبیت شدید بوش بود که در آن زمان در سطح ملی تنها 37 درصد محبوبیت داشت. این مسئله کار دموکرات ها را آسان کرده بود. آنها این پیغام را می دادند: رئیس جمهور بوش را دوست ندارید؟ خوب با رای دادن به کسی که مخالف وی می باشد، می توانید پیغامتان به بوش را برسانید.

در روز انخابات سناتور مایک دواین (جمهوری خواه از اوهایو) از هم فروپاشید وی با اختلافی 15 درصدی رقابت را به شرود براون واگذار کرد (البته این گونه شکست را نمی توان تنها مربوط به منفور بودن بوش دانست) در رودآیلند هم که ایالت لینکلن چافی بود بوش با کسب 39 درصد آرا در انتخابات ریاست جمهوری شکست خورده بود و چافی هم با 7 درصد اختلاف رقابت را واگذار کرد.

در ادامه سه سناتور جمهوری خواه را داریم که با اختلاف 2 درصدی یا کمتر رقابت را واگذار کردند. آلن با 0.3 درصد اختلاف، تلنت با 2.1 درصد و سناتور کنراد برنز از مونتانا با 0.7 درصد اختلاف رقابت را واگذار کردند. جمهوری خواهان با شکست در شش کرسی، اکثریت سنا را به دموکرات ها، آن هم دو سال پس از پیروزی در انتخابات مجدد ریاست جمهوری (این اولین بار پس از 20 سال بود که یک رئیس جمهور جهوری خواه در دور دوم ریاست جمهوری اش پیروز می شود) واگذار کردند.

شباهت های میان انتخابات 2006 و 2014 چشمگیر است. همانند بوش، این انتخابات هم در دوره ی دوم ریاست جمهوری اوباما برگزار می شود. همانند بوش محبوبیت اوباما هم در سطح ملی پایین است (براساس نظرسنجی روزانه ی گالوپ، محبوبیت وی 41 درصد می باشد) همانند جمهوری خواهان در سال 2006، عملکرد دموکرات ها در حفظ اکثریت سنا هم منوط به عملکرد چند سناتور آنها است. سناتورهایی همچون مارک پریور (آرکانزاس) مارک بگیج (آلاسکا) مارک یودال (کلرادو) ماری لاندریو (لوئیزیانا) و کی هیگن (کارولاینای شمالی). این سناتورها در ایالت هایی هستند که بین دو حزب متغیر هستند و در انتخابات ریاست جمهوری به جمهوری خواهان رای داده اند.

در هر کدام از این پنج کرسی، سناتورهای دموکرات در طول 22 ماه گذشته مشغول مبارزه با چهره ی منفی حزبشان در این ایالت ها بوده اند و سعی کرده اند از لوایح دولت حمایت نکنند. سوالی که در چهار هفته ی پایانی انتخابات مطرح می شود این است که دموکرات ها می توانند برخلاف جمهوری خواهان موفق شوند تا خودشان را از بدبینی که به حزبشان در سطح ملی وجود دارد، دور نگه دارند؟

منبع: واشینگتن پست/ مترجم: حسین هوشمند