شریعتمداری: چرا روحانی جواب کامرون را نداد؟

حسین شریعتمداری، در سرمقاله روزنامه کیهان با عنوان «موج خون در دل لعل» نوشت:

1- انتظار این بود که آقای دکتر روحانی در نطقی که از تریبون مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک ایراد کردند به اظهارات سخیف و اهانت های بی شرمانه نخست وزیر بی سر و پای جزیره انگلیس علیه کشورمان پاسخ دندان شکن و پشیمان کننده ای می دادند ولی متأسفانه ایشان حق امانتی را که به عنوان رئیس جمهور ایران اسلامی و مردم انقلابی و حماسه ساز آن برعهده داشتند، به جای نیاورده و از کنار سخنان گستاخانه دیوید کامرون با بی تفاوتی غیرقابل توجیه که برای دولت و ملت این مرز و بوم تحقیر آمیز بود! به سادگی عبور کردند و نه فقط به تصریح، بلکه به اشاره و تلویح نیز پاسخی به آنهمه وقاحت و بی شرمی نخست وزیر انگلیس ندادند.

دیوید کامرون، نخست وزیر انگلیس چند ساعت بعد از ملاقات با آقای روحانی که نخستین دیدار رئیس جمهور ایران با نخست وزیر انگلیس، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بود، طی سخنانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، ایران را به حمایت از گروه های تروریستی، نقض حقوق بشر  و غیرقابل اعتماد بودن برنامه هسته ای کشورمان و... متهم کرد!

 و این همه در حالی است که فقط مروری گذرا به اسناد آشکار- و نه سری و طبقه بندی شده- از جنایات بی شمار دولت کنونی- و نه فقط امپراطوری سابق- انگلیس علیه ملت های مظلوم و حتی مردم این کشور حکایت می کند و اسناد فراوان دیگری را می توان آدرس داد که در حمایت انگلیس از گروه های تروریستی - از جمله، داعش، القاعده، منافقین- کمترین تردیدی باقی نمی گذارد و فعالیت هسته ای کشورمان نیز به گواهی اسناد حقوقی و فنی در بستری صلح آمیز در جریان بوده و هست.

اما، جناب آقای دکتر روحانی که می توانست دستکم برخی از این اسناد را به عنوان اندکی از بسیارها ارائه دهد و ماهیت نفرت انگیز دولت انگلیس را از تریبون سازمان ملل متحد به جهانیان بشناساند، متأسفانه کمترین واکنشی از خود نشان نداد و حال آن که ایشان قبل سفر نیویورک درباره ضرورت این سفر به بهره گیری از ظرفیت و جایگاه تریبون مجمع عمومی سازمان ملل برای معرفی چهره واقعی ایران اسلامی و شخصیت برجسته مردم این مرز و بوم به جهانیان اشاره کرده بودند. بنابراین جای این پرسش و انتظار بر زمین مانده هست که آیا اتهامات نخست وزیر انگلیس به کشورمان، معرفی واژگونه ایران و مردم ایران نبود؟!

2- انگلیس برخلاف آنچه ادعا می کند نه فقط یک قدرت بزرگ جهانی نیست، بلکه این روزها بسیاری از مراکز استراتژیک غرب و برخی از رسانه های اروپایی و آمریکایی نیز به طعنه از بریتانیای کبیر! با عنوان «بریتانیای کوچک- LITTLE  BRITAIN-» یاد می کنند. انگلیس به لحاظ اقتصادی در یکی از دشوارترین دوران حیات خود قرار دارد و طرح ریاضت اقتصادی آن اعتراضات خیابانی و پی در پی مردم این کشور را در پی داشته است تا آنجا که «دنیس کبل» وزیر خزانه داری انگلیس، شرایط اقتصادی را نزدیک به «خط قرمز»  ارزیابی می کند و دیوید کامرون درباره ضرورت سیاست صرفه جویی اقتصادی می گوید «من به شدت نگران هستم، اگر دیر بجنبیم به فاجعه می رسیم.  یا باید شنا کنیم (سیاست صرفه جویی) و یا غرق می شویم».

انگلیس از مجموعه 4 کشور انگلستان، اسکاتلند، ولز و ایرلند شمالی تشکیل شده است که اسکاتلند از سال ها قبل در پی جدایی بوده است و هفته قبل با 45درصد آرا، در مقابل 55 درصد  مخالفان جدایی، این خواسته به تعویق افتاده است. «ولز» هم در پی جدایی است و زمان همه پرسی برای جدایی نیز اعلام شده است. ایرلند شمالی از چند دهه قبل خود را جدا از انگلیس می داند.

شرایط متزلزل انگلیس به دو عرصه تجزیه سرزمینی و مشکلات اقتصادی خلاصه نمی شود. بلکه در سال های اخیر ارتش انگلیس نیز به دلیل شرایط سخت اقتصادی در حد قابل توجهی کوچک شده است. افزون بر موارد یاد شده، باید به زمزمه های ضدسلطنتی در انگلیس هم اشاره کرد که طی سال های اخیر گسترش فراوانی داشته است.

تونی بلر نخست وزیر سابق انگلیس در پاسخ کسانی که او را به خاطر پیروی بی چون و چرا از جرج بوش، «سگ آمریکا» لقب داده بودند، می گفت؛ همراهی با آمریکا می تواند حضور ما را در عرصه بین المللی تضمین کند! و...

گفتنی است قلمرو کنونی انگلیس از 33 میلیون کیلومتر مربع در سال 1992 به 244 هزار و 820  کیلومتر مربع کاهش یافته است و...

 خدا بر درجات امام راحل(ره) بیفزاید که یک بار در پاسخ به زیاده گویی های نخست وزیر وقت انگلیس فرموده بودند، حالا انگلیس هم خودش را قدرت بزرگ تصور می کند (نقل به مضمون).

با توجه به موارد فوق درباره یاوه های نخست وزیر انگلیس علیه ایران اسلامی باید با لسان الغیب شیراز همنوا شده و گفت؛

جای آن است که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می شکند بازارش!

3- از نخستین ساعاتی که اعلام شد، ملاقات رئیس جمهور کشورمان با نخست وزیر انگلیس در دستور کار سفر نیویورک قرار دارد، مدعیان اصلاحات که خود را در حلقه مشاوران آقای روحانی و حامیان و نزدیکان دولت ایشان قلمداد می کنند و متأسفانه رئیس جمهور محترم نیز در مواردی به مشاوره آنان با نظر قبول می نگرند، بیشترین مصاحبه ها، تحلیل ها و صفحات روزنامه های زنجیره ای و سایت های تحت مدیریت خود را به «اهمیت بی نظیر»! این ملاقات و نقش بی بدیل آن در گره گشایی از نقاط - به قول آنها- بسته سیاست خارجی دولت یازدهم اختصاص دادند. به موارد زیر که فقط چند نمونه از آنهاست توجه کنید؛

روزنامه دولتی ایران برای  تیتر درشت صفحه اول خود «پایان 35 ساله رابطه سرد»! را انتخاب کرد. روزنامه اعتماد تمام صفحه اول را به عکس این دیدار اختصاص داد و تیتر زد «رئیس جمهور ایران و نخست وزیر انگلستان دستان یکدیگر را فشردند». روزنامه آفتاب یزد با تیتر درشت «تحول تاریخی در دیپلماسی» به میدان آمد و تاکید کرد «این ملاقات قطعا با موافقت آمریکا صورت گرفته» و با ذوق زدگی نتیجه گرفت «این ملاقات می تواند پیامی از طرف آمریکا به ایران باشد»! روزنامه شرق، تیتر زد که «طلسم دیدار مقامات بلندپایه ایران و بریتانیا شکسته شد»!

روزنامه مردم سالاری تیتر «بهار روابط تهران-لندن» را برگزید، روزنامه شهروند وابسته به هلال احمر به «دیدار تاریخی در نیویورک» اشاره کرد. روزنامه آرمان این ملاقات را «چراغ سبز مجموع کشورهای غربی برای رابطه صمیمانه تر با تهران» معرفی کرد و یا آقای حمید ابوطالبی معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور در صفحه توئیتر خود، دیدار آقای روحانی با نخست وزیر انگلیس را یکی از دستاوردهای مهم سفر امسال رئیس جمهور به نیویورک معرفی می کند! و ...

اما، هنوز ذوق زدگی طیف مدعی حمایت از رئیس جمهور و مشاوره به ایشان از این ملاقات ادامه داشت که نخست وزیر انگلیس چند ساعت بعد از دیدار با رئیس جمهور محترم کشورمان پشت تریبون مجمع عمومی سازمان ملل رفت و سیل اتهامات و ناسزاها و اهانت ها را نثار جمهوری اسلامی ایران کرد!

عبرت انگیز- و البته مضحک- آن که یکی از روزنامه های زنجیره ای بعد از کلی ذوق زدگی درباره این ملاقات و این که ملاقات یاد شده، «چراغ سبز کشورهای غربی برای رابطه صمیمانه با ایران است»! پیش بینی کرده بود که «ممکن است برخی مخالفان تنش زدایی ایران و ایالات متحده، ما را متهم کنند که به این ملاقات بیش از حد خوشبین هستیم»! و دیدیم و دیدند که...!!

اکنون جای آن است که جناب دکتر روحانی، رئیس جمهور محترم کشورمان را به قضاوت بطلبیم و پاسخ این پرسش را بجوییم که «آیا هنوز هم می توان به این طیف از مشاوران و مدعیان حمایت از دولت کمترین امیدی برای مشاوره داشت»؟!

4- خوشبینی برخی از دولتمردان محترم از جمله ریاست محترم جمهوری و وزیر محترم امور خارجه به حریف نیز نمی تواند در جرأت بخشیدن به نخست وزیر بی سروپای انگلیس برای اهانت به ایران اسلامی بی تاثیر تلقی شود.

به عنوان مثال جناب دکتر روحانی در نشست با سرمایه داران و اقتصاددانان آمریکایی به «ریچارد هاوس- RICHARD  HAASS» مسئول شورای روابط خارجی آمریکا و یکی از مدیران شناخته شده فتنه آمریکایی -  اسرائیلی 88 اجازه داده است که در کنار ایشان حضور داشته باشد. از جمله اقدامات ریچاردهاوس در فتنه 88 طرح «ائتلاف سفید» بود که در آن از همه مخالفان و دشمنان جمهوری اسلامی خواسته شده بود اختلافات میان خود را کنار گذاشته و روی یک نقطه که براندازی جمهوری اسلامی ایران است ائتلاف کنند و این ائتلاف همانگونه که شاهد بودیم صورت پذیرفت. انتظار آن بود که جناب روحانی به وی اجازه حضور ندهد چه رسد به آن که در صندلی کنار ایشان بنشیند.

و یا هفته گذشته، برادر عزیزمان جناب آقای دکتر ظریف، در جلسه همین شورای روابط خارجی آمریکا حضور یافته و در پاسخ به هاله اسفندیاری، عضو بنیاد «سوروس» و همکار جرج سوروس صهیونیست که به دشمنی با ایران اسلامی تابلودار است، موضع تأسف آوری گرفته و می گوید؛ «در صورت شکست مذاکرات ایران و 5+1 دوستان ما در انتخابات مجلس آینده شکست می خورند و جریان غرب ستیز در ایران، مجلس را در اختیار خواهند گرفت»! آیا دغدغه های حزبی بایستی با دشمنان بیرونی در میان گذاشته شود؟ و آیا این اظهارنظر - خدای نخواسته- میدان دادن به دشمن برای تصمیم سازی در مسائل داخلی کشور نیست؟ حضور در شورای روابط خارجی آمریکا و هم صحبتی با همکاران جرج سوروس که جای خود دارد...

5- و بالاخره؛ انتظار آن است  رئیس جمهور محترم به عنوان کمترین برخورد با اهانت نخست وزیر انگلیس به جمهوری اسلامی و مردم ایران، اعلام کنند مادام که نخست وزیر انگلیس رسما از ایران و مردم آن عذرخواهی نکند، حضور  این کشور  در گروه 5+1 را نمی پذیرند و شرکت در مذاکره ای که تیم انگلیس در آن حضور داشته باشد را تحریم کنند. این کار شدنی است و ایران اسلامی در جایگاه برجسته ای از اقتدار و نقش آفرینی در عرصه بین المللی قرار دارد که تصمیم به تحریم انگلیس در مذاکرات به آسانی امکان پذیر است و نباید خود را دستکم بگیریم.