پیروزی نهایی در انتظار توافق هسته‌ای

روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود با عنوان پیروزی نهایی در انتظار توافق هسته ای نوشت:

 موفقیت هیأت ایرانی مذاکره کننده با گروه 1+5 در گفتگوهای سه روزه وین، گام مثبت دیگری از تلاش های دولت برای حل موضوع هسته ای در چارچوب منافع ملی است.

با اینکه در این دور از مذاکرات فقط تعیین دستور کار و محورهای مذاکرات جامع و نهائی مورد نظر بود، با اینحال این گفتگوها با پیچیدگی همراه بود. این پیچیدگی را زیاده خواهی بعضی از اعضاء گروه 1+5 به ویژه آمریکا به وجود آورد. آنها خواستار گنجاندن موضوعات دیگری همچون حقوق بشر و فعالیت های موشکی ایران در دستور کار مذاکرات بودند ولی هیأت ایرانی حاضر نشد غیر از موضوع هسته ای چیز دیگری در دستور کار گنجانده شود. درست به همین دلیل است که باید این مرحله از مذاکرات به عنوان یک موفقیت و یک گام مثبت دیگر در کارنامه هیأت ایرانی ثبت شود.

درباره اصرار آمریکا به گنجاندن موضوعاتی از قبیل حقوق بشر و فعالیت های موشکی در دستور کار مذاکرات ایران و 1+5 دو نکته را باید مورد توجه قرار داد.

اول آنکه اصولاً موضوع هسته ای یک مقوله مستقل است و لزومی ندارد در کنار سایر موضوعات که هیچ ارتباطی با آن ندارند مورد مذاکره قرار گیرد. آنچه از ابتدا مورد مناقشه میان ایران و گروه 1+5 بود فعالیت هسته ای ایران از یکطرف و تحریم هائی که به همین دلیل علیه ایران وضع شد از طرف دیگر بود. اینکه این تحریم ها ظالمانه و غیرقانونی بود، خود می تواند موضوع بحث مفصلی باشد که البته با موضوع هسته ای کاملاً مرتبط است، اما اکنون سخن بر سر اینست که طرفین از ابتدا توافق کردند محورهای مذاکرات فیمابین، روشن شدن چگونگی فعالیت های هسته ای ایران به عنوان کاری که طرف ایرانی انجام می دهد و کاهش و لغو تحریم ها به عنوان کاری که طرف مقابل انجام می دهد باشند.به همین دلیل، افزودن هر موضوع دیگری به این دستور کار، خلاف توافق اصلی است و قابل قبول نمی باشد.

دوم آنکه هر یک از اعضاء گروه 1+5 به ویژه آمریکا اگر می خواهند درباره حقوق بشر و فعالیت های موشکی با ایران مذاکره کنند، این موضوعات را می توان جداگانه و در منظر عام و پیشگاه افکار عمومی مردم جهان به بحث گذاشت بدون آنکه با موضوع هسته ای مخلوط شود. البته موضوع هسته ای نیز اگر قرار باشد عادلانه و براساس قوانین بین المللی و مقررات آژانس بین المللی انرژی اتمی مورد بحث قرار گیرد در این موضوع هم آمریکا و سایر قدرت های زیاده خواه در پیشگاه ملت ها محکومند. زیرا آنها اولاً زرادخانه های اتمی در اختیار دارند و از نابود ساختن سلاح های کشتار جمعی خود امتناع می کنند و ثانیاً از رژیم صهیونیستی که هیچیک از مقررات آژانس بین المللی انرِژی اتمی را رعایت نمی کند و صدها کلاهک اتمی در اختیار دارد حمایت می کنند. قطعاً اگر همین موضوعات در منظر عام مورد بحث قرار گیرند، آمریکا و سایر قدرت های زیاده خواه در پیشگاه افکار عمومی جهان محکوم خواهند شد.

در موضوعاتی از قبیل حقوق بشر و فعالیت های موشکی نیز آمریکا و سایر قدرت های جهانی دچار مشکلات زیادی هستند. اگر داشتن موشک جرم است و این جرم با هرچه پیشرفته تر بودن موشک ها بیشتر است، آمریکا درصدر فهرست مجرمان قراردارد. این چه منطق غلطی است که گفته می شود قدرت های جهانی حق دارند پیشرفته ترین موشک ها و سایر سلاح ها را در اختیار داشته باشند ولی کشورهای دیگر از چنین حقی برخوردار نیستند؟! در سایه چنین منطق غلطی است که مسابقات جنون آمیز تسلیحاتی میان قدرت های جهانی ادامه می یابد، حق وتو برای چند کشور معدود وجود دارد و دولت آمریکا علیرغم گذشت 70 سال از جنایت بزرگ بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی ژاپن، هنوز محاکمه نشده است.

قتل عام مردم هیروشیما و ناکازاکی و جنایاتی که ارتش آمریکا در ویتنام مرتکب شد، از بزرگترین مصادیق اقدامات ضد حقوقی بشری هستند که دولت آمریکا مرتکب شده است. در سال های اخیر، رسوائی زندان گوانتانامو، زندان های مخفی آمریکا در کشورهای اروپائی، زندان ابوغریب در عراق، زندان بگرام در افغانستان و جنایاتی که به دستور دولتمردان آمریکائی در این زندان ها صورت گرفت، فهرست بلندی از اقدامات ضد حقوق بشری آمریکا محسوب می شوند.

رسوائی بزرگ شنود مکالمات مردم و حتی مسئولین دولتی و رؤسای کشورهای اروپائی و سایر قاره ها، دخالت های دولت آمریکا در افغانستان که حتی فریاد رئیس جمهور مورد نظر خود آمریکا در این کشور را به آسمان بلند کرده و محدودیت های فراوانی که دولت آمریکا برای مردم خود آمریکا پدید آورده، از آشکارترین موارد نقض حقوق بشر توسط مسئولان کاخ سفید هستند. با وجود چنین اسناد محکم و روشنی دولتمردان آمریکائی حق ندارند خود را حامی حقوق بشر جا بزنند و دیگران را در این زمینه زیر سؤال ببرند.

 واقعیت اینست که دولتمردان آمریکائی نه تنها صلاحیت اظهارنظر درباره حقوق بشر را ندارند، بلکه قبل از همه، خود باید به خاطر نقض گسترده حقوق بشر محاکمه شوند.

بدین ترتیب، کاملاً طبیعی است که هیأت ایرانی علاوه بر مستقل بودن موضوع مذاکرات خود با 1+5 به دلایل دیگر نیز اجازه ندهد موضوعاتی از قبیل حقوق بشر و فعالیت های موشکی در دستور کار این مذاکرات گنجانده شوند. صلابت هیأت مذاکره کننده ایرانی در مذاکرات وین، ستودنی است و ملت ایران قدردان این موفقیت است و آن را برای ادامه این مسیر، راهگشا می داند.

نکته بسیار مهم اینست که هیأت ایرانی باید این واقعیت را نیز مورد توجه قرار دهد که می تواند از تجربه موفق مذاکرات با 1+5 سرنوشت مثبتی برای توافق ژنو رقم بزند. ملت ایران، چیزی بیش از حق قانونی خود مطالبه نکرده و نخواهد کرد و احقاق آنچه قانون برای این ملت در نظر گرفته، کاری است که هیأ ت ایرانی مذاکره کننده با توجه به کارنامه مثبتی که تا اینجا به دست آورده، می تواند از عهده آن برآید.

 مسئولان آمریکائی هر چند در چند ماه گذشته مرتکب بداخلاقی هائی شده اند ولی همه چیز حکایت از این واقعیت دارد که آنها چیزی بیش از طبل های تو خالی نیستند و بازی را خواهند باخت و پیروزی نهائی از آن ملت ایران است.