چطور دوستان خود را از دست بدهیم؟!
نمی دانیم که آژانس امنیت ملی آمریکا واقعا از ضبط تماس های تلفنی آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان چه دستگیرش شده است. اگر محاسبات کاخ سفید قابل باور باشد، هیچ یک از این رهگیری ها ارزش گزارش دادن به باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا را نداشته است. اما کاملا مشخص است که لطمه وارده از افشای شنود مکالمات چشمگیرتر بوده است.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از واشنگتن پست، یک هیات عالی رتبه آلمانی روز چهارشنبه وارد واشنگتن می شود تا آنچه دولت مرکل به عنوان شکست اعتماد مطرح کرده را بررسی کنند؛ هیات دیگری از پارلمان اروپا نیز در حال حاضر با همین هدف در این شهر به سر می برند. مذاکرات در بروکسل و استراسبورگ در مورد قطع روند دسترسی آژانس امنیت ملی به شبکه های مهم الکترونیک، از جمله سوییفت و همچنین اعمال الزامات سختگیرانه بر شرکت های خصوصی فناوری آمریکا که به ترافیک اینترنتی اروپا رسیدگی می کنند، ادامه دارد.
به نظر می رسد اوباما عملیات شنود در سطوح بالا را یک مسئولیت می دادند. بر اساس گزارش ها، وی در ماه آگوست دستور کاهش این عملیات را صادر کرده و در تماس تلفنی هفته گذشته به مرکل اطمینان داد که ارتباطات وی امروز و در آینده کنترل نمی شود. این مسئله باز هم سوالاتی را در مورد جاسوسی این آژانس از رهبران سیاسی متحد به وجود می آورد. چه تعداد از روسای جمهوری و و نخست وزیران کشورهای عضو ناتو و متحدان اصلی غیرعضو ناتو هدف جاسوسی این آژانس قرار گرفته اند؟ و چه مدت؟ چه کسی این شنودها را تایید کرده، اگر رئیس جمهور این کار را نکرده؟ هیچ بازبینی سیاسی دقیقی در مورد اینکه آیا چنین نظارت هایی ارزش هزینه بالقوه افشا را دارند، صورت می گرفت؟
مهم است که میان جمع آوری تلفنی اطلاعات برای تحقیقات ضدتروریستی با نظارت بر مکالمات رهبران سیاسی تمایز قایل شویم. گزینه نخست به روند حفاظت از آمریکا و متحدانش، از جمله آلمان در برابر حملات القاعده کمک کرد؛ تابستان گذشته زمانیکه این شنودها عمومی شد، مرکل به فرونشاندن بحث های مربوط به آن کمک کرد. اما گزینه دوم را با یک بسط طولانی می توان به مسائل ضدتروریستی یا عدم اشاعه ربط داد.
واشنگتن پست در ادامه گزارش خود توصیه می کند که مذاکرات و نشست های آتی نباید منجر به توقف عملیات های حیاتی جمع آوری اطلاعات در کشورهای اروپایی، یا تسلیم شدن آمریکا در برابر درخواست سیاست مداران اروپایی که سرویس های اطلاعاتی برخی از آنها ایالات متحده را هدف قرار می دهند، را به دنبال داشته باشد.
اوباما می دانست یا نه؟
سوال مهم دیگری که در این میان مطرح می شود این است که کدام شرایط بدتر است: رئیس جمهوری که از جاسوسی تماس تلفنی متحدانش توسط دولت خود آگاه است؟ یا رئیس جمهوری که آگاه نیست. این جاسوسی هر پیامد مثبتی که برای دولت آمریکا داشته باشد، باز هم بدون شک به اعتماد افرادی که اوباما باید برخی از مهمترین روابط جهانی را با آنها برقرار کند، لطمه زده است. با این حال شاید مسئله نگران کننده تر، این احتمال باشد که این رئیس جمهور از برنامه جاسوسی بی اطلاع بوده است. چنین احتمالی بیانگر مسئله بسیار مهمتری نسبت به شکست اعتماد میان متحدان خواهد بود- این امر باعث می شود که سوالی مهم تر در مورد چگونگی مدیریت دولت توسط اوباما مطرح شود.
همانطور که بسیاری تاکنون اشاره کرده اند، این نخستین بار نیست که اوباما از بهانه «من نمی دانستم» برای توجیه یک مسئله استفاده کرده است. در حال حاضر برخی از مقامات دولت اوباما می گویند وی از جاسوسی آمریکا خبر نداشته است. اگر واقعا اینطور باشد، نگرانی های عمیقی متوجه عملکرد اوباما است.
هر یک از این داستان ها که درست باشد، باز هم تفاوتی ندارد. این وظیفه اوباما است که به عنوان یک رئیس جمهور سهم خود را بپردازد و افرادی که ترسی از افشای اخبار بد و زیر سوال بردن دولت فعلی ندارند را سر جای خود بنشاند.
نظر شما :