پیکر «ریچارد فرای» سوزانده شد

 پیکر «ریچارد فرای» - ایران شناس آمریکایی - سوزانده شد تا دیگر گوش و چشمی منتظر رسیدن خبر عملی شدن وصیتش، یعنی دفن شدن در اصفهان - شهری که آن را دوست داشت - نباشد.

به گزارش ایسنا، هفتم فروردین ماه امسال (27 مارس 2014) «ریچارد نلسون فرای» - ایران شناسِ آمریکایی - در سن 94 سالگی در شهر بوستون آمریکا درگذشت. او سال ها پیش وصیت کرده بود تا پس از مرگ، در کنار زاینده رود در اصفهان دفن شود؛ اما با وجود موافقت دو رییس جمهور وقت ایران با این پیشنهاد، به دلیل اتفاق هایی که پس از مرگش افتاد، برای خاکسپاری به ایران منتقل نشد، تا این که چندی پیش، پیکر او در همان شهر بوستون سوزانده شد.

دکتر تورج دریایی - یکی از همکاران ایرانی پروفسور فرای در آمریکا و استاد تاریخ ایران و جوامع فارسی زبان دانشگاه کالیفرنیا در شهر ارواین آمریکا - با تأیید خبر سوزانده شدن پیکر فرای، به خبرنگار ایسنا گفت: دو هفته ی پیش، خانواده ی پروفسور فرای پس از 73 روز انتظار برای رسیدن خبری از ایران و دادن اجازه برای دفن پیکر این ایران شناس در این کشور، بالاخره تصمیم گرفت پیکر او را بسوزاند؛ اما هنوز نمی دانم قرار است با خاکستر او چه کنند.

«ریچارد نلسون فرای» در نوجوانی با مطالعه ی داستان های تاریخی، به شرق و تاریخ آن علاقه مند شد. به همین دلیل، همزمان با تحصیل در رشته ی فلسفه در دانشگاه ایلینوی، در رشته ی تاریخ نیز به تحصیل پرداخت و زبان های عربی و ترکی و همچنین هنرهای اسلامی را آموخت. او پس از آشنایی با «آلبرت اومستد» مجذوب سخنان او درباره ی کشفیات جدید موسسه ی شرق شناسی در تخت جمشید شد و مطالعات خود را در این زمینه دنبال کرد. پس از گذراندن دوره های چین شناسی و باستان شناسی چین و ژاپن، نزد «محمد سمسار» که مدرک دکتری از دانشگاه پنسیلوانیا داشت، زبان فارسی را آموخت.

فرای به کمک او، کتاب «تاریخ بخارا» اثر نرشخی را ترجمه کرد و همین، به رساله ی دکتری او در دانشگاه هاروارد تبدیل شد. او در سال های ۱۹۴۳ و ۱۹۴۴ میلادی به ایران، افغانستان و هند سفر کرد و در این سفرها به آثار باستانی علاقه زیادی پیدا کرد. فرای از سال 1948 تا 1990 عضو هیئت علمی دانشگاه هاروارد بود و به عنوان استاد مهمان در کشورهای مختلف از جمله ایران (شیراز) به تدریس پرداخت.

فرای از سال 2001 تا 2010 عضو افتخاری سازمان «پرشن گلف آن لاین» بود و همواره با ارسال نامه خطاب به تحریف کنندگان، از نام «خلیج فارس» دفاع می کرد.

از کتاب های بسیاری که فرای درباره ی تمدن ایران و ایرانیان نوشته است، می توان به ترجمه ی «تاریخ بخارا»، «میراث باستانی ایران»، «عصر زرین فرهنگ ایران» و «تاریخ باستانی ایران» اشاره کرد.

پرونده ی دفن فرای در ایران شاید با سوزاندن پیکر او بسته شد؛ اما پرونده ی بی وفایی مسوولان ایرانی در عمل به عهد خود و جامه ی عمل پوشاندن به آخرین خواسته ی کسی که سال های زیادی از عمرش را در راه شناختن و معرفی کردن ایران گذاشت، همچنان باز است.